Ҳар як Паёми Пешвои миллат мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон раҳнамоест, ки мардуми шарафманди тоҷикро ба сӯи ояндаи ободу осоишта, ваҳдату ягонагӣ ҳидоят менамояд. Даврони соҳибисқлолӣ, сулҳу ваҳдати миллӣ барои ҳар як фарди Тоҷикистони азизамон, хусусан ҷавонони барӯманди миллат дастоварди бузургтарин мебошад ва барои ватан ҷонисорӣ дар роҳи он ҳидоят менамояд. Пешрафти минбаъдаи ҷомеа ва амали намудани мақсаду вазифаҳо, гул-гулшукуфоии ватани маҳбубамон, сулҳу ваҳдати милли ва оромиву осодагии мардум кафолати ҳаматарафа ва таълиму тарбия дар роҳи ватандӯстӣ ва хештаншиноси ҳар як омӯзгор ва тарбиядиҳанда мебошад. Бо қабул гардидани Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки соли 1994 шаҳрвандони Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳангоми райпурсии умумихалқӣ қабул намуданд, ҷонибдории худро барои бунёди давлати навини тоҷикон баён намуда буданд, ки меҳвари бунёди он давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва иҷтимои буданро ташкил медиҳад. Соли 2003 қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи мубориза бар зидди ифротгароӣ» қабул карда шуд, ки мақсади қонун ҳимояи ҳуқуқ ва озодихоҳии инсон ва таъмини якпорчагӣ ва амнияти Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошад. Гурӯҳҳои ифротие, ки имрӯз ба хатару таҳдидҳои глобалӣ тамоми дунёро берқарор сохтанд, аксар саводи мукаммал надоранд. Онҳо фаҳмиши маҳдуди зоҳирӣ аз ҷаҳон ва ислом мусаллаҳ буда, аз арзишҳои баланди инсонӣ баҳраманд нестанд. Онҳо арзишҳои некиву накӯкорӣ, меҳрубонӣ, раҳмдилву озодипарастӣ, илму маърифат, фарҳангу хештаншиносӣ, созандагӣ ва ободӣ, ки ҷавҳари бузурги одамият аст, аз инҳо дур ҳастанд. Рӯҳия ва амали онҳо бештар ба хушунату ифротгарӣ, ба тероризму экстеремизм, ваҳшонияту ноодамӣ наздик аст. Ҳаракатҳои терористӣ, ифротгароии динию маҳзабӣ бо амалҳои щаӣриинсонӣ ва кирдорҳои разилона авзои сиёсии тамоми сайёраро ноором намуда, ҳаёти осоиштаи мардумро дар зери хатар мегузоранд. Тероризм ва ифротгарии яке аз зуҳроти номатлубтарини ҷомеаи ҷаҳони мебошад, ки боиси ба вуҷуд овардани оқибатҳои нохуш, расонидани зарари вазнини руҳонию ҷисмонӣ,зуроварӣ,таҷовуз ба ҳаёти инсон, бенизомӣ, вайронкорӣ ба даст овардани ҳокимят оварда мерасонад. Бесабаб нест, ки имрӯз терроризм ва гурӯҳҳои ҳаракатҳои ифротӣ боиси ташвишу нигарониҳои кишварҳои олам гардидааст. Имрӯз ҳар як фарди худогоҳу худшинос ва ҳар як сокини сайёраро зарур аст, ки нисбат ба ин гуна кирдору ҷиноятҳо ва амалҳои щайри инсонӣ бетараф набошад. Ҳар гуна душманони миллатро роҳ надиҳем, ки ватани биҳиштосои моро, ки дар тӯли чандин солҳо бо ранҷу уқуватҳо, ваҳдату истиқлолият, сулҳу салоҳро ба даст овардем, щасб намуда, халалдор созанд. Ҳисси баланди миллӣ, худшиносиву худоогоҳӣ, ватандӯстиву ватанпарастӣ ва садоқаи ҷавонон ба миллат ва Ватан, хоку оби поки ин миллат ободии имрӯзу фардои Тоҷикистони соҳибистиқлол самимӣ бошад ва ба ҷаҳониён исбот намоем, ки мо аҷдодони бузургу бофарҳангем ва ифротгарону хоинони халқу миллатро нафрат дорем. Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба пешрафти соҳаи маориф диққати ҷиддӣ дода, маорифро яке аз соҳаҳои авзалиятноки ҳаёти иҷтимоӣ меҳисобад. ва эътироф менамояд. Имрӯз мо ҳар шаҳрванди худогоҳро мебояд, ки дар таълиму тарбияи насли наврас ва ҷавонон диққати ҷиддӣ диҳем.
Муҳайё Тошхӯҷаева, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
