Мардумони саоатманди кишварамон дар ҷаҳон ҳамеша тарафдори суҳу субот будани хешро танҳо бо ҳисси ватандӯстиашон эътироф менамоянд, зеро ҳамин нафрату кина ва ҳазар аз ифротиёну ҷангҷӯён худ нишони он аст, ки аз бадӣ ҳазар кардаанд.
Абатта пас аз пош хӯрдани собиқ давати шӯрави дар кишвари миёни мардум аз ҷониби баъзе «тахтхоҳон» ихтиофоти махсусе ба миён омад. Хушбахтона дар ҳамон замон марде, ашахси ҷасуре маҳз барои наҷоти мардум сари минбари иҷосияи тақдирсоз баромада ба ҳами ин нофаҳмиҳо нуқта гузошта буд. Аммо мутаасифона бо роҳбари ва фитнаангезии бархе хоҷагони бурунмарзии манфиатҷуй байни марудм ақидаҳои ифроти паҳн шуда истодааст.
Имрӯз низ ҳамон дасисабозону ҳангомаҷӯён хоҳони онанд, ки пас аз бо мушкилиҳо ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ Тоҷикистон дубора ба чунин ҷанг рӯ ба рӯ гардад. Албатта ьтамоми мардумони ваҳдатшиору сулҳофарини тоҷик теша ба решаи чунин пастфитратон хоҳанд зад, ки арзишҳои олии мамлакати моро ба манфиати шахсии худ истифода менамоянд.
Мусаллам аст, ки дар ҷомеаи кунуни имрӯз тариқӣ шабакаҳои иҷтимоӣ ҳар гуна иттилоотро метавон дарёфт. Зикр менамяом, ки хоинони миллати тоҷик аз зӯри бахилию бадбинии хеш осоиштагии мардуми кишварро дида намтавониста, маҷбури мардумро бо ҳар гуна суханони тӯҳматбор ба шӯр оварда истодаанд.
Имрӯзҳо намояндагон ва аъзоёни Гурӯҳи ифротии 24 ба ҳар воситае баромад намуда, тарафҳои камбудиро дар мамлакати мо зери танқид қарор медиҳанд, ки ин ҳама суханони бофтаву сохтаи онҳоро касе майли шунавидан надорад, зеро хама аз ободии кишвар ва пешоафти он ба хубӣ хабар доранд ва намехоҳанд, ки аз бетарафию худхоҳии чунин носипосон кишвар таназзул ёбад.
Бояд тазаккур дод, ки ҳодисаю воқеаҳои мамлакатҳои хориҷро аз дасти ифротгарон тамоми олам медонад. Ва инро низ дарк мекунад, ки оқабати ба гурӯҳҳои ифроти пайвастани ҳар кас ба чунин нобасомониҳое ба мисоли кишварҳои Арабу Суриёву Ироқ ҳоҳад расонид. Чунки дар он кишвар аз дасти чунин нобакорон аз бедонишию бефарњангии мусалмонон истифода бурда, бародарони њамдину ҳаммазҳабро ба вартаи ҳалокатовар тела доданд, ки натиҷаи он ба ҷуз вайрониву харобӣ ва қатлу куштори сокинони ин минтақа дигар чизе нест. Дар баробари ин њаракате бо номи ДИИШ арзи ҳастӣ кард, ки аксари кишварҳои дунё вуҷуди онро барои минтақа хавфнок дониста, онро ба сафи созмону ҳаракатҳои иртиҷоӣ ва террористӣ дохил карда, онро маҳкум намуданд.
Донистан зарур аст, ки Ислом дини мубораку пок аст ва набояд онро ба сифати як дини террористию ифротгаро нишон дињем ва амалњои ношоистаи ҳаракати ДИИШ ба мақому манзалат ва обруву дину мазҳаб зарбаи сахт ворид мекунад. Аммо мо як чизро фаромўш набояд кунем, ки дини Ислом дини комилу муқаддас аст ва танҳо ҳама айбу норасоӣ дар амалу рафтор ва кирдорњои мусалмонии мо нуҳуфтааст.
Мо бояд аз сарзамини биҳиштосои хеш Тоҷикистон фахрему боем. Онро мисои гавхараки чашм нигоҳ дошта барои манфиатҳои миллиамон мубоориза бурда забони модариамонро аз ҳар гуан оризаҳои нопок эмин дошта бошем. Ин қарзи шаҳрвандии мардуми башардӯти тоҷику Тоҷикистонӣ.
Амон Раҳимов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
