Барномаҳои муғризонае, ки солҳои охир аз ҷониби равияҳои ифротгаро тариқи шабакаҳои иҷтимоӣ нашр мешаванд, танҳо як мақсад дорад, нодида гирифтани дастовардҳои даврони соҳибистиқлолии мамлакат. Зеро онҳо хуб медонанд, ки Тоҷикистон дар масири рушд ва шукуфоӣ қадамҳои қатъӣ гузошта меояд ва ҳар он чирккобии онҳо аз таги нохун зиён бар худи онҳост. Баъзе аз насли имрӯз дарк намекунанд, ки мақсаду мароми ин дассисабозон тафриқа андохтан миёни сокинони осоишта ва ноором сохтани давлату миллат мебошад. Махсусан дар ин амал Муҳаммадиқболи Садриддин, Алим Шерзамонов хеле “фаъоланд” ва худро қаҳрамони шабака метарошанд, ки комилан хатост.
Саволе ба миён меояд, ки чаро ҷавонон ба ҷои саҳм гузоштан дар тинҷиву оромии кишвар ва ё мусоидат кардан баҳри пешравии кишвар даст ба ҷинояту ҷинояткорӣ мезананду зиндагии рангини худро ба зулмату торикӣ табдил медиҳанд? Сабаби ин ҳама гумроҳӣ чӣ бошад? Чӣ омилҳо метавонад ҷавононро ба содир намудани ҷиноят водор созад? Ба ин саволҳо танҳо чунин посух додан мумкин аст, ки ҳамаи ин аз рӯи надоштани саводи кофӣ, дур будан аз фарҳангу хештаншиносӣ ва инчунин гумроҳу зудбовар будани аксарияти ҷавонон мебошад.
Бояд қайд намоям, ки мо ҷавонон ояндаи давлату миллат, қувваи пешбарандаи ҷомеаи демократӣ ба ҳисоб меравем. Аз ин лиҳоз ҳар яки моро, зарур аст, ки аз як гиребон сар бароварда кишвари худро аз ҳар гуна хатару таҳдидҳо эмин нигоҳ дорем, баҳри пешрафту тараққиёт, рушду нумӯи кишвари азизамон сидқан талош намуда, аз содир намудани ҳар гуна ҷиноят худро эмин нигоҳ дорему ҳаёти ширину рангини худро бо дастони худ тираву торик насозем, баръакс бо дӯст доштани ватану миллати хеш ояндаи дурахшоне бисозем.
Исмоилов Исмоил, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
