Ягона ҳадафе, ки афкори тарафҳои мухолиф, яъне роҳбарият ва намояндагони ТЭТ ҲНИ-ро, ки ҳамчун гурӯҳҳои иртиҷоӣ эътироф гардидааст, ғасп менамояд ин дар сохти конститутсионии миллатамон ворид намудани ҳар гуна тағйирот ба тимсоли аз байн барии озодиву ободкорӣ ва ба харобазор табдил додани ин мамолике, ки биҳишти рӯи олам гаштааст. Бори дигар қобили зикр аст, ки агар ҳизби наҳзати исломӣ сари давлат ояд, аввалин коре, ки анҷом медиҳад, ин дигар кардани сохтори конститутсионӣ аст. Айнан ба мисоли гуфтаи худи Кабирӣ, ки мардумро ба босмачиёни асри гузашта, табдил медиҳад. Инро албатта мардум рад мекунанд, зеро касе дигар тобу тоқати дидани манзараи ҷангу даҳшатро надорад.
Мардум сарбаланди тоҷик имрўз бо Пешвои миллати хеш ифтихор доранд, зеро ки ин марди қавииродаву оқил ҳанўз дар давраи мудҳиштаринни кишварамон ба по хесту барои хомўш намудани алангаи оташи ҷанг камар баст. Ин ҷоннисори ба хотире буд, ки мардуми тоҷик дар фазои сулҳу дўстӣ зиндагони карда, лаззати истиқлоле, ки солҳо дар интизораш буданд, чашанд.
Муттассифона, имрўз нафароне аз зодагони ҳамин хоки ватан ба кишвари худ ба диёри худ хиёнат намуда, ба ҷои он ки дар пайравии Пешво барои ободии ватан саҳм гиранд. Баракси ҳол, ки рафтанд фармонбардору мутаккои хоҷагони “бузурги” хориҷӣ шуданд, ки барояшон дар ниқоби исломи пок амалҳои ваҳшиёнаро омўхт. То ин фиребхўрдагон дар ватани худ ҷангу маломатро оғоз кардани шудаанд.
Қабирӣ, Илҳом ва дигар намояндагони “фаъол”-и ТЭТ ҲНИ магар он танқиду тақлиди бемаъниатон ба дилатон назад, зеро он ягон натиҷа надодааст. Ин дигар чи кор аст, ки барои Эмомалӣ Раҳмон шуда, ин вафот кард ва барои ў шуда, кадоми дигар аз кор ронда шуд, ў иҷозат намедиҳад, ки ошкорбаёни шавад. Бобати Шабнам Худойдоваи гуфтаатон худ ягон маълумоти дақиқ доред ё не? Замоне танқидҳои беасос миёни матбуотчиён зиёд ва аз ин бисёре масъулон истифода намуда, тавре хоҳанд навиштанд, ки ин расидан ба иззати нафси нфарони зиёд гардид. Муҷиби аз кор ронда шудани ў низ шояд аз ҳад зиёдарави карданаш бошад. Чи қадар аз номи ў “хубу мавридӣ” навиштаед. Ростӣ ба ин дар ҳайрат уфтодам. Дар ҳақиқат чашми шумобаринҳо барои дидани ҳақиқат кўри мекунад. Ман итминони комил дорам, ки дигар мардум низ ба ин васвасаву шайтонии шумо бовар намекунад, дигар дил хун накунед худро бо чунин оворагиҳо. Дар масъали бадкинагииву ғаразнокиатон гуфтаниам, ки ботинатон пур аз фасод аст, ки ҳатто ба хотире мардум ба суханони Пешвои миллат қарсак мезананд, чашм дўхтаед. Чи шуд вақте М.Кабирӣ ба шаҳру ноҳияҳои вилояти Суғд ва дигар манотиқи ҷумҳурӣ барои баромади пешазинтихоботи рафт, мардумро ўро бо чи маломат шарманда сохт, саволҳоеро пурсиданд, ки ў аз минбар истода аз шарм рўсурх гардид. Магар он вақтҳо ва ҳатто имрўз ҳам ба баромадҳои “пурмўҳтавоятон” касе кафкўби накарданд ва ё имрўз иштирокдорони конфронси САҲА чӣ?
Хушбахтона имрўзҳо аксари мардуми тараққипарвар зўровариву ваҳшоният ва хунхории низоми иртиҷоиро маҳкум менамоянд. Инсоният дар шароите, ки ба озодиҳои сиёсӣ, демократӣ ва дунявӣ муносиботи ҳусни тафоҳуми ҷомеа роҳ гирифтааст, ин гуна зўроварӣ ва террор, ки мақомоти роҳбарикунандаи давлати Исломӣ пеш гирифтааст, ҳар фарди ҷомеаро набояд бетараф гузорад. Ин гуна роҳу усули мубориза, зўроварӣ ва ваҳшониятро тамоми мардуми кишварҳои демократӣ ва сулҳпарвар, аз ҷумла, ҷомеаи мо маҳкум менамоянд. Вақте ки дин сиёсӣ мешавад, он ба қудрати мутлақ табдил меёбад, яъне сиёсат ҳунар, фарҳанг, тафаккур, рафтори ахлоқӣ тобеияти мутлақи дин мешавад.
Омезиши сиёсату дин озодиро аз байн мебарад ва ҷаҳонро фақат зери шишаҳои идеологияи динӣ мебинад. Озодиро нисбати зан маҳдуд месозад ва намегузорад, ки мақоми зан дар ҷомеа рушд кунад.
Он дастоварду пешравиҳое, ки то имрӯз, давоми 27 соли истиқлолияти давлатӣ дар ҳаёти мо воқеъ шудаанд, махсусан аз байн бурдани ҷанги бародаркуш ва барқарории сулҳу субот, ваҳдати миллӣ, таҳкими қонуният, рушди устувори иқтисодию иҷтимоии кишвар, пайваста боло рафтани сатҳи хиндагии миллати тољик аз бисёр ҷиҳат натиҷаи фаъолияти баланд ва пурсамари сарвари маҳбуби кишвар Эмомалии Раҳмон аст. Тамоми миллати тољик шоҳид аст, ки баъди барҳам хӯрдани давлати абарқудрати шӯравӣ халќи тољик ба муқовиматҳои сиёсию иҷтимоӣ рӯ ба рӯ гашт. Ҷанги ҳамватанӣ ҳазорон ҳазор нафарро қурбону фирорӣ ва хонахароб намуд. Ҳама манзили авлодии худро тарк намуда буданд.
Мардуми шарафманди тоҷик бо роҳбарии Пешвои миллати мо сарвари кордону оқил, Ҷаноби Олӣ, мўҳтарам Эмомалӣ Раҳмон имрўз роҳу равишеро барои ҷилавгирӣ аз шомилшавии ҷавононро ҷустуҷӯ мекунад ва мардуми азизи мо кўшиш мекунанд, ки ҳар чӣ бештар ин ҷавонони гумроҳро аз ин роҳ баргарданд ва ҳамеша ба ватани азази худ хидмат кунанд, бо кору фаъолияти хуби худ давлати азизашонро ба пеш баранд ва имрӯз муроҷиати ҳизби наҳзати ислом ба СММ ба тамоми ҷаҳон даъвои беҳуда аст. Зеро ҶТ ягон таъқиб нисбат ба аҳзоби сиёсӣ ва ё ашхос раво надидааст. Баръакс мардум имрӯз ҳушдор гашта, аз нооромии давлатҳои араб ба хулоса омада, худро аз ҳизбҳои динӣ канорагирӣ карда истодааст.
Комилова Дилрабо Абдуалиевна,
номзади илмҳои техникӣ, дотсент,
мудири кафедраи химия ва технологияи хӯрока
