Аз таърих маълум аст, ки арзишҳои миллӣ барои ҳар халқу миллат гавҳари ноёб ба шумор меравад. Ин арзишҳо дар ҳама давру замон пайваста ва оқилона барои тарбияи ахлоқию маънавии наслҳо истифода карда мешуданд. Зиёд шахсиятҳоеро метавон ном бурд, ки барои ҳастии ин миллат ҷоннисориҳо кардаанд. Мутаассифона, дар хотираи таърих ҳамзамон нафароне ҳам то ҳанӯз боқӣ мондаанд, ки Ватан, модар муқаддасоти обу хоки диёрро пушти по зада, барои манфиатҳои шахсии худ ин миллатро фурӯхтаанд. Аммо зикр бояд дошт, ки чуинн нафаронро на танҳо таърих ба худ сабт кард, балки дар ҳаёти имрӯзаи мо низ ҳастанд, чунин хиёнаткорону носипосон.

Намояндагон ва аъзоёни наҳзатӣ бо роҳбари Кабирии ношукру носипос, имрӯз мехоҳанд, вазъияти кишварро муташанниҷ куннанд ва бидуни малол соҳиби ҳокимият шудани ҳамтанд. Агар ин қадар ҷасорати мардонагӣ медоштед, дар вақте, ки мардум эҳтиёҷманд буд, фирор намекардед. Ҳоло, ки кишвар тинҷу ором ва тартиботу низоми ҳақиқӣ вуҷуд дорад, ин қадар дар дилатон “ҳаваси роҳбар ” шудан парваридед. Донед, ки ҳеҷ гоҳ мардум ба доди ин орзуҳои шумо нахоҳад расид, зеро касе намехоҳад, ки зери фитнаву дурӯғ зиндагӣ кунад.