Намояндагони наҳзатӣ бо ҳар роҳу усуле, то тавониста истодаанд, миллати моро танқиду тақлиди бардурӯғ намуда, дар расонаҳои ахборотӣ шабакаҳои иҷтимоӣ, ҳар тариқа хабарҳои бемаъниву бемӯҳтаворо паҳн карда истодаанд. Ба ҳамагон маълум аст, ки пас аз мамнӯъ гаштани фаъолияти ТЭТ ҲНИ дар кишвари мо аъзоён ва тарафдорони он, аксар чун қавми тарсу ва фирориву босмачӣ аз Кабирӣ оғоз то дигар шогирдони «сухандону сиёсатшиносу кордонаш» дар кадом мамлакатҳои ғарб парешону бесарпаноҳ гаштаанд. Маврид ба зикри хос аст, ки имрӯз бояд ҳар кадом аз шаҳрванони баору номуси кишвар бо ҳисси баланди ифтихор аз Ватану ватандорӣ намуда, амалҳои номатлуби нафароне хиёнаткору бадрфторон ва кӯрнамаконро маҳкум намоем. Нагузорем, ки ин нохалафон, наҳзатиёни мухолиф ҳадафҳои нопоки хешро бо воситаи мо амали созанд ва аз номи шаҳрвандони бегуноҳи кишвар дар ҷомеа доғ гузоранд. Макони ин наҳзатиҳои дарбадару ғулом, ки мамлакатҳои ғарб гаштааст аз ҳамон макон садо баланд кардани шудаанд, яъне БА Ҳар восита ақӣдаҳои нопоки хешро расонаи ва таблиғ кардаанд.
Тавре аз Паёми имсолаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бармеояд, қайд карданд, ки: «…дар шароити имрӯзаи ҷаҳонӣ, ки миқёси олам пур аз ҳаводисоти сиёсатбозиҳост, ба мисли ҷавонони солҳои наваддуми садаи гузаштаи фирефтаи афкороти бегонагони ифротгаро нагрдида, ба хотири пос доштани як зарра хоки муқаддаси ватан талош намоянд. Бо ҳисси баланди ифтихори миллӣ кишвари худро дӯст доранд ва арзишҳори онро қадр кунанд».
Хизмат ба ватан дар роҳи ҳақиқату адолат барои ҳар кадоме аз шаҳрвандони миллат шараф аст. Ҳимояи обрӯву нуфузи байналмилалии он бошад, вазифаи ҳар мардуми баору номуси кишвар маҳсуб меёбад. Аз ҳамин лиҳоз барои ҳар кадоме аз мардуми шарифи миллати тоҷик ба хусус аз ҷавонони оқилу доно даъват ба амал меоварам, ки хоҳ дар дохили кишвар ва ё хоҳ дар хориҷ иқомат дошта бошанд, ҳам ба фитнаву дурӯғи ин исломгароёне, ки аз рӯӣ «исломшиносӣ» - ашон дар қарни гузашта миллатамон, наздик ба ҳали таназзулёби рӯ ба рӯ гашт, бовар накунанд.
Бо боварии том гуфта метавонам, ки дар радифи гуфтаҳои дар боло зикр кардаам, тамоми ҷавонони кишвар, ки ояндаи миллати тоҷикро бино месозанд, бо ҳисси баланди масъулиятшиносӣ дарк ва ба хотири пешгирии ҳодисаҳои номатлуб дар миқёси кишвар талош варзида саҳми босазо хоҳанд гирифт, зеро пеши роҳи чунин ошӯбгаронро танҳо қувваи пешбарандаи халқ, яъне ҷавонони саодатманди диёр бо заковату матонати мардонагии хеш гирифта метавонанд.
Ҷавонони азиз, ҳама вақт кӯшиш намоед то ба боварии давлату Ҳукумати кишвар, хосатан, мардуми миллати тоҷик содиқ бимонед. Хушбахтии тамоми милати тоҷик, хосатан насли ҷавон дар он аст, ки бо дастгириву ғамхориҳои сарвари созандаи кишвари азизамон, Пешвои миллат имрӯз мо ба озодии воқеи расидаем. Ва барои ҳифзу ҳимояи ин муқаддасоти кишвар ҷони хешро дареғ наҳоҳем дошт.
Имрӯзҳо вазъи иқтисодии на танҳо ҷумҳуриии мо балки тамоми ҷаҳон имрӯз муташанниҷ гардидаву баъзе аз масъалаҳои дигар ба мисоли амалхои номатлуби гурӯҳҳои ифротгорою иртиҷоии терористон бо вуҷуди пешгири намудан, вақтҳои охир каме авҷ ёфтааст. Ин ҳама сабаби он гардидааст, ки дар байни мардум, ақидаҳои бемаъни пайдо гардида, ин масъала аз тарафи дигар боиси бекор мондани муҳоҷирони меҳнатӣ дар хориҷаи кишвар шуда истодааст. Ва маҳз ҳамин зуҳуроти номатлуб, ҳам ба иқтисодиёти ҷаҳонӣ ва ҳам ба мафкураи ҷомеаи ҷаҳонӣ халал ворид менамояд.
Ин нобакору нохалафон худ саркардаи ҷанги хонумонсӯзи бародаркушӣ буданд. Кабирӣ майдоннишиноҳоро байни мардум ташкил намуда, ҳамон вақт низ мардумро тафриқа андохта буд, яъне миллатчигиро оғоз карданд. Вале ин мутаҳамони нотавон ин ҳодисаҳоро нақшаи давлуту ҳукумат медонанд, ки ин танҳо тӯҳмат асту халос. Ин хислати рафтори бадкирдоронаи онҳо то ба дараҷае омадааст, ки то кунун нияти нопоки худро бо мардуми худ бо миллати худ амалӣ кардани хастанд. Пас масъалаи ошӯбу исён ва шаҳру тавзеҳоти он ба наҳзатиҳо чӣ лозим? Агар ба миллат ва ҳаёти озоди мардум ёр мешудед. Ҳамон саркардагони исёну ошӯб, ки аксар бо ҷурми даст доштан, дар тарғиботи ТЭТ боздошт шудаанд, зиндонӣ намешуданд. Ва он шумори ҳалокшудагонеро, ки қайд намудед, ин танҳо муболиғаву воҳимаҳои шумост. Бовар кунед вақтҳои охир дурӯғу муболиғоти ин наҳзатиҳо касро дилбазан кардааст. Ба фикратон агар шумо ҳар чи хоҳед амалӣ мешавад. Вале донед, ки ин танҳо хаёлпарастист. Зеро то кай худхоҳиву худписандӣ, то кай гапи ин назҳтиҳо гапу гуфтаҳояшон амалишаванда. Ин давлату ин миллат аз худ соҳибе дорад, ки барои якпорчагии он ҷони худро фидо месозад. Он рӯзҳо гузашту рафт, нияти фаъолият медоштед, инсонвор бояд кор мекардед, на ин ки мардумонро илми ҷангу ҷидол ва силоҳбадастиро медодед.
Мо устодону омӯзгорон ва хосатан волидайнро мебояд, ки фарзандонамонро аз чунин оризаҳои нопок дур сохта, дар онҳо ҳисси баланди худоогоҳии миллӣ ва масъулиятшиносиро бедор намоем. Онҳоро дар руҳияи ватандӯстиву хештаншиносӣ тарбия намоем.
Дар ҳамин радиф вазифаи ҷоноҷони ҳар кадом аз мардуми баору номуси миллат дар он аст, ки бо азму иродаи қавӣ, бо масъулияти ватандорӣ ва бо худогоҳии миллӣ, ба хотири ояндаи дурахшони миллати хеш дар пайрави аз иқдомҳои созандаи Пешвои миллат, мо низ кушишу заҳмат намоем. Ин ватан, ин сарзамин хоки муқаддаси мост. Замине, моро сафо бахшидаву зиндагониамонро нусрат бахшид.
Хоса танҳо ҷавонони соҳибмаърифату босавод метавонанд сулҳу ваҳдат, ягонагӣ ва Истиқлолияти Тоҷикистонро ҳифзу ҳимоя карда, пояҳои онро устувору мустаҳкам менамоянд. Беҳуда нест, ки Пешвои миллат ҷавононро қувваю нерӯи созандаи халк ва ояндаи дурахшони Тоҷикистон наномидаанд. Ҷавононро мебояд, ки ҷавобан ба ғамхориҳои давлату ҳукумат ва Пешвои миллат ҳамеша ватандӯсту меҳанпарвар ва худогоҳ бошанд ва ҳар як зарраи хоки ин марзи мукадасро пос доранду зиракии сиёсии хешро аз даст надиҳанд.
Назира Бобоҷонова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
