Имрӯз Пешвои милати тоҷик бо тамоми ҳастии хеш талош бар он меварзанд, ки ҳадафҳои олии кишварро дар амал татбиқ намоянд.

Озодии кишвар дар он ифода мегардад, ки мардум зиндагии орому осоишта дошта, пеши роҳи ҷинояткориро гиранд. Аминам, ки ин нақшаи зиддидавлатии наҳзатиҳо, ки нопоку ғаразнок аст ба мисоли бадкирдориҳои қаблӣ барбод хоҳад рафт. Зеро гузаштагони бузургамон беҳуда нагуфтанд, ки «Бори каҷ ба манзил намерасад».

Мо мардуми бофарҳангу соҳибтаммадун ва қ авиирода ҳастем. Ба нафаре чун хоини миллат бар зарари мардум рафторҳои нохалаф кардааст, дар ин марз ва дар миллати мустақил роҳ нахоҳем дод ва афкори он нафаронро ҳатто дар зеҳни худ ҷой ҳам намекунем.

Бо итмимнони комил гуфта метавонам, ки ироаи паёми навбатии Пешвои муаззами миллат, дубора ба нақ шаҳои нопоки мухолифон зарбаи ҳалокатбор хоҳад зад. Зеро он ҳадафу мақсадҳои амалишуда ва дар оянда амлишавандаро дарҷ намуданд, ки ин гуфтаҳои болоиро исбот мекунад.