Шукрона аз даврони соҳибистиқлолии кишвар, ки ҳамаи ҷавонони саодатманд ва дорои ақлу заковати баланд аз шабакаҳои иҷтимоӣ ва расонаҳои интернетӣ бархурдор ҳастанд. Имрӯзҳо ҷомеаи ҷаҳониро вабои ҷанги иттилоотӣ фарогир шуда, тамоми мардуми сайёраро бесаранҷом кардааст. Аз ин шабакаҳои иҷтимоӣ ва расонаҳои гурӯҳҳои мухолифине, ки дар дигар давлатҳо паноҳ бурдаанд, истифода бурда, барои ноором сохтан ва аз байн бурдани истиқлолият, пиёда намудани мақсади нопоки худ ва ба хоку хун кашидани мардуми азизи мо ҳамарӯза фаъолият бурда истодаанд. Агар ба саҳифаи таърих назар афканем, мебинем ки чи гуна дар солҳои 90-уми асри гузашта ин тоифаи ватанфурӯш, ки имрӯзҳо тавассути шабакаҳои ичтимоӣ худро “муборизи роҳи ҳақ” ва “табодулгар” меҳисобанд ба сари миллат чӣ балоҳое оварда, қисме аз мардум кушта, қисми зиёде ба давлатҳои ҳамсоя гуреза шуданд.

Таърих гувоҳ аст, ки дар давраҳои басо душвор сарвари давлат ҷони худро дар хатар гузошта, барои сарҷамъ намудани ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ кӯшиш намуданд. Ин буд, ки мо имрӯз соҳиби давлат ва Истиқлолияти бардавом гаштем. Аммо боиси таассуф аст, ки бархе аз ноҷавонмардон ин корнамоиҳои Пешвои муаззами миллатро нодида гирифта, дар шабакаҳои иҷтимоӣ пайгирӣ аз хоинони зархарид менамоянд.

Мо ҷавонон бо итминони комил гуфта метавонем, ки барои пешрафту шукуфоии Тоҷикистони биҳиштосо ҷони худро фидо намуда, зиракии сиёсиро аз даст намедиҳем ва бо Пешвои миллат ҳастем.

Ҷамшед Масаидов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд