Ҳазор аҳсант ба он давлатҳое, ки солҳои қабл ба халқи тоҷик, мардуми тоҷик, ба сулҳҷӯву сулҳпарвар будани ин миллати замоне азияткашида бовари ҳосил намуда, сарпарастии сулҳро ба ӯҳда гирифта, барои пешгирии ҷанги шаҳрвандӣ, ҷанги бародаркуш хотима гузоштанд. Маълум буд, ки ҳатто ҳамон вақт бо тинати нопоки бархе аз одамон миллати мо гирифтори чунин бесару сомони гардид. Мақсаде, ки гурӯҳҳои ифротии ТЭТ ҲНИ дар ниҳоди худ мепарваранд, дар он инъикос мегардад, ки ҳадафи ниҳоии онҳо дар вайрон намудани сохтори конститутсионии миллату халқиятҳо мебошанд. Ин беимону бевиҷдонҳо исломро ба сиёсат омезиш медиҳанд, ки куллан хатост. Дар асл аъзоёни ин ташкилот худ ифротгару иғвогаранд ва барои истифода, мусулмонҳоро даъват менамоянд, ки Худоро ҳамеша ёд кунад ва аҳкоми шариатро василаи асосии кору зиндагии худ донанд. Аммо асли мақсади онҳо барпо намудани хилофат аст.
Аз як нигоҳ паноҳи хешро мо ба ин китоби муқаддаси Қуръон дода бошем, аз нигоҳи дигар миллати мо Пешвое дорад, ки бо ҳастии ӯ мардумонаш фикр менамоянд, ки гӯё ҷаҳон аз они онҳост. Тамоми истиқлолият, озодӣ ва ободии диёр дар давлати онҳост.
