Таърих исбот кардааст, ки меҳвари рушду нумўи давлат Ваҳдати миллӣ мебошад. Ваҳдати миллӣ муҳимтарин шарти Истиқлолияти давлат, пояи бо эътимоди тавоноӣ ва шикаст нопазирии он ба шумор меравад.

Сулҳу Ваҳдат барои мо тоҷикону Тоҷикистониён бо мушкилоти зиёде муяссар гардид ва он қабл аз ҳама натиҷаи талошҳои пайгиронаи хирадпешаи тоҷикон, Пешвои миллат маҳсуб меёбад.

    Маҳз иродаи қавӣ ва шикастнопазирии сокинони тамоми манотиқи кишвар аз сиёсати хирадмандонаи Президенти мамлакатамон, Пешвои миллат, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки фарогири тамоми ҷабҳаҳои хоҷагии халқ буд, санаи 27 июни соли 1997 ба имзо расидани «Созишномаи истиқрори сулҳ ва ризояти миллӣ дар Тоҷикистон ба таври қатъӣ ба ин ҷанги бародаркуш хотима бахшид. Хирад ва рушноӣ бар ҷаҳолат ва торикӣ ғолиб омад. Созишномаи сулҳи тоҷикон дар таърихи халқу кишвари мо чун санаи муқаддас ва сарнавиштсоз бо хатти зарин сабт гардид.

Имрўз масъулияте, ки мо дар назди халқамон, дар назди наслҳои ояндаи миллати куҳанбунёдамон дорем, беш аз пеш меафзояд. Зеро инсоният дар шароите ба асри XXI ворид гардид, ки сиёсати ҷаҳонӣ куллан тағйир ёфтааст. Ҳатто дар муддати соли гузашта ва баъд аз он пеши назари мо дар фазои геополитикии дунё дигаргуниҳои бунёдӣ рух доданд. Равандҳои глобализатсия босуръат идома доранд ва имрўз инсоният бо таҳдиду хатарҳои наве рўбарў шудааст, ки муносибати комилан навро тақозо мекунанд.

Аз ин рў, мо бояд роҳу равиши худро аз ҳамин мавқеъ, яъне бо назардошти вазъи мураккаби ҷаҳон ва дар айни замон манфиатҳои умумимиллии давлати хеш тарҳрезӣ намоем. Ин маънии онро дорад, ки дар дилу дидаи ҳар як шаҳрванди тоҷикистонӣ мафҳуми Ватан, Миллат, Модар, Марзу Бум муқаддас ва азиз бошад. Мо бояд ҳар як хиёнаткор ва кўрнамаки ин мафҳумҳоро зери хок карда тавонем. Нагузорем, ки ҳатто пашша барин ҷонзод  ба фазои Истиқлолият рахна эҷод намояд.

Ҷоиз ба қайд аст, ки Ваҳдати миллии Тоҷикистон давраи нав буда, дар сарҷамъ ва муттаҳид намудани ҷомеа мавқеи бузург дорад. Пешвои миллат, мўҳтарам  Эмомалӣ Раҳмон ҳанўз дар ин маврид зикр намуда буданд: «Хушбахтона, мо дар кишвари худ барои сулҳи пойдор ва ҳаёти осоиштаи ҷомеа заминаи боэътимод гузошта тавонистем, вале агар хоҳем, ки мамлакатамон ҳамвора тараққӣ карда, ба сафи давлатҳои пешқадами дунё ворид гардад, наслҳои ояндаамон зиндагии сазовор дошта бошанд ва аз падару модарони худ ба некӣ ёд кунанд, бояд ҳаргиз ба халалдор шудани сулҳу суббот роҳ надиҳем ва бақову пойдории давлатии миллиро пайваста таъмин намоем. Ин пеш аз ҳама аз дилу нияти нек, азму талоши гарм, меҳнати фидокоронаи тамоми шаҳрвандони Тоҷикистони азизамон вобаста аст.»

         Пас имрӯз арҷ гузоштан ба ин арзишҳо ва созовори ин вобастагиҳо будан, воқеан талоши гарм мебояд, ҳар кадоми моро. Зеро дар ҳаиқиқат агар миллати худро хонаи худи мо мо обод накунем, поядевори онро мустаҳкаам надорем, каси бегона парвои ободии  онро намекунад. Аз ин ҷост, ки танҳо мо шаҳрвандони баору номуси мллат метавонем, ки ҳимоятгарӣ ин ҳама муқаддасот ва маҳкумкунандаи хоинон ҳастем.

Тоҷибой Бойматов,

устоди кафедраи технологияи маҳсулоти хӯрока ва агротехнология