Мардуми босаодат ва фарҳангсолори тоҷик ҳамеша ба хотири сулҳу субот ва якдилӣ талош кардаанд ва то кунун заҳматҳо мекашанд, ки пояҳои сулҳи тоҷикон устувору арзишҳои миллии онро пойдор гадонанд. Албатта, ки имрӯз Тоҷикистони соҳибистиқлол қадамҳои хешро дар арсаи байналхалқӣ устуворона гузошта, кўшиш ба харҷ медиҳад, ки баҳри ободонӣ ва суботи ҷумҳурӣ  ҳар чӣ бештар камари ҳиммат бандад. Халқи тоҷик дар атрофи Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон сарҷамъ гардида, дар осмони софу беғубори кишвар бо меҳнати софдилона арзи ҳастӣ менамояд, ки ин аз ваҳдату якдилии тоҷику Тоҷикистониён дарак медиҳад.

Албатта, фазои орому осудаҳолона барои ҳар як шарҳванди кишвар гавҳари ноёб аст. Аз ин ҷост, ки ба хотири амнияти милли ҳар кадоми шаҳрвандон давлату Ҳукумат таҳти роҳбарии сарвари давлат чораҳои зарури меандешанд. Ва барои таъмини амнияти мардум талош мекунанд, то дар хатар зиндагонӣ накунанд.

Ҳамин тарзи фаъолияти софдилона ва ҷонисорона буд, ки замоне кишварро аз офати ҷанг раҳо намуда, сулҳро ҷорӣ карданд.  Фаъолияти ғайрисозанда, иғвоангезанда ва ғаразҳои ноадолатӣ ва экстремистии  бархе аз мардуме дар мисоли мухолифони миллат, наҳзатиҳо буд, ки чан сол қабл фаъолияти ҳизбии эшон дар дохили кишва баста гардид. Ва ин боиси ғазабнокии пайравони он гашта бошад, ҳам онҳо боре андешанд ва одилонаву башарона пеши назар оранд, ки агар ягон таъсироти хатарнок ба оилдаи онҳо таҳдид намояд, алббат онҳо низ бетарафӣ накарда онро рафъ карданӣ мешаванд. Давлат ва мардумони он низ ба мисоли як оилаи бузурганд. Ва ҷоиз он аст, ки бояд аз он ҳифзу ҳимоят намуд.

Ду ҳафта қабл хабари дар Тоҷикистон пайдо шудани Шарофиддин Гадоев, яке аз хоинони миллат дар шабакаҳои иҷтимоӣ паҳн шуд. Аммо бояд гуфт, ки мақомот ӯро пайдо накардааст, балки худи ӯ мақомотро кофта омадааст, то ба кардаҳояш иқрор шавад. Дар асл амал кард ва кирдорҳои хоинонаи Шарофиддин Гадоев, ки ба ватан хиёнат кардааст ба қавли ношукурбандаҳо аз ҷониби тамоми ҷавонон маҳкум карда мешавад ва тарафдори ҷиддии он аст, ки бояд ҷазо гирад. Аммо ба хотири он, ки ӯ аз кардаҳо пушаймон аст, ӯро авф намуданд ва озодаш карданд. Ӯ бошанд ду рӯз пеш ба Аврупо баргашт. Ҳоло бошад аминем, ки ба он кӯрдилоне, ки миллати моро танқид ва зери тақлид қарор медиҳанд, ҳаёти дуҳафтаи Гадоев ин ақидаҳоро латма хоҳад зад, зеро мақомот нисбати ӯ ягон шиканҷа ва зӯроварӣ накардааст ва инро ҳатто худи Гадоев дар паёме, ки дар фурудгоҳи Франкфурти Олмон додааст, иброз кардааст.

Дар ин давом ақидаҳое буданд, ки гӯё мақомоти Тоҷикистон ӯро бо таври зӯри аз Маскав ба Душанбе овардаанд ва ҳоло мавриди шиканҷа қарор медиҳанд, ҳама ботиланд, зеро ӯ дар бошишгоҳи полис қарор надоштааст. Танҳо дар вақтҳои лозима ӯро ба мақомоту адлияҳо даъват карда сӯҳбатҳо гузарониданд. Мо бояд донем, ки ҳимоя кардани миллати худ аз хоинону душманон вазифаи аввалиндараҷа аст, зеро мо бояд он меросеро, ки аз ниёгонамон гирифтаем, қарздор ҳастем, ки онро ба насли оянда низ мерос гузорем,то ки онҳо ба гузаштагони меҳанпарасту масъулиятшиноси худ арҷ гузаоранд.

  Ин ҷо нуқтаи асосиеро бояд тазаккур дод, ки  фаъолияти носозгор ва бетарафонаи   бархеҳо дар солҳои ҷанги шаҳрвандӣ ифода менамуданд ва  мардумоне, ки барои бурдаи нон дар навбат меистоданд ва он модароне дар ҳасрати ҷигарбандони гумкардаашон ғам мехӯранд ба ҳеҷ ваҷҳ зи хотираҳо зудуда намесозанд, зеро фаъолияти амалҳои ифротгароёнаи баъзе аз нафарони хиёнаткор имрӯз низ боиси ташвиши ҷомеаи муосир гаштааст.

         Пас вазифаи мост, ки фардои худро аз имрӯз созем. Ба гуфтаҳои онҳое, ки нисбати давлату Ҳукумат носазо гуфта, хоини миллатро ба хотири ватанфурӯшиаш ҷонибдорӣ карданд, бовар накунем. Донем, ки Ватан хонаи муқаддаси мост ва онро азизу маҳбуб ҳисобем. Агар барои Шарофиддин Гадоев низ модараш ва миллаташ азиз мебуд, таи ҳафт сол аз Аврупо истода мардуми тоҷикро зидди якдигар намешӯронд. Пас кадом кирдори ватандӯстонаи ӯ буд, ки ин қадар Шарофиддин Гадое ва модараш “аз онҳое, ки таи дуҳафта паси қазияи ман батараф набуданд”, изҳорӣ миннатдорӣ кадааст. Шарофиддин Гадоев бояд ба мақомот ва сарвари давлат миннатдорӣ кунад, ки ӯро авф намуданд, вагарна метавонистанд, хоине, ки ба пои худ омад дар ҳол ба ҳабс андозанд.

Усмонова М.Р., омӯзгори кафедраи барномарезӣ ва низомҳои иттилоотӣ