Чи тавре ки дар љаҲони муосир дида мешавад, аксари ҲаракатҲои сиёсии муосирро пур шудани сафи Ҳизб аз исломгароёни сиёсатзадаи холӣ аз донишу ахлоќ ва ибодати маънавияти исломӣ ки онро метавон «исломгароёни беислом» номид, пур кардаанд ва бинобар ин, онҲое ки кўр-кўрона аъзои Ҳизби наҲзати исломи шудаанд, аз Ҳамин гуна шахсон мебошанд. Баҳри баланд бардоштани ҳисси хештаншиносии ҷавонон, пешгирии падидаҳои номатлуб дар байни ҷавонону наврасон, шомилшавии онҳо ба ҳар гуна ҳизбҳои экстремистиву-террористӣ Ҳукумати Ҷумҳурӣ бахусус дар байни ҷомеа чораҳои махсус андешида ва барои пешгири аз шомилшавии ҷавонон ба роҳ монда истодааст.
Ба ҳама маълум, ки бо вуҷуди мақоми ҷаҳонӣ пайдо кардану соҳиби озодиву ободи будани мамлакатамон, вазъи сиёсии кишварамон вақтхои охир як дараҷа аз фаъолияти ТЭТ ҲНИ изҳорӣ нигарони намуд, ки ин ташиклоти терористӣ ба ҳар роҳу усул азҳоби ифротии худро миёниии мардум тарғибу ташфиқ намуда истодаанд. Дар раванди тарғиботи ҳизҳои терористӣ, шабакаҳои интернетӣ воситаи аввалиндараҷаи наҳзатиҳо, махсусан таҳти раёсати наҳзатиҳо қарор дошта гаштааст.
Вақтҳои охир дар саҳифаҳои васоити ахбори омма атрофи маќолаи собиқ роҳбари ҲНИ ва дигар аъзоёни он оид ба вазъи аз нигоҳи онҳо «нигаронкунанда» баҳсу музокирот ҳангома дорад. Дар ин росто роҳбари ҲНИ Мухиддин Кабирӣ бошад, хулосаҳои мардумони равшанфикрро сахт маҳкум намудааст.
Дар умум сарвари давлат бо ба кор даровардани ин нерӯгоҳи азим ба афсонаи панҷоҳсолаи маллати тоҷик хотима бахшида, онро ба ҳақиқат мубаддал сохт. Аммо бадбахтона, ки инро баъзе аз нобиноёну кӯрдилон намебинанд ва аниқтараш чашми дидан надоранд. Зеро ҳар як пешравии миллати мо барои ин мухолифону хиёнаткорони Ватан мотамеро мемонад, ки ботинашонро сиёҳ сохтааст. Тавре барои мо маълум аст дар зиндагии ҷомеаи мо ва ҳаёти халқамон ҳанӯз мушкилоту масъалаҳои зиёди ҳалталаб мавҷуданд. Хушбахтона мо ба азму иродаи мустаҳкам, нияти неку хиради азалии мардуми солору сарбаланди тоҷик итминони комил дорам ва дилпурона изҳор менамоям, ки ҳамаи мо дар солҳои наздик мушкилоти мавҷударо сарвари давлат ва ҳукумати кишвар бартараф карда, Тоҷикистони маҳбубамонро ба як кишвари ободу пешрафта табдил медиҳем ва барои зиндагии шоистаи қадамҳои устувор хоҳем гузошт.
Мо бояд Ватани худро сидқан ва баробари ҷони хеш дӯст дорем, ватандӯсту меҳанпарасти воқеӣ бошем, шукронаи неъмати бузургтарин ва муқаддаси инсонӣ, яъне соҳибватанӣ ва озодиро ба ҷо орем, барои ҳимояи сарзамини аҷдодӣ ҳамеша омода бошем, ба хотири пешрафту ободии давлати соҳибистиқлоламон ва рӯзгори осудаву ороми ҳар як хонадони кишвари азизамон шабу рӯз заҳмат кашем. Ин суханҳо аз он шаҳодат медиҳад, ки ба хотири фазои оромиро ба мардуми мамлакат муҳайё намудан чи қадар абармардони ватанпарвару худогоҳи миллат ҷонфидои намудаанд.
Шараф бар номи онҳое, ки бадтинатонро дидан нахостанду ақидаҳои ифротгароёнаашонро бо ақидаҳои созадаи хеш барҳам дода буданд ва то кунун барҳам медиҳанд.
Амон Акбарович Раҳимов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
д
