Бо он, ки дар Ҷумҳурии Исломии Афғонистон беш аз 50 сол ҷангу муқовимат аст, ҷои баҳс нест. Аммо ҳузури Толибон вазъияти бе ин ҳам бади мардуми афғонро боз ҳам бадтар намуд. Имрӯз дар баробари муҷоҳидон, ДИИЛ (ИГИЛ) ҳаракати тундрави Толибон зимоми ҳукуматдориро бар даст гирифтанд. Бо баробари ба даст дарории аксарияти ҳудуди ин кишвар онҳо барои нест кардани мактабу маориф, фарҳангу маконҳои таърихӣ шуруъ намуданд. Ба гумони онҳо бояд инсоният исломро дар шароити хонаводагӣ мисли давраҳои миёнарасригӣ бишносанд.
Боз онҳо қасам мехӯранд, ки нафъи халқи худро аз нафъи худ боло медонад. Дар ин миён Сарвари давлат боварии мардуми афғонро поймол карду худ фирор кард. Ҳаққӣ мардумро дуздид. Он хуне, ки рехта истодааст дар гардани ӯ ва ҳаммаслакони ӯст, моликияти давлату мардумро ба яғмо бурданду, фирор карданд. Президенти Ҷумҳурии Афғонистон бо роҳбарони ба худ наздик ба мардумонаш хиёнат кард. Дар ин чанд соле, ки каму беш дар Афғонистон оромӣ буд, ӯ метавонист давлатро рӯ ба тараққӣ овараду гурӯҳҳои қавмии ба якдигар мухолифро ба ҳам оварад, лоақал кушиш намояд, ки барои беҳбудӣ ва нафъи халқ хизмат намояд. Чанде аз коршиносон бар ақидаи онанд, ки он сиёсатеро Ашраф Ғанӣ пешгирифта буд, ба ҳамин ҳолат оварда расонд ва ин ақидаҳо тасдиқи худро низ дарёфт.
Ин ҳолатро мушоҳида мекунаму шукрона аз он мегӯям, ки бар тақдири халқи тоҷик Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон будааст. Халқи тоҷикро аз чоҳи даҳшату ҷангу хунрезиҳо, парокандагиву парешонҳолӣ, гуруснагиву бурҳони вазнини иқтисодӣ раҳо кард.
Бори дигар шукрона, садҳо бори дигар шукрона мекунам. Шукронаи ин сарзамин! Шукронаи Пешвои муаззами миллат!
Муҳайё Абдусаломова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
