Миллати тоҷик аз қадим дорои арзишҳои олии маънавию фарҳангӣ буд. Гузаштагони мо, аҷдодони мероспарвару ростқавлу боиродаи мо ҳамаи он арзишҳои олии миллатамонро барои мо меросхӯрон бидуни камбудӣ оварда расонидаанд. Пас ҳамаи мо вазифадорем, ки онро ба ояндагон мерос гузорем. Зеро ин ҳамаи анъанаву урфу одатҳо ва муқаддасот як нишон аз ҳастии миллати тоҷик буд ва то абад чунин боқи хоҳад монд.
Албатта ҳар як фарди банангу номуси миллати тоҷикро зарур аст, ки содиқи ному нишони худ, содиқи Ватан – Модар бошад. Зеро ягона ва азизатарин ҷои муқаддас барои ҳр яки мо ин Вата наст. Хосатан ватани тинҷу осоуда ва соҳибистиқлол.
Чанд сол қабл, аниқтараш соли 2015 давлату Ҳукумати кишварамон ва мақомотҳои дахлдор фаъолияти ғайрисозандаи чанд ташкилотҳои ифротгарро таҳти сарпарасти ва роҳабарии собиқ ҳизби наҳзат, ки дар Тоҷикистон фаъолият менамуд фош намуда, онҳоро боздошт карданд. Сипас давлату Ҳукумати кишвар ва ҳатто Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қатъи қарор доданд, ки фаъолияти чунин ҳизб бояд қатъ карда шавад, вагарна чунин амалҳоли ифротгароёна ҳар лаҳза дар кишвар аз дасти ин носипосон сар заданаш мумкин аст. Ба ҳамин хотир тамоми мардуми истиқлолпарвари Тоҷикистон пайрави ин ақидаҳои ватандӯстона ва башардӯстонаи Пешвои миллат шуда, ба фаъолияти террористонаи наҳзатиҳо нуқта гузаоштанд . аммо ин ҳама бадкориву бадсиришта ва ба чунин амалҳои паст, натиҷабардори фаъолияти онҳо барои эшон дарси ибрат нашуда, онҳо тарки Ватан намуданд. Ва ба замми ҳамаи ин одатҳои ғайриинсонӣ, бӯҳтонангезию ҷудоиандозӣ ва иғвогарии худро то кунун аз давлатҳои хориҷи истода ба роҳ мемонанд.
Дар ҳақиқат ба чунин ақидаҳои пасти онҳо аз як тараф раҳми кас меояд, ки худро эшон қурбонии ҷаҳолати хоҷагони хориҷиашон намуда, ба хотири манфиати он нобакорон манфиати худ, оилаи худ, падару модари худ ва манфиати миллии худро паст заданд. Лаънат ба чунин нафароне, ки боз ҷавононро аз роҳи рости зиндагони бо ақӣдаҳои ба қавли худашон «исломпарварон» - а бароварда истодаанд.
Амалҳое, ки наҳзатиҳо бар зидди марудмони миллати тоҷик карда буданд ва то ҳол мекунанд, ҳатто ба дараҷае аз доираи инсонгарию одоб беру наст. Зеро он нафаре, ки фикри модари пир ва фарзанди бегуноҳашро намекуннад фарқе аз дигар ҷонварон надорад.
Аслан падару модар бо сад уммеду орзуҳо фарзандонашро бо меҳанату заҳматҳои шабонарӯзи ба воя мерасонад. Уммед мебандад, ки рӯзе дар дами пири асоси дасташ бошаду нигоҳбони зиндагониаш шавад. Аммо бархеи онҳо ҳатто пас аз ба воя расидан фикри волидайн яктараф, ҳатто фикри ҷони ҷавони хешро намекунанд. Аммо сад ҳайфи зиндагии ин ҷавононро атрофиён дарк мекунанд, ки аз дасти кадом нохалафу беадаб ин ҷавонон қурбонии майдонҳои ҷангу ҷидол мешаванд.
Хоса аз ҳамаи ҷавонону мардумсони тоҷик илтимос дорам ва хоҳиш мекунам, ки ба қадру қиммати худ, атрофиён ва миллати худ расанд. Ба онҳое, ки ба атрофиён зарар мерасонанд, насиҳат кунанд, ки чунин амалҳои зишт аз доираи одоб беру наст ва тарбияи дигаронро низ бетаъсир намегузорад. Ба ҳамин маънӣ гузаштагонамон беҳуда зикр накардаанд, ки : «Адабро аз беадабон омӯзед». Ба ақидаи ман хело хуб мешуд, ки ҳам аз беадабон адаб омӯзанде ҳам онҳоро аз чунин хислатҳои бад раҳо созанд.
Ҳамроҳ Раҳимова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
