Яке аз ҳадафҳои созандаи Ҳукумати Тоҷикистон, махсусан сарвари давлат дар он аст, ки Тоҷикистон ба давлати мутараққии ҷаҳон табдил ёфта, мақоми байналмималиро аз имрӯза бештар касб намояд.

Имрӯз бошад вазифаи ҷоноҷони ҳар кадоми аз насли ояндасози миллат аст, ки Истиқлолияти кищвари азизамонро ҳифзу ҳимоя намуд, нагузорем, ки он дастранҷи ҳазорон қаҳрамонони миллат, тӯъмаи наҳзатиҳо гардад. Дар ҳамин радиф вазифаи мо ҷавонон аз он иборат аст, ки ҳамсолони худро дар руҳияи ифтихори баланди миллӣ тарбия намоем. Онҳоро ҳушдор диҳем, ки дӯстро аз душман фарқ намоем.

Ба суханони авомфиребонаи душманони миллат ба мисли Кабирӣ бовар накунем. Зеро аз “меҳрубониву щамхори”- и ин “сарсупурдаҳои миллат”, ки ҳатто барои пӯшидани либоси миллии занону духтарон сухан кардаанд асаре аз меҳру муҳаббат ва садоқат ба Ватан нест. Вагарна чаро атрофи худ тӯдаи “коршиносону ҳуқуқшиносонро” дар миосли Файзинисо Воҳидова ва Абдуманон Шералиевро, ки ба доми “исломгарои”и хеш даровардааст, ҷамъ намояд.

Мо насли ҷавону худогоҳи Ватан ин андешаҳои ифротии наҳзатиҳо ва пайравони “кордону ҳуқуқдон”-  ашро маҳкум намуда, баҳри пойдории арзишҳои миллии хеш талош менамоем. Бигзор бо фарҳангу маданияти баланди тоҷик олам моро шиномад, ки мо тоҷикему тоҷикназарем.