Асри 21 дар баробари рушди илму техника, ҳамчунин барои амнияти ҷомеа хатарҳои зиёде ба бор овард. Зеро барои гурӯҳҳои алоҳида, ки ҳадафшон ноором кардани ҷомеа мебошад, интернет воситаи зуд паҳн намудани иттилоот гардидааст. Агар дар соли 2004 дар ҷаҳон ҳамагӣ 12 сомонаҳои террористиву эктремистӣ мавҷуд бошанд, пас соли 2011 ин рақам ба 4200 сомона расида, айни ҳол теъдоди ин гуна сомонаҳои манфиатҷӯ ба 10 ҳазор адад расидааст.
Мардуми сарбаланди тоҷик аз азал бофарҳангу бомаданият ва меҳанпарасту ватандӯст буд ва ин оини нек то ба имрӯз ба мо мерос мондааст. Имрӯз тамоми мардуми Тоҷкистон дар атрофи Пешвои муаззами хеш сарҷамъ омада, баҳри пойлдор намудани сулҳу субот, якдиливу якзабонӣ ва тинҷиву ориомии кишвар талоши беш аз пештара намуда истодаанд.
Ин «гирдиҳамоии бузург»- и наҳзатиҳо низ яке аз ин ҳадафи ғаразнокест, ки алайҳи миллати тоҷик, аалайҳи кишвари мутамаддину соҳибистиқлоли тоҷик ба нақша гирифта шудааст. Рӯ то рӯз мо ба санаи амиқкардаи мухолифон наздик шуда истодаем ва хоҳад дидем, ки наҳзатиҳо дар митинги «бузург» - ашон кадом «бузургон» - ро ҷамъ мекунанд. Ба ҷуз ғуломони ТЭТ ҲНИ ва хоҷагони манфиатҷӯю ҷангҷӯй дигар касе иштирок намекунад.
Маврид ба зикри хос аст, ки имрӯз бояд ҳар кадом аз шаҳрванони баору номуси кишвар бо ҳисси баланди ифтихор аз Ватану ватандорӣ намуда, амалҳои номатлуби нафароне хиёнаткору бадрфторон ва кӯрнамаконро маҳкум намоем.
Хизмат ба ватан дар роҳи ҳақиқату адолат барои ҳар кадоме аз шаҳрвандони миллат шараф аст. Ҳимояи обрӯву нуфузи байналмилалии он бошад, вазифаи ҳар мардуми баору номуси кишвар маҳсуб меёбад. Имрӯ вазифаи ҳар кадоме аз насли ҷавону худогоҳ аст, ки қабл аз ҳама аз марзу буд аз арзишҳои миллии кишварамон ҳимоят намоянд. Нагузоранд, ки ин дастоварду пешравиҳои кишвари моро бархе аз бевиҷдодону беимонҳо пушти по зананд. Намояндагони ТЭТ ҲНИ, ки имрӯз ҳадафи асосии худро дар миллати мо мебинад ва алайҳи он ҳар гоҳ тӯҳмату бӯҳтони холӣ мезанад. Зеро чунин нафарони нохалаф ҳамеша дар нияти нобуд кардани ин сарзамин буданд ва то имрӯз бо ҳар роҳу равиш мехоҳанд мақсади нопокашонро амалӣ созанд.
Худ қазоват кунед, ки ин бадкирдорон то ба даарҷае озодиву амнияти миллии моро намехоҳанд,ки барои озодии зиндониёни ҷинояткоре, ки моҳи сентябри соли 2015 барои барҳам додани фазои сулҳу ваҳдат саҳм гирифта буданд, гирдиҳамои ташкил ва баргузор карданианд. Ва аз шаҳрвандони тоҷик даъват мекунанд, ки тарафдори онҳо бошанд.
Бовар дорам, ки чунин одамфиребиву иғвоандозии наҳзатиҳо дар гузашта монд. Мардум имрӯз фаҳмиданд, ки ин азҳоб чи гуна ташкилот ва барои киҳо кор мекунад. Инҳо танҳо пулпарасту манфиатхоҳананд ва барои бадаст овардани пули пучи хориҷӣён ахз баҳри Ватану миллаташон баромадаанд.
Бояд ёдовар шуд, ки имрўз ҳар як шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон аз мақсадҳои нопоку ғаразноки «муҳоҷирони сиёсӣ» огоҳ аст. Ин тоифа чашми бози дидани пешравиҳои сарзамини хешро надоранд ва дар кишварҳои хориҷӣ ба ҷойи баланд бардоштани парчами Ватан, ифтихормандию сарфарозӣ аз Сулҳу Ваҳдат ба туҳматноманависию дурўғу фиреб машғуланд. Тоҷикон халқи соҳибтамаддун ва дурандешанд. Ҳар яки мо бо роҳбарии Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон намегузорем, ки фарзандони раҳгумкарда боз тири кину адоват ҷониби бародару хоҳари худ кашанд. Мо фиребхўрдагони солҳои 90-уми асри ХХ нестем ва барои мо Сулҳу Ваҳдат, якпорчагӣ, ҳамдилӣ, ҳамраъйӣ ва бахту саодати якдигар волотарин гавҳарест, ки сарнавишт насибамон сохтааст.
Кaримов. И. Р., устоди ДПДТТ дaр шaҳри Хуҷaнд
