Дар ҳама давру замон, ҳар халқу миллат ба хотири ягонагии Ватани худ, зифзи ҳимояи манфиатҳои кишвари худ талош менамуд, ки ҳамеша Ватанаш ориё аз дарду ғами беҳуда бошад, Зеро дар замони гузашта низ мардумони халқиятҳои гуногун аз пайдо шудани террористони ифродгароён дар миллаташон изҳори нигаронӣ менамудаанд.
Бале чанд сол қабл аз дасти хоинону бешарофатон, собиқ аъзоёни ҳизби наҳзат, наҳзате, ки худро ҳамеша як шохаи асосии дарахти Ислом мепиндоштанд, мардумро зидди якдигар шӯронида, соли 2015 оташи ҷангро афрӯзониданӣ шуданд. Охир ҳоло миллати тоҷик аз таъсири ҷанги асри гузашта, ки мардумонро сарсону саргардон карда буд берун наомадааст. Охир ин Ватан, ин миллат то кунун чандон ба худ наомадааст, зеро дар он ҷанг талафоти бешумори ҷониву маънавӣ дидааст. Захми дили мардумони фарзандгумкарда ҳоло пурра шифо наёфтааст. Ашки модароне, ки ҷигарбанди азиз, пораи дилашонро аз даст додаанд хушк нашудааст.
Мо миллати озод ва мардумони огоҳем, бояд бо ҳушёриву зиракии хос дар пешрафти сиёсии мамлакатамон талош намоем, зеро ба рушди давлат агар мо заҳмат накашем, онро ҳифзу ҳимоя накунем, пас он тӯъмаи чунин хоинони бадсиришту бадкирдорон мегардад. Ҳамаи моро зарур аст, ки ҳушёриву зиракии сиёсиро аз даст надода, дар пайравии нақшаҳои созандагиву бунёдкоронаи Ватани маҳбубамон талош кунем. Нагузорем, ки бадбинону ҷоҳилон ва бешарафон мардумони як замон азияткашидаамонро дубора ба азобу уқубати вазнин рӯ ба рӯ созанд. Мо бояд фикри сарзамини ободи худро карда шукрона кунем, ки дар сари мо фарзанди фарзонаи миллат сарвари намуда, мо ва миллати моро аз шарри душманони бадхӯву бадрафторашон эмин медоранд. Пас ҳамаи шаҳрвандон аз ман то мо бояд барои ворисои арзандаи номи чунин абармардони миллатамон Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва дигар каҳрамонони бемисл, кӯшиш намоем.
Мо ояндаи дурахшони кишварамонро инъикос менамоем, зеро ояндаи дурахшони Тоҷикистонро Пешвои муаззами миллатамон маҳз дар фаъолияти созанда ва арзандаи мо ҷавонон мебошанд. Ва бо умеду ифтихор фаъолият ва қувваи зеҳниву нерӯиш моро ба назар гирифта, моро ҳамчун як қувваи пешбарандаи халқу миллат номидаанд. Бале ҳамаи ин боварию, муҳайё намудани шароити моддию маънавӣ барои мо ҷавонон, моро водор месозад, ки фарзанди содиқу арзандаи ин халқу миллат бошем, зеро аз даст надодани боварӣ ин нишони мардонагист, нишони фарзанди содиқ аст. Амоно бархе ҷавонони мо, шаҳрвандони миллатамон рисолати худро дар назди Ватан дарк накарда, баракс ба ҷои овардани манфиат ба худу ҳамватанат, санги даҳшату ваҳшатро ба сари мардумони диёрамон мерезанд. Мутаасифона онҳо тӯъмаи ифротгарону терористон гаштаанд, ки дар замони муосир дар ҳар минтақаи рӯи олам паҳн шудаанд.
Вазифаи ҳар кадоми мо аз он иборат аст, ки ҷиҳати гирифтании пеши роҳи чунин қаллобону ватанфурӯшонро гирифта, фикри ободии диёр пойдории сулҳу субботи давлатро карда бошем.
Шамсиддинова Шамсия Бахтиёровна, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
