Дар кишвари азизи мо дар даврони Истиқлолият барои мо имкони воқеӣ фароҳам овард, ки роҳи имрўзу ояндаи миллат ва пешрафти минбаъдаи кишвари азизамонро ба сўи ҷомеаи демократӣ, ҳуқуқбунёд ва дунявӣ интихоб намоем.

Ба дастгирии бевоситаи Пешвои миллати тоҷикон барои мо тамоами дастовардҳо рамзи олии Ватану ватандорӣ, бузургтарин неъмати давлатсозию давлатдории мустақил, кору пайкорҳои  пайгиронаи  созандагӣ,  азму талошҳои фидокоронаи расидан ба истиқлолияти сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангиро омўзонда, меъёрҳои ҷомеаи шаҳрвандиро таҳким бахшид ва дар як вақт ҳаёти озодонаи ҳар фард ва олитарин дараҷаи бахту саодати воқеии  миллатро таъмин намуд. 

Аммо ин пешравиҳо ва тараққиёти кишвари биҳишосои моро чашми дидан надоранд. Наҳзатиён, ки худ ҷамъи афродони ҷангҷӯ ва ифротгароянд, инро пўшида нигоҳ дошта, тавре вонамуд карда истодааст, ки онҳо озодихоҳанду адолатпарвар ва ҳамчун як қавми шарики стратегии Тоҷикистон буда, барои нумўи кишвар фаъолият доранд, вале дар асл онҳо, душманони Тоҷикистонанд ва ақ идаҳои ифротиро дастгирӣ менамояд.