Муҳаммадиқболи Садриддин ба ҳайси “довари ҳақгӯ” дар барномаи навбатӣ сокинони ҷамоати деҳоти Ворух ва Чоркӯҳ, хосса ҷавононро ба он айбдор кард, ки дар шабакаи иҷтимоӣ фаъол нестанд. Фикри онҳоро, яъне созмони “Паймони милли”- ро дастгирӣ намекунанд. Охир ҷаноби “ҳарзагӯ” Шумоёнро чӣ гуна дастгирӣ кунанд, вақте мардумро ба кӯчаи сарбаста, ваъдаҳои болохонадор даъват мекунед, амммо амалан кореро анҷфом намедиҳед. Аз минбари баланд сухан кардан, айберо ҷустан, “тавонои худро нишон додан” камоли мардӣ нест. Агар тавонӣ биё ба Тоҷикистон исбот кун, ки ту бегунаҳӣ. Он гоҳ ҷавонони  Чоркӯҳӣ ва Ворухӣ туро ҳимоя мекунанд.Вақте  дар сарҳад ҷанг шуд, ту куҷо будӣ. Агар воқеан ҳам дилат ба миллат месӯхт меомадӣ. Худношинос!