Бошад садои хуштарин бар гӯши дил сози Ватан,

Субҳонаи худ мекунам ашки саҳарнози Ватан.

Гоҳе ба савдо мебрад ганҷи Ватанро зумрае,

Бон архи ҷонам мехарам ҳар санги пардози ватан.

Оре зумрае қадри Ватанро ва ҳатто қадри азизону азизтаринро намедонанд. Барои миллати тоҷик соли 1991 бисёр соли фаромушношудани буд, барои  мардумоне, ки Ватандӯсту ватанпараст ва ҳештаншинос буданд. Аммо барои нафарони нохалафе ин дастовард мисоли як борони селе шуд, ки ваҳму воҳима барангехта, дар кишвар маҳз дар ҳамон солҳо таши ҷанги хонумонсузро ташкил нмауданд.

Ба ҳар ҳол қувваи зеҳнии миллионҳо нафари ватандӯсти кишвар, ақидаҳои ҷангҷуёнаи эшонро зарбаи сахт зад. Ҳарчанд мо талафи зиёди ҷони ҳам дидему модию маънавӣ ҳам. Вале хушбахтона натиҷаҳои баду бадии ҷангу ҷангҷӯён бо ба даст овардану сулҳ ва Ваҳдату ягонагӣ анҷомид.

Хурсандиовар он аст, ки баъди сар задани ин ҳодисаҳои мудҳиш марудм дарк кардаанд нафарони аз худ тоҷдору соҳибфарҳанг сохта, чи гуна бадсиришту бадкина будаанд, к и бо як  ақлу фаҳми норасои хеш марудмро бар зидди якдигар, бародарро бо бародар ҷанг андохта, дар кишвар шӯру мағал бардоштанд. Аммо боз ҳам таъкид мекунам, ки таъсири ҳамаҷиҳатаи онро мо то ҳанӯз дарк мекунем. Холигоҳе то кунун пеши назари мо ҳаст. Вале барои ҳамин рӯзи ҳумоюнии миллат низ шукрона, ки соҳибистиқлолу соҳибиқболу комрон ҳастем. Соҳиби хонаву дари тинҷу осуда, ва Ватани соҳибистиқлол гардидаем.

Ватану ватандории миллати тоҷикро аксарият аҳсанту офариниш кнепрардаанд, ки пас аз ба даст овардани Истиқлолияти давлатиамон бо дучор омадани ҳамаи он мушкилоти сиёсиву бозиҳои душманони миллат, ки дар боло қайд гардид, хело дар муддати кӯтоҳ ба дастовардҳои зиёде ноил гаштем.

Албатта ҳамаи ин рафторҳои душманони миллат бе

ҷавоб намонд. Ақаллан онҳоро виҷдонашон сахт азоб додааст. Чун онҳо барои иҷрои хоҷагони фармонгарошон садҳо нафарро сарсону саргардон ва бесарпаноҳ гузоштанд.

Мо тавассути оинаи нилгун шоҳиди он мегардем, ки дар давлатҳои хориҷа чи гуна вазъи сиёси муташанниҷ гардида, марудмонаш сарсону дарбадар гаштаанд. Мо бояд шукр кунем, ки як буридаи нони худро бидуни ҷангу ҷидол ва навбатпоиву интизорӣ ёфта хӯрда метавонем. Бинед, ки дар даврони Истиқлолият миллати тоҷик то чи андоза ба пешравиҳои назаррас ноил гардид. Ин ҳама дастовардҳои муҳиму маънавӣ шаҳолати он аст, ки сарвари давлати мо, бениҳоят хирадлманду дуранде ш ва оқилу ояндабин ҳастанд.

Натиҷаи ҳамин талошу ақидаҳои созандаи Пешвои миллати мост, ки ҳамеша моро дар рӯҳияи Ватандӯтиву худогоҳии миллӣ тарбия ва роҳсипор месозанд. Зеро хуб дарк кардаанд, ки нафари хештаншиносу меҳанпарвар ҳеҷ гоҳ ба Ватани худ, ба миллати худ хиёнат намекунанд. Онҳое, ки нотавонбину бадкина буданд ва ба рӯӣ мардуми тоҷик ба суи миллати тоҷӣк хок пошидаанд, аслу насаби худро нишонии аҷдодони худро намедонанд. Аз ҳастии онҳо барои уммед аз ояндаи дурахшони фардоиён нахоҳад монд.

Бале, Ватанро посу гироми доштан, хизмати шоиста кардан дар ҳаққи падару мода рва Ватан рисолати асолати милли ҳар як фарди баору номуси кишварамон аст. Хеле хуб мешуд, ки бод арки баланди масъулияти ватандӯстӣ барои пешрафти кишвар ва нест кардани ақидаҳои ифротгарон саҳмгузор бошем.

Ҳамроҳ Раҳимова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд