Мо, устодону шогирдони факултети информатика ва энергетика хуб медонем, ки пояи адлу инсоф бақои давлату миллат мебошад. Сиёсати маънавибунёди Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат боис шуда, ки имрӯз дар ҳама соҳаҳои пешравиҳои назаррас ба мушоҳида мерасанд. Ин моҳ барои мо моҳи хотирмону таърихӣ буд. Зеро мо аз дигарон дида хубтар дарк мекунем, ки оғози фаъолияти НБО «Роғун» чи манфиате ба иқтисодиёти кишвар меорад. Ҳамаи сокинони ҷомеаи ҷаҳонӣ бори дигар иқрор шуд, ки мо миллати пояндаем ва роҳбари одилу ғамхор дорем. Аммо кӯрдилону бадсиголон ба монанди ҳизби террористиву экстремистии ҳизби наҳзати ислом ва «ёрони бовафои онҳо» аъзоёни созмони «Паймони миллӣ» ин ҳама пешравиҳоро чашми дидан нахоста, нақшаи ошӯбро дар маҳбусхонаи шаҳри Хуҷанд кайҳо тарҳрезӣ намуда, мехостанд бо ин амалашон ҷомеаи ҷаҳониро ҳушдор диҳанд, ки дар зиндонҳои Тоҷикистон нақзи ҳуқуқҳои шаҳрвандон ба инобат гирифта намешавад. Аммо воқеияти ҳол нишон дод, ки сараҷоми  ҳама ниятҳои бад бадӣ меорад.

Мо аз аҳолии осоишта даъват ба амал меорем, ки ба ин гунна иғвоҳо дода нашаванд. Ҳаёт бо маҷрои тоза идома дорад. Он кас, ки ғуломи қонун аст, зиндагии осудаву осоишта дорад.