Миллати тоҷик аз азал дорои ҳамдиливу ҳамбастагӣ миёни мардумон буд. Хело хуш аст, вақте як қавму миллат дорои як мазҳабу як забон бошанд. Гузаштагони мо ин рисолати азалии худро то насли имрӯзиён мерос гузошта буданд. Вале сад дареғ, ки носипосу кӯрдиле пайдо гашту имрӯз миёни мардуми миллати тоҷик тафриқаандозӣ мекунад ва маҳалгароӣ дорад. Тинати нопоки чунин афродони бадкеш бар оварда расонид, ки замоне миллати тоҷик азияти басо сахту сангинеро паси сар намуд. Дар воқеъ қайд кардан бамаврид аст, ки дар гузаштаи начандон дури миллати тоҷик чунин ҳодисаҳои маҳалгароиву тафриқаандозӣ ба амал омаду натиҷаи онро миллати азияткашидаи тоҷик то кунун кашида истодааст ва он сабақест, ки зи хотираҳои мардуми ватанпарасту худшинос зудуда намегардад.

Маҳалгароиву миёни як қавму миллат барангехтани шӯру ғавғо ва бадин васила муташаниҷ гардонидани амнияти мардум аз амалҳои ифротии нохалафон маҳсуб ёфта, ягона ҳадаф аз ҷорӣ намудани ин падидаи номатлуб дар ҷомеа дар он аст, ки сулҳ ноустувор гардаду пояҳои давлати мустақил аз нобоварии мардумон заиф шаванд. Аммо тавре дар урфият мегӯянд: “Бори каҷ ба манзил намерасад”. Ин гуфтаҳо далел бар он аст, ки ҳеҷ гоҳ амалҳои нопоку ғаразона бар нафъои носипосон анҷом нахоҳад ёфт.

Мо хуб медонем, ки бархе аз тарафдорони наҳзатиҳои мазҳабфурӯшу хиёнаткори Ватан ва дигар иғвоангезону ҷагҷӯён то ҳол чунин падидаи номатлуби маҳалгароиро миёни мардумони тинҷу осоишта паҳн намуда, бадин васила бародарро бо бародар зид сохта истодаанд.

Билохира мо ҷавонони саодатманд ва сулҳшиори тоҷик ақидаҳои пасти маҳалгароӣ ва тафриқаандозиро дар ҷомеаи муосир падидаи номатлуб дониста, онро шадидан маҳкум хоҳем кард. Зеро миллати тоҷик як қавму як наҷод аст. Он ҳеҷ гоҳ пора – пора набуд, ҳатто дар замони ҷангӣ шаҳрвандӣ низ ин корро аз решааш канда буданд ва иҷозат надонанд, ки миллат пароканда гардад. Албатта аз рӯи ҳамон маҳалгароён модарони муштипару кӯдакони маъсуми мо ғаму андӯҳи зиёде дидаанд. Ва мо наегузорем, ки дигар дар миллати мо чунин ҳодисаҳои нангин такрор ёбад ва дуюмбора мардуми азиятдидаи тоҷик ҷигархун гарданд. Зеро мо давомдиҳандагони ному кору пайкори онҳо ҳастем, ки барои якдиливу якзабонии мо заҳматҳо кашидаанд, то имрӯзи  моро ободу озод ва мафкураҳоямонро аз маънавиёти худшиносу ватанлдӯстӣ ва ҳамдилӣ комил гардонанд .

Шафоат Файзиева,

устоди кафедраи забонҳои давлатӣ ва ҷомеашиносии ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд