Бо тараққиёти илму техника ва пешрафти фарҳангу тамаддун дар ҷомеаи мо падидаҳои нав ба майдон меоянд, ки бархе аз онҳо бо арзи вуҷудашон дар баробари манфиатҳои маънавӣ, инчунин роҳҳои ифротиро тай менамоянд. Мо бояд ваҳдати миллӣ, яккамазҳабиро нигоҳ дорем, ба қадри тинҷиву оромӣ бирасем. Ин номбурдагон ба дороиву манзалат, шукӯҳу шаҳомат ва мақоми баландпоя дар сохторҳои бонуфузи қудратӣ, даст ба ҷинояти мудҳиш заданд. Ин нохалафон намояндагони ТЭТ ҲНИ буда, бо ҳар роҳ мехоҳанд ҳадафҳои ғаразноки хешро бар зидди миллати мо амалӣ намоянд. Хушбахтона, хиради азалии мардуми шарафманди даврони Истиқлолият аст, ки ҳамеша тири ин бадкешон ба хок мезанад ва онҳоро ноком мекунад ба хотире, ки ин бадтинатон гирифтори оҳи модари бечораи фарзандгумкардаро гирифтор шудаанд ва мардум ба сар ин наҳзатиҳо ифротгар тавқи лаънатро лоиқ донистаанд.
Тавре Пешвои муаззами миллати тоҷик, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз баромадҳояшон афзуда буданд: “Мо бояд Ватани худро сидқан ва баробари ҷони хеш дӯст дорем, ватандӯсту меҳанпарасти воқеӣ бошем, шукронаи неъмати бузургтарин ва муқаддаси инсонӣ, яъне соҳибватанӣ ва озодиро ба ҷо орем, барои ҳимояи сарзамини аҷдодӣ ҳамеша омода бошем, ба хотири пешрафту ободии давлати соҳибистиқлоламон ва рӯзгори осудаву ороми ҳар як хонадони кишвари азизамон шабу рӯз заҳмат кашем.” Ин суханҳо аз он шаҳодат медиҳад, ки ба хотири фазои оромиро ба мардуми мамлакат муҳайё намудан чи қадар абармардони ватанпарвару худогоҳи миллат ҷонфидоӣ намудаанд.
Он корнамоиҳое, ки шаҳрвандони фахрии кишвар зидди хоинони Ватан ҷонбозиҳо кардаанд, худ намунии ибрат аст. Боз моро водор сохтанд, ки мо дар руҳияи ватандустӣ тарбия ёфта вазифадор ҳастем, ки дар атрофи Президенти мамалакат ин марди ватандӯсту ватанпарасти хақиқӣ ғамхори халқу миллат муттаҳид шуда, як пораи Тоҷикистон азизро чун гавҳараки чашм ҳифз кунем. Зеро ин аст нангу номус шарафи бузурги ватандорист.
Бо воситаи шабакаҳои иҷтимоии “Паём.net” ва “Ахбор. com” гуфтугӯи оӯ ба рӯи роҳбарияти Паймони миллии Тоҷикистон ва дар асл ташкилоти терористии ҳизби наҳзатиҳоро дида, ба изҳорот ва таърифоти васфи худ карданҳои Кабирӣ, ба ин малакаи дурӯягии эшон “аҳсант” хондам. Зеро Кабирии “бечора” ин қадар аз худ фариштаву малоика тарошидааст, ки гӯиё хоҳони он аст, ки миллат пеш равад ва робитаҳои хориҷии он қавитар гардад. Беҳуда бузургони мо нагуфтаанд, ки: ” ҳам номақуливу ҳам пешгирӣ”.
Кабирӣ ин қадар худу пайравони “диндор” атро мусичаи бегуноҳ мапиндор! Миёни мардум динро дар қалаби худ наомӯзонед. Аввал рафта худ боре таълимоти друст бардоред баъд сухан кунед. Аввал тавбаро худ омӯз ва пас ба дигарон фармо, ки тавба намоянд. Ба “диндориҳоятон” кас ҳайрон мемонад, ки худи шумо чи будани тпвбаро намедонед, пас чи тавр ба мардум меомӯзед.
Шумо наҳзатиҳои манфиатхоҳ ва ифротгарро таъкид менамоям, ки ба ин ҳангомаҳои худ хотима диҳед. Инхел як ду нашриёту шабакаҳоро минбари розу ниёзи худ нашуморида, кӯшиш кунед, ки “кореро, ки ба худ намеписандед ба каси дигар низ написандед”.
Насим Тошхӯҷаев, номзади илмҳои химияи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
