Тоҷикистон ва мардуми шарифи он таи 30 – сол аст, ки соҳиби давлати мустақил, ҳуқуқбунёд, демократӣ ва ягона мебошад. Албатта ин дастовард ва чунин зиндагонии орому осударо ҳар як шаҳрванди халқӣту миллатҳои ҷаҳон орзу мекунанд. Мо бисёр сарфарозем, ки мардуми тоҷик ватандӯсту ватанпараст аст. Зеро ин ҳама пешрави. Рушди китшвармон дар ягонагиву сарҷамъӣ ва кору фаъолияти аҳлонаи мардуми тоҷик ифода мегардад.
Бояд гуфт, ки ҳушёрии сиёсиро аз даст надодани ҷавонон ба мавқеъ ва мақоми наслиоянда ва калонсол ва фаъолони маҳаллаҳо вобастагии қавӣ дорад. Чун агар ҳама аз як гиребон сар бароварда, барои ҳифзи якпорчагии миллати азиззамон кӯшиш намоем, дигар асосе боқӣ намемонад, ки душманонамон содати мардумонамонро халалдор созанд.
Дар Тоҷикистон пас аз ба даст овардани Истиқлолият 8 ҳизб фаъолият менамуд, Ҳизби халқи демократии Тоҷикистон ягона ҳизбе буду ва то ҳол фаъолияти созандаву бунёдкоронаи худро ба хотири бехтаргардонии шароити мардумони кишвар ба роҳ мондааст. Ин ҳизби созанда, ҳамеша дар талоши пойдориву устувории Ваҳдату ягонагии кишварамон фаъолият мебарад. Аммо ҳизбҳои дигаре ҳам фаъолият мекарданду мехостанд, ки талошҳои мардумро дар роҳи ободонии кишварамон барбод диҳанд. Ин ҳизби манфиатхоҳи экстремистӣ наҳзат буд, ки тавассути бероҳа кардани ҷавонон ва баъзе аз соҳибкорони хурду миёна, ҳамчунин ҷалб намудани занону бонувони бекору хонашини деҳоту шаҳракҳо тавассути ваъдаҳои бардурўғ бисёр пешомадҳо ва нақшаҳои давлатро барҳам заданӣ шудаанд. Ва барои амалигардонии корҳои созандагиву бунёдкори дар дохили мамлакатамон халал расонданӣ шуданд. Охир як дафъа андешед, ки барои сохтани як хонаи обод чиқадар ранҷ мебарем, ҳол он, ки давлатдорон миллионҳо хонаҳоро обод кардаанд.
Магар аз рӯи инсонигарӣ аст, ки ҳоҳиши талафи ин ҳама заҳматҳои шабонарӯзиро ташаббус мекунед. Куҷост инсофи инсонӣ, куҷост нишони одамият, ки пеш аз ҳаам дорои рафтори нек бошад. Аммо боз ҳамаи душманони миллатамон садо баланд мекунанд, ки дар миллатамон гӯиё озодӣ набошад. Дуруст, албатта то он замоне, ки шумо наҳзатиҳо фаъолият доштед марудмон нафаси озоди кашида наметавонистанд. Аммо имрӯз хеле озоданд, зеро решаи душманонро давлату миллат канда несту нобуд карда истодааст. Ин амалиёти онҳо низ маҳз барои амнияти ҷомеа ва пеш аз ҳама ҳар яки мо шаҳрвандлон мебошад. Агар онҳо нияти пок медоштанд, миёни марудми як минтақа ва як давлат шӯру ғавғо намебардоштанд. Истиқлолияти давлатии худро гиромӣ медоштанд. Ҳоло вазъияташонро бинед, ки дар хориҷ то чи андоза ҳузнагезу бечора ҳастанд. Беҳтар набуд, ки шукронаи давлати соҳибистиқлол мекарданду якҷоя барои рушди устувори мамлакатамон ташаббусҳои созанда иқдом менамуданд.
Имрўз мо бо ифтихор метавонем, изҳор намоем, ки давлати моро тамоми олам ҳамчун миллати сулҳпарвару сулҳҷӯ мешиносанду эътироф мекунанд ва ин миллати тоҷдор аъзои комилҳуқуқи Созмонҳои байналмилалӣ мебошад ва ба даҳҳо созмонҳои дигар шомил шуда, намегузорад, ки дар кишвари азизи мо нобасомониҳо рух диҳанд.
Ғаниҷон Сафаров, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
