Миллати ободро мардуми озод мебояд гуфтани гузаштагонамон беҳуда набудааст. Зеро аз рӯзе, ки Тоҷикистон соҳиби мустақӣлият гардид, барало маълум шуд, ки мардумон худро пас аз хомуш гаштани алангаи оташи ҷанг ба дараҷае озод ҳис карданд. Чун даврони охирҳои асри гузаштаро мардуми азиятгашидаи тоҷик, ки қисми аз онҳо гурезаву дарбадари кашиданд хело сангину даҳшатбор гузарониданд.
Қайд кардан бамаврид аст, ки барои пояндагардонии давлати навини тоҷикон саҳми абармардоне чун қаҳрамонӣ корнамои кардаанд хеле зиёд аст, зеро ҳамаи он мардумон ҳамеша дар фикри он буданд, ки ин миллати куҳанбунёд ва соҳибтамаддун поянда гардаду ному нишонаш ҳеҷ гоҳ гум нашвад. Дар ҳақӣқат бемисолу беамон бар зидди нафарони ҷангҷӯ мубориза бурданд. Ҷони худро, саломатии худро сипар намуданд, аммо миллати тоҷикро аз вартаи ҳалокатбор раҳо сохтанд.
Маҳз дар ҳамин даврони нотинҷию нобасомониҳо миёни мардуми як қавму як миллат, бо мардонагию шуҷоати бемисл Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кившар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъмини осоиштагии марудмони халқашро бод илу бо ҷон бар ӯҳда гирифт. Аз раиси Шурои олии кишвар эълон гардид, мардумро як хабари шодиёна ва равони тоза бахшида буд, зеро миллати тоҷик он вақҳо дар ҳақиқат ниёз ба чунин ҷавонмарди ватандӯсту меҳанпараст ва башарият парвар дошт. Уммед ба ояндаи дурахшони миллат дар дилу дидаҳои мардумон шуъла мезад. Ҳама хурду бузург аз паёмади неку зиндагонии оромона уммед бастанд. Яқин медонистанд, ки давлати тоҷик соҳибони аслии худро ёфтанд ва то абад онро ҳифзу ҳимоя менамоянд.
Ҳамин тариқ бо бастовардани Истиқолияти давлатӣ, Истиқрори сулҳу дӯсти миёни мардум, Ваҳдати миллӣ ва ҳамгироии миллатамон сарбаландии аҳли ҷомеа оғоз гардид. Минбаъд Тоҷикистон таҳти роҳбарии Пешвои миллат танҳо ба сӯи амалигардонии ормонҳои чандинасра гом мезаданд. Тӯли чанд сол сипарӣ гашту Тоҷикистонро тамоми давлатҳои рӯӣ олам, чун кишвари тамаддунофар, сулҳпарвару соҳибистиқлол шинохт ва эътироф намуд, ки сулҳи тоҷичкон бебозгашту бемисол аст, зеро марудмони тоҷик ҳама ватандӯсту худогоҳу хештаншиносанд. Ҳарчанд, ки дар байни мо буданд ҷосусону хоинони дохилӣ, ки аслан сар задани он ҷанги маргбор кори дасти онҳо буд.
Ба ҳамаи ин нигоҳ накарда, аз ҷониби намояндагони миллати мо, хосатан аз ҷониби сарвари бохиради миллатамон дар созмонҳову конфронсҳои байналмиллаӣ ташаббус ва пешниҳодҳои фарогири масъалаҳои мубрами рӯи олам маърӯза мегардид, ки ҳар бор барои оқиливу башардӯстии миллати тоҷик олам ҳазорҳо аҳсанту офарин мехонаднд.
Албатта ин ҳама саодату садоқату рафоқат миёни мардум аз ваҳдат аст, зеро тамоми мардум ҳис кардаанд, ки ба хотири пойдории сулҳу ваҳдат танҳо мо ташаббус нишон медиҳем, зеро соҳибони воқеии ТОҷикистон мо тоҷикзабонону тоҷикнишонон ҳастем.
Қаюмова С. А., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
