Тоҷикистон тўли карнҳои бешумор аст, ки арзи ҳастӣ дорад. Тоҷикистон сарзамин камзамин кишвари зебою биҳиштосо ва ватани сулҳу осоиштаву дустии халқҳост. Тоҷикистон мардумони тоҷдореро дар иҳотаи худ гирифтааст, ки ҳамеша сарсупурдагони миллатанд. Аз онҳое, ки роҳи хиёнат ба ватану ватандор ва бевафоӣ нисбат ба арзишҳои олии зиндагӣ пеш гирифтаанд, ҳамеша дури ҷуста эшонро низ барои баланд бардоштани ҳисси ватандўстиашон тарғиб менамоянд. Зеро намехоҳанд, ки ҳаёти душманони миллӣ ҳам бошанд барбод раванд, чунин эҳсоси башардустӣ нишони тоҷики тоҷдори ҳар кадоми мост. Бале, ҳар як шаҳрванди боору номуси миллатро зарур аст, ки барои аз ватан ҳалокат бор баровардани бархе ҷавонони гумрохшуда чораву тадбирҳои ҳалталаб андешанд, зеро дарди як нафар дарди ҷомеъаи муттамардини миллати тоҷик ҳисиёти баланди башардустии моро бедор намуда, моро низ дардфаромегирад. Ба он хотире, ки диди мо дарди фарзанд дарди модар аст ва ҳамаи мо фарзандони як модарем ва Ватанамон низ яктост, Тоҷикистон бошад дар зебогиву озодӣ яктову беҳамтост.
Ба ҳаммаи шаҳрвандони давру шуҷоъи кишварамон такид менамоем, ки мо модарону хоҳарон ва мазрааи мукаддасамон Тоҷикистонро аз ҳама амалҳои тафридгарои наҷот диҳанд, ҳифзу ҳимоя намоянд.
Имрузҳо ба мушоҳида мерасад, ки давлати ҳамсоя кишвар мардуми халқии Қирғизистон низ ба соҳибистиқлоли бахтёрии миллати мо чашмао намуда, ҳар лаҳзае мехоҳад сулҳу суботро миёни кишварҳо барҳам диҳад. Аммо, онҳо боре намеандешанд, ки агар оромии мардуми мо халалдор шавад, мардумони дар сарҳади қоматдошта низ сарсону парешон мешаванд. Аз ноором кардани мардуми осоишта, чи суде мегиранд, вале ин ҳама дасисабозиву шуришандози миёни хақҳои ҳамсоя кори дастони хешону бадхоҳоне мебошад, ки дар олам ҳамеша ҷонибдори ҷангу ҷидол ҳастанд.
Миллати тоҷик ва мардумони ваҳдатии оромро бо тамоми мардумони руи олам ҳамчун халқи сулҳпарваршинохта эътироф кардаанд. Замоне, ки миллати азияткашидаи тоҷик аз ҷангибародаркуши наҷот ёфт, сулҳу осоиштаро авлотар донист, мардумони дигар давлатҳо ҳазорҳо офарину аҳсанҳо хонданд, ки иродаи қавии мо боиси ибрати онҳо гардида буд.
Ҳимоятгарон, ҷавонони азиз! Биёед, бо номи неки тоҷдори худ содиқ бошем. Марзи кишварамонро аз дасти хоинону ҷоҳилон наҷот диҳем, нагузорем, ки онҳо барои миллати мо хатар ворид кунанд.
Мансурова М.Ғ., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
