дар ҳошияи мақолаи “Буқаламун”-и раиси Шӯрои уламои дини вилоят Ҳоҷӣ Ҳусайн Мӯсозода
Тоҷикистони соҳибистиқлол, ки имрӯз онро бо шукӯҳу шаҳомати хосаш дар тамоми олам мешиносанд, бархе аз зодагони хиёнаткору кӯрнамак ва кӯрсаводаш бо ношукрии беш мустақилияти кишварро пушти по мезанад. Вале бояд донист, ки истиқлолият, демократия ва сулҳу дӯстӣ ба маънои томаш дар Тоҷикистон аст.
Наҳзатиҳое, ки имрӯз кишвари тоҷик ва нуфузи давлати моро дар арсаҳои байналмилалӣ нодида мегиранд, гуфтаниам, ки ин рафтори шумо аз бадкинагиву носипосии шумост. Вагарна сайёҳони хориҷие, ки имрӯз барои тафреҳ ба кишвари мо омаданд, кишвари биҳиштосо озоду ободи моро ба оламиён муаррифӣ карданд.
Мо бидуни афкору пайкори наҳзатиҳо роҳи расидан ба истиқлолиятро тай намудем, ба ин восита ба сулҳ ва ваҳдату ягонгагӣ низ соҳиб гардидем. Ин роҳи тай кардаи мо мардуми шарафманди диёр роҳи мурод, роҳи расидан ба ормонҳои чандинасраи мардуми сарфарози тоҷик буд, роҳе буд, ки тоҷику Тоҷикистониёнро дар арсаи баландпояи ҷаҳонӣ шукӯҳу шаҳоматашро боло намуд. Минбаъд низ бе фишори онҳо метавонем роҳи мақсудро идома диҳем. Дар ҳамин раванд мо мардуми тоҷик бо қувваи худ метавонем, ки аз имрӯз бештар кишварамонро ободу миллати азизамонро аз олудагиҳо эмин дорем. Бо тӯҳмату дурӯғ зарбазаниҳои Кабирӣ баракс тираш ба тарафи худаш равона шуда истодааст. Зеро найрангҳои ӯ ҳеҷ мантиқи набуда, ҳадафаш кишварро дар назди мардумаш доғдор кардан аст. Мо дар гузашта мардумони бомаданият ва соҳибфарҳанг будем, имрӯз ин рисола беш аз пештара аст ва хоҳем дид, ки оянда ин анъанаву урфу одатҳо ба арши аъло хохад расид. Ба хотире, ки миллати мо дроҳи демократияро пеш гирифта, барои зиндагонии мардуми кишвар тамоми шароитро фароҳам овардааст.
Кабирӣ ва намояндагони “фаъоли” ӯро зарур аст, ки агар дар гузашта аз демократи будани кишвари мо дарак надошта бошанд, бори дигар таърихи начандон дури онро варақгардон намоянд. Он гоҳ хоҳан дид, ки Тоҷикистон мазраи ободу озоди мардумони соҳибфарҳанг аст.
Чанде ин наҳзатиҳо миллати моро бо истиқлолияти дерҳангоми ба даст омада мутаҳҳам сохтанд ва аз мағрурии худ истифода карда, идао сохтанд, ки агар бо онҳо забон як мешуд истиқлолият зудтар ба аст меомад. Ба индурӯғ, кӣ бовар мекунад. Охир асре пеш бо айби чунин исломхоҳон кам буд кишвари мо ба вартаи нобуди мерафт. Ҳамин пирӯзии нобаҳангоми ибрознамуди Кабирӣ, маҳз бо вайронкориҳои ин ҳизбиён ба дер ба даст омад. Хушбахтона дер ҳам бошад, ба даст омад, бар қасди онҳое, ки миллатро ба вартаи яғмо бурдани буданд дер ҳам бошад ба даст омад. Ва ин боиси болидахотириву соадатмандии кулли мардуми тоҷик гашт.
Дар асл ба ҳамин Кабириву кабириён менигараму барояшон ҳар нафаси гирифтаашонро ҳайф медонам, зеро ба он нафароне, ки зиён коранд умуман дар ин дунё барояшон ҳаққи зиндагӣ нест, ҳол он ки оно то имрӯз марзи хоки поки мукаддаси моро меҳан мехонанд. Чаро ин истиқлолро чашми дидан надоред? Маълум аст, ки хубӣ бароятон хуушоянд несту пардаи чашми шуморо хуни дар замин яксон шудаи одамони бегуноҳ пӯшонидааст. Медонам ин одат аст, барои шумо акнун, ки ҳар дақиқа ба қатлу куштор даст занед. Ва маҳз барои ҳамин ҳам ин сарзамин ҷои ифротиён нест.
Мазбут Холиқов,
устоди кафедраи автомобилҳо ва идоракунии нақлиёти ДПДТТ
