Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти кишвар мӯҳтарам Эмомали Раҳмон дар ҳамаи баромадҳояшон такя ба нерӯи созандаи ҷавонон намуда аз эшон талаб менамоянд, ки ҳамеша ватандӯсту хештаншинос ва зираку ҳушёр бошанд. Амалҳои зишти наҳзатиёнро маҳкум намуда, зидди нафарони иртиҷоӣ ва мубаллиғони онҳо мубориза баранд.
Аз ҷумла Пешвои муаззами миллат дар яке аз баромадҳои хеш таъкид дошта буданд, ки “Терроризм яке аз зуҳуроти асосии ҷинояткории муташакилона аст. Ҳоло, ки Тоҷикистон ба истиқрори сулҳ ва созгории миллӣ комёб шудааст ва бо роҳи эъмори давлати демократии дорои иқтисоди бозоргонӣ пеш меравад, амалиёти террористӣ содир намудани қувваҳои муайяни душман ба сулҳу оромми ҷомеа таъсири манфӣ мерасонад, ки ин ҷараёни бонизоми ислоҳотро халалдор месозад”.
Дар ҳақиқат маълум гашт, ки нафарони дар гирдбоди хоҷагони хориҷӣ ва Кабирӣ ба бод рафта, ба ҷуз муттаҳамкунии Тоҷикистон дигар дар зиндагии худ ягон ҳадаф надоштааанд. Ҳар кадоме изҳор менамоянд, ки хатогиҳои мақомот, сиёҳкориҳои макомот, гуноҳи мақомот, хоҳиши мақомот ва чанд васвасаҳои дигари бофтаи наҳзатиҳо дигар дилгиркунанда шуд. Кӣ ба ҳамаи ин дурӯғу фиреб бовар мекунад? То кай чунин дурӯғу тӯҳмат алайҳи мардум ба кор меояд? Наҳзатиҳо бояд кадоматон хуб донед, ки вақту замони худхоҳиву худситоии шумо кайҳо гузашта рафтааст. Тамоми мардум аз сулҳи кишвар мефахранду меболанд. Якбор, ки ба доми макру фиреби чуинин исломгароён афтода, натиҷаашро дидаанд.
Мубаллиғони наҳзатӣ муборизаро барои барҳам додани сулҳу суботи кишвар ҳанӯз аз асри гузашта оғоз ёфта буд. Ва ин то кунун идома дошта, амалҳои инсонфиребонаи худро паси парда нишон доданианд. Вале мардуми зираку ҳушёр инро дарк менамояд ва он суханонеро, ки Кабирӣ ва намояндагони наҳзати дар расонаҳои интернети пахшу пахн менамоянд, бовар намекунанд ва онро маҳкум мекунанд.
Хоса ҳамаи он изҳоротеро, ки аз ҷониби Раиси ТЭТ ҲНИ то куннун ба мо расидааст, ҳатто гӯшношунид аст, зеро имрӯз мардуми бофарҳангу бомаърифати тоҷик медонад, ки кадом роҳ росту кадомаш каҷӣ дорад. Дигар ягон ҳоҷат ба тавзеҳот ва хуннолидани наҳзатиҳо нест, чун ҳама медонад, ки тарафдорони ин аҳзоб ба чи кор машғуланд ва ҳадафҳои нопокашон дар кадом ҷанба пешбинӣ гардидааст. Аз ҳамин лиҳоз намояндагони ин ташкилоти террористӣ ва экстремистиро бо роҳбарии Кабирӣ мебояд, ки ба кори суханони худ, ба таблиғоти бемаъниву авомфиребонаи худ хотимаи воқъи бахшанд. Вагарна барои худ чоҳеро омода месозанд, ки худ дар он меафтанд. То кай мардуми моро фиреб мекунанд ва ба доми макур фиреб меандозанд. То кай модарону кӯдакони маъсум хун мегирянд. То кай фиребу сӯӣ миллати тамаддунсоҳби тоҷик ҷоҳ меканнанд. Амнам он рӯз дур наҳоҳад буд, ки ин наҳзатиҳои бевиҷдону беимонро рӯзе нону намаки миллати тоҷик кӯр мекунад. Дур нест он рӯз, ки ин нохалафон дар чоҳи кандаи худ, худ меафтанд. Зеро беҳуда бузургони гузаштаи нагуфтаанд, ки: «Чоҳкан зери чоҳ».
Хайруллоева Н. А., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
