Тавре дар аввали Паёми навбатии худ пешвои миллатамон қайд карданд: «Мову Шумо хуб дар ёд дорем, ки даҳ соли аввали истиқлолият барои мардуми Тоҷикистон марҳалаи озмоишии бисёр сахту сангини таърихи буд».
Дар ҳақиқат ҳол ҳамин тарз буд. Дар солҳои аввал якдигарфаҳмӣ байни мардум барқарор нашуда буд. Ҳар фард кӯшиш мекард, ки вазъро дуруст фаҳман ва ба он такя намуда амал кунад, ё ки ҳақиқати ҳолро дарк кунад. Ин вазъро ҳамаи қишрҳои ҷомеъа дуруст дарк накарда буданд. Равшанфикрони ҳамон давра баъзе барои вазъро фаҳмидан сар нафуроварда аробаи холиро кашида мерафтанду даъвоҳои беасосро рӯ меоварданд, ки дурусттар ба он назар кунем мақсадҳои нопок ва ғаразноки лаъини онҳо равшан мегардид. Дар ин давра ҳар сухан ҳар рафтору кирдор ҷову мавқеъ доштанаш лозим буд. Беасос гунаҳгор кардани мардум аз тарафи намояндаи наҳзади ислом Ҳоҷиакбар Тӯраҷонзода гӯё, мадуми аз чорсола болои вилояти Ленинобод кофиранд. Ҳамаи кофироне, ки он шахс дар назар дорад пеш аз ҳама бандаи худоанд. Агар ҳол ҳамин тарз бошад пас он шахс чи мехостааст ва бо ин гуфтаҳои беасоси худ чиро исбот кардани мешудааст. Ҳол он, ки дар сураҳои аввалини Қурони маҷид тасдиқ карда мешавад, ки ҳаммаи пайғомбарон, китобҳои фиристодашуда барҳақанд. Агар ҳол ин тарз бошад, пас бо кадом мақсад ин гуфтаҳо иброз карда шуда буд? Ин танҳо барои тафриқаандозӣ байни мардум бошад даркор. Ба шаҳодат расонии инсонҳо дар натиҷаи гӯшбурриву дастбурри ин оё беҳурмати нисбат ба инсон не. Ҳар кас, ки нисбати инсон беҳурматӣ мекунад ӯ шарики шайтон аст ва номи онҳоро шайтон гӯем хато намекунем. Дар адабиёти ниёгон оварда шудааст, ки пӯшидани ҷомаи дароз низ ин беҳурмати нисбати атрофиён мебошад, аммо ин амалҳо аз тарафи намояндагони ин ҳизбу ҳаракатҳо раво дониста мешаванд. На гуфтор на рафтори онҳо ба кӯчаи инсони дуруст намебошад.
Анакнун гуфтаи Пешвоямон, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмонро пеши назар меорем: «Ман ба шумоён сулҳ меорам». Ҳар як одами солимфикр ин гуфтаҳоро пеши назар оварда беихтиёр ба дурандешӣ, солимфикрӣ, маҳбубдонии инсонҳоро аз тарафи пешвоямон мадди назар меорем ва беихтиёр онро бе чунну чаро қабул менамоем. На он суханонӣ беманӣ ва фирқаандозӣ аз фалон қисми мардуми вилояти Ленинобод боло мусулмон нестанд, ки ба ҳамаи нуқтаҳои мусалмонӣ зид аст, садҳо, ҳазорҳо маротиба беҳтар ва муттаҳидкунандатар мебошад. Ки-ки буданашро танҳо худои мутаъол медонад, наход ашхоси гунаҳгор, ки назди худо ва қудрати беандозаи оҷиз ҳазорҳо маротиба оҷизӣ кашанда, ки будани инсонҳоро муайян карда тавонад. Оё ин гуфтаҳоро баён намуда он шахсон ба гуноҳи азим гирифтор нашуда бошанд. Оё онҳо ин суханонро гуфта худоталоши накарда бошанд, ки он гуноҳи азим ва нобахшиданӣ дар назди худо аст.
Сухани ҷаззобу меҳроварандаи президентамон кори худро кард ва ба дили мардуми ҳозиқи, кунҷкову пуриродаи кишварамон меҳри якдигарфаҳмӣ рафоқату садоқат ва оштии абадиро бунёд сохт. Ҳар як шахси солимфикр ин сухани равон, диқатҷлбкунандаро ба дилу дидаи худ ҳамчун гавҳараки чашм ҷой дод ва ба сулҳи пойдори тоҷиконро овард ва барпо намуд.
Файзуло Ҷалилов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
