Миллате, ки мардумон дар фазои озоди зиндагонӣ мекунанд, қадрионро хеле хуб медонанду Истиқлолияташро эътироф мекунанд. Ба ҳамин маъни тамоми мардуми сулҳпарвару сулҳдӯсти тоҷик ақидаҳои таҳрибкоронаи хоинони миллатро маҳкум намуда, барои зиндагонии обод талош мекунанд. Ҳамаи мох еле хуб медонем, ки агар мо барои ободии кишварамон саҳмгузор шавем он беш аз пеш афзоиш намуда, вазъияту шароити моддиву маънавияш рушд мекунад.
Ба ҳамаи он хоиноне, ки қадру қиммати Ватани озоду ободро намедонанд, иброз менамоям, ки бояд ҳадди акал ба қадри худ бирасанд. Қиммати ҳастии худро донанд ва арзиши ҳастиашонро гироми доранд.
Ҷоизи зикр аст, ки Ватани соҳибистиқлоли моро ҳастанд якчанд миллатҳо орзу доранд ва мехоҳанд дар сарзаминионҳо низ фазои сулҳу дӯсти танинандоз бошад.
Агар ҳар яки мо шукри мустақилияти давлатиамонро кунем заррае сабаб нахоҳад монд, ки хоинон холигоҳро бо ақидаҳои нопоки худ пурра гардонанд. Сабаби ин хоиниҳо дар чист? Ватан барои ҳар яки мо ҷои муқаддас аст. Онро посу гиромӣ доштан вазифаи ҳар кадоми мост. Маҳз б аҳамин хотир мардуми тоҷӣк аз онҳое, ки ба ватани худ хиёнат карда, арзиши онро зери по намудаанд нафрат доранд. Зеро дар урфият беҳуда нагуфтаанд, ки: «Аз дилозор, Худо безор».
Албатта барои мардумони миллати тоҷик бархе ҳодисаҳои сиёси сахт таъсири худро гузошта буд, то куннун аз таъсири он миллати мо ақиб мондааст. Аммо хушбахтона маҳз бо талошу заҳматҳои Асосгузори сулҳу ваҳадти миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва давлату Ҳукумат ҳамаи он камбудиву норасогиҳоро бартараф намуда, некуаҳолии мамлакатамонро таъмин намуданд.
Пас имрӯз вазифаи ҳар як шаҳрвандони мамлакатамон аз он иборат аст, мо бояд рисолати худро дар назди Ватан донем. Пайрави ПЕшвои миллат шуда, ақӣдаҳои созандаи эшонро ҷнибдори кунем, то Тоҷӣкистон боз ҳам рушд кунад. Ба рағми он ҷосусу хоинони наҳзат ва диагр пайравони онҳо миллати худро азиз шуморида, манфиати онро аз манфиати хеш боло дорем.
Ҳамаи мо шоҳиди он будем, ки маҳз бо айби ҳамон хоинону ҷоҳилони бадтинат дар кишврамон миёни мардум ҳар гуна ақидаҳои ҷангнҷӯёна ва таҳрибкорона паҳн мегардад. Ва ин омил боис гашта буд, замоне марудмро гумроҳ кард. Бахусус ҷавонони моро бисёр парешону саргардон намуда, бечораи гумроҳшудагонро қурбонии ҷанги давлатҳои хориҷи намуданд.
Вақте ба қадри худ нарасидед, вақте арзиши тинҷию оромии азизонатонро дарк накардед ва вақте, ким одари худро азиз нашуморидед, ҳадди ақал ба фарзандони дигарон чамш ало намуда, ҳаёти онҳоро барбод намедодед. Охир онҳо фарзанди дилбанд, модари меҳрубон ва ҳамсари бовафо доштанд, ки эшонро ҳар рӯз интизоранд. Маҳз ба ҳамин хотир бо садои баланд мардумони тоҷик иброз медоранд, ки аз хоинони миллат ба мисоли наҳзатиҳо безоранд, зеро оне, ки осудагиро нотинҷ сохта, оромиши мардумро халал ворид месозанд, барои мардуми бовичдон ба мисоли мурда ҳастанд. Аз ҳастии чунин шахс ба касе нафъе нест, ҳатто барои модар ҳам.
Ҳамрохон Раҳимова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
