Замон боҳамаи омаду ноомадаш хело зуду тимсоли зиндагонии кас рангоранг гузашта истодааст. Ба ҳамин маъни замони имрӯзаи як падидаи номатлуби ифротӣ ғасб намудааст, ки ин созмони гурӯҳу ташкилотҳои терористиву экстремистист.
Мусаллам аст, ки таи солҳои охир бо қатъ гардиани фаъолияти азҳоби дар Тоҷикистон мамнӯъ гашта, ҲНИ ТЭТ миёни ду ҷониб, назҳатиҳои нобакор ва мардумони ватандӯсту меҳанпарвар тафриқа ба миён омадааст. Аввал ин ки манъи фаъолияти онҳоро худашон сабаб шудаанд, дуюм ин ки Тоҷикистони имрӯза ба осони Тоҷикистони обод нашудааст. Барои Тоҷикистонро миёни арсаҳои байнанлмилал ҳамчун давлати демократӣ, ободу озод ва соҳибистиқлол эътироф намудан, ҷони ҳазорон марду ҷасуру далери тоҷик қурбони ҷанги бемаънии ҳамон мухолифоне гардид, ки онҳо замоне чунин босмачиёни мирӯзаро тарбият намудаанд.
Мутаассифона, ҳар рӯз мешунавем аз ҷониби ин нохалафон, ки дар шабакаҳои иҷтимоӣ хабарҳои бардурӯғро нашру паҳн сохтааанд. Албатта, ки ҳама худ шоҳид аст ва бо чашми сар мебинад, ки кадом ҷониб дар роҳи ҳақ ҳукмронӣ менамояд. Вале бо вуҷуди ин боиси нигаронист, ки дар кишвари мо низ чандин нафарон симои воқеии худро бармало нишон доданд. Онҳо дар хақиқат бадхоҳон ва экстремистони аслӣ буданд, бо вуҷуди ин ки ҳамаи он афродон сохиби вазифаҳои баландмартаба буданду соҳибмансаб, аммо боз ҳам ба ҳамаи ин неъматҳои насибкардаи Худо изҳори ношукрӣ намуда, хостанд халқро ба иғвову дасиса бархезонанд. Ҳамон халқеро, ки ҳоло ҷавон асту мустақилияташро бар ивази ҳазорҳо ҷони абармардони шуҷои миллат ба даст овардааст, хостанд, ин бадтинатон ба ҳолати ҳаокатбор оваранд, хушбахтони рӯҳи бузурги гузаштагони мо ғалаба карду тири ин ноодамон ба ҳадаф нарасид. Мардуми тоҷик аз азал дар партави дастури супоришҳои Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Рахмон тарафдори озодиву ваҳдат, сулҳу амният ва истиқлолият буда, чунин рафтори аз доираи инсоният дурро пурра маҳкум менамоем ва дар муттахидии якдигар онро шикаст медиҳем, ба хотире ки он ба амнияти миллии мо хатари ҷиддиро таҳдид менамояд.
Мо бояд донем, ки бобоҳову бибиҳоямон, гарчанде ки синну солашон калон буд, барои имрӯзи озодӣ солҳо ҷангиданду мубориза бурдаанд, ҳоло ҳар яки моро мебояд, ки чун гузаштагони худ ба наслҳои оянда як миллату давлати тинҷу оромро созем, то он ки онҳо низ моро ҳамчун аҷдодони тоҷвар шиносанд ва нагузоранд, ки миллат аз рушд боз монаду туъмаи дигарон шавад. Дуруст аст, ки барои ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ ҳазорҳо ҷони худро фидои ин сарзамини муқаддас намудаву сад афсӯс, ки дар ҳамон замон ҳам як қабил нафароне хони миллатро пушти по задаанд, то кунун ҳастанд нафароне, ки намехоҳанд кишвари замоне ҷангзадаву имрӯз дарои истиқлолият шуда, пеш раваду дар ҳоли рушд бошад. Ба ҳамин маънӣ чанд сухани дигереро ҳам мехоҳам замима кунам, зеро ҷоизи қайд аст, ки як гурӯҳи махсуси наҳзатиҳои террорист дар ҳамаи манотиқи олам маскан гирифтаву кори тарғиботиву ташфиқотии хешро идома дода истододаанд. Яке аз сабаби гумроҳ намудаи ҷавонони мо дар он аст, ки дар ниҳоди онҳо илми дини мубини Исломро ғалат мефаҳмонанд, гуё агар фирефтагон ба суханони бадхоҳон амал кунанд дунёро аз ҳамаи нопокиву олудагиҳо софу тоза мегардонанд. Дар ҳоле, ки ҳамаи ин баръакси кор аст. Он фиребхӯрдагоне, ки ба доми Кабирӣ ва дигар намояндагони наҳзатӣ уфтодааст, на танҳо ба ҷони худ ҷафо мекунанд, балки бо шомил шудан ба чунин гурӯҳҳои иртиҷоӣ ба аслашон доғ оварда, бо ин амалҳои нангинашон дар кишвари мо нооромиро эҷод мекунанд, худашон аз номи худу аҷдодонаш доғеро дар ҷомеа мӯҳр мезананд.
Зуфар Башиков, устоди кафедраи нақлиёти ДПДТТ, унвонҷӯ
