Вақте аз ҳар як Паёму суханрониҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ Пешвои миаллат,  муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон  дидан мекунам, ҷаҳон ҷаҳон ба худ маъни мебардорам, ки он саропо маъниҳо ва ғояҳои Ватандӯстонаро фарогир аст, пур аз маънои мағзи гаронбаҳост, чун ҳар лаҳзае Ватан мегӯям ба ҷуз арзиши оллии ҳаёт маскани сулҳу субот дигар чизе ёдам намеояд. Дар ҳақиқат Ватан муқаддасу басо муқаддас аст ва муҳофизати он қарзи шаҳрвандии ҳар як баору номус аст, ҳар як ҷавони марди майдон аст, ватандӯсту ватанхоҳ аст.

 Тарбияи инсони ватанпарасту инсондўст, донишманду бомаърифат, худогоху худшинос, солиму нексиришт, мехрубону мехнаткарин вазифаи ахли чомеа ва пеш аз хама вазифаи жониву имонии мо омузгорону устодон  ба хисоб рафта, бахри амали гардидани ин хадафхо мо бояд аз донишу махорати худ фаровон истифода намоем.

Албатта дар замони муосир омилњои људоихоњї ва коста гардидани ѓояи вањдати миллї дар аксарияти кишварњои мусулмонии Шарќи араб, њаводис ва љангњои шањрвандии дохилї дар онњо масоили аз нигоњи нав назар намудан ба ѓояи ягонагї ва наќши дин дар ин равандро нињоят муњим гардонидаанд. Бояд гуфт, ки масъалаи номбурда барои Тољикистон низ, ки баъди соњиб шудан ба истиќлолият роњи бунёди давлати демокративу њуќуќиро пеш гирифтааст аз њар љињат муњиму ањамиятнок аст.

Бояд қайд кард, ки сарвари давлат дар он замон ба ҷони хеш нагариста ба хотири сулҳу субот ҷаҳду ҷидол намуд. Он замон чунин ҷангу ваҳшоният натанҳо дар мамлакати мо рӯй дод, балки дар бархе аз кишварҳои ҳамсоя низ ба вуқӯъ омад.

Сарвари давлат ваъдаҳои хешро пайгирӣ намуда, ҷасурона ба сӯи миллати ҷангзадаи афғон руй овард, то фирориёнро ба Ватан баргардонад. Халқи тоҷик ин адолатҷӯиву ҳақиқатпарварӣ, қаҳрамонию ҷасурӣ ва башардӯстию инсонпарваронаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дарк намуда, ба он кас унвони “Пешвои миллат” муносиб донист.

Мо бояд аз миллату аз наҷоди худ ёд карда бошем ва арвоҳи гузаштагонамонро бо некиву накӯи ба ёд биёрем, зеро барои мардуми сарбаланади тоҷик танҳо коре мезебад, ки бошарафонаву  ватандӯстна бошад.

Аз ин лиҳоз, ҷиҳати гиромидошти халқи овозадори тоҷик ва арзишҳои милливу фарҳангӣ бояд талош варзид, фирефтаи шахсони ҷоҳилу хоин нагардид, баръакс бояд исбот намуд, ки мардуми сарбаланду соҳибватанем.

            Албатта ҳар нафаре, ки соҳибватан аст, ғами ҳиҷрону ҳасрати дурию ҷудои надорад.

Амон Раҳимов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд