Си ду сол пештар дар таърихи миллати тоҷик дигаргунии калон ба миён омад, ки онро мо “истиқлол”аш номидем. Ин истиқлолият баҳри мо интихоби пурраи инкишофу пешравии имрӯзу фардои миллат ва роҳи ояндасози давлати демократи, ҳуқуқбунёд ва дунявиро пешниҳод намуд. Ҳамин истиқлолият буд, ки мо озодона роҳи сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангии хешро интихоб кардем.

Дар тӯли ин солҳо мардуми шарафманди тоҷик ба ҷаҳониён худро бори дигар шиносонид, ки ин кишвари родмардоне аст, ки бо илму дониш, ақлу заковат, маданияту таърихи чандинҳазорсола аз дигар қавму миллат фарқият дорад. Ягон давлате дар рӯи олам вуҷуд надорад, ки бо қувваи мардумони саховатпешааш сарҷамъ шуда иншоотҳои бузург сохта бошад. Тоҷикистон бошад дар ин роҳ ангуштномаи 6 қитъаи замин аст. Чун таърихи сидусолаи тоҷиконро нигарем, бо ифтихор хоҳем гуфт, ки миллати мо аз ҷангу ҷидол, аз маҳвшавӣ, аз беобрӯгию пастӣ раҳо ёфт. Парвардигор шахсеро ҳадя намуд, ки тоҷикро ҳифз карду сарҷамъ намуд. Бар сари қудрат омадани сарвари муаззам, Пешвои миллат, Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон буд, ки тоҷикзаминро шодобу мардумашро саодатманд гардонид. Маҳз ҳамин сарвар тавонист, ки мардумро бо ҳам биёрад, халқро орому осуда ва Тоҷикистонро ҳамчу давлати соҳибистиқлол муаррифӣ намояд. Сӣ солро метавон ба се давра қисмат намуд.

• Даҳсолаи аввалро роҳи сулҳу салоҳ ва муттаҳидшавии миллат номид.
• Даҳсолаи дуввумро роҳи барқарор намудани роҳҳоӣ вайрона ва ривоҷу равнақ додани хоҷагии қишлоқ меномем.
• Даҳсолаи сеюм роҳи ободкорӣ, созандагӣ пешаи мардуми тоҷик гашт.

Дар тӯли 32 сол мо тавонистем, ки мардуми тоҷикро чун халқи соҳибилм, меҳнатпараст ва соҳибмаданият ба ҷаҳониён муаррифӣ намоем. Тоҷикистону тоҷикистониёнро тамоми олам шинохту эътироф кард.

Акнун саволе ба миён меояд, ки ҷавобаш хеле саҳеҳ аст.

Сиду соли истиқлолият ба мо чӣ дод?

Ҷавоби саҳеҳ ин аст: Оромишу осудагӣ,  сулҳу ваҳдат, ҳаёти осоишта, хотири ҷамъ, роҳи озоди фаъолият ба ҳар соҳа,... ва аз ин мебарояд, ҳама чизро.

Ва  мегӯям:

Бодо муборак Истиқлол,

Бар мову ту эй ҳамватан.

Гаштем сарҷамъ мову ту,

Зери ливои ин Ватан.

Ва дар охир мегӯем, ки ин шиор дар хонадони ҳар як соҳибватан навишта овезон бошад: “Тоҷикистон, ба пеш!”

Рухшона Аминҷонова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд