Мо, устодони факултети муҳандисӣ - технологӣ, хосса кормандони кафедраи дизайн ва меъморӣ аз гуфтахои фачу иғвоҳои наҳзатиён дар мавриди манъи либоси динӣ дар корхонаву ташкилотҳои давлатӣ чунин хулоса бардоштем, ки онҳо мехоҳанд бо эҳсоси мардум бозӣ карда, халқро алайҳи давлат шӯронанд. Вале ин илоҷи вокеа нест. Зеро мо медонем, ки ҳар як давлат ба худ хос анъанаву расму русум дорад. Мо пештар ба халқи туркман ҳавас мекардем, ки чи гуна ба либоси миллии худ арҷ мегузоранд ё аз қирғизон истиқбол мекардем, ки онҳо низ либоси худро доранд. Бехабар аз он, ки аз қадимулайём тоҷикон бо фарҳанги либоспӯшии шинаму зебои худ дар ҷаҳон ном бароварда буданд. Либоси миллии мо атласу адрас, чата наст. Ва солҳои охир бо шарофати сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон либоси миллии тоҷикона аз нав эҳё шуд. Шогирдони донишкадаи мо дар озмунҳои мухталифи адрасу атлас ҷойҳои нахустинро ишғол намуданд.

Пас мо ба миллатфурӯшони лаин гуфтанием, ки либос баҳонае беш нест. Бас аст аз таги нохун чирк кофтанҳо. Зеро ин роҳи мубориза нест.