- Шумо дар инҷо:
-
Асосӣ
- Хабарҳо
Ташкилоти экстремистию террористии ҲНИ аз солҳои 70-уми асри гузашта ба фаъолият оғоз бахшида, давраи ба қавле пешрафти ҳизб маҳз дар замони соҳибистиқлолӣ зери таваҷҷуҳи давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон маҳсуб меёфт. Ҳатто дар парлумони кишвар намояндаҳои онҳо роҳ ёфта, шаҳрвандон бо амри дил ба хотири пешрафти мамлакат шомил ба ин ҳизб мешуданд. Аммо худ шоҳидем, ки онҳо бо вуқуди чунин имконияту шароит бар зидди давлат бархостанд. Муҳиддин Кабирӣ ва саркардагони ӯ аз номи ислом бар зидди ислом кор карданд. Аслан аз номи поки ислом ҳизб сохтан ва онро барои сиёсат истифода кардан ихтилофи ҷомеаро ба вуҷуд овардан аст. Дин бояд поку озода бимонад.
Ҷавонони моро зарур аст, ки дар муқобили ин ҳама фитнаҳо истодгари муборизаи оқилонаи зеҳнӣ ва ҷисмӣ баранд. Зеро дар замони ҷаҳонишавӣ ҷудо будан аз навгониҳои рӯз ғайриимкон аст. Зарур аст, ки бо ҷавонон бештар кор барем ва онҳоро ба тарзи ҳаёти солим, хештаншиносӣ, ватандӯстӣ ва илмомӯзӣ ташвиқ намоем. Ихтилоф ангехтан бо мақсади дарёфти обрӯву мансаб аз бадтарин фазилатҳои инсонӣ буда, ҳадафи аслии он суст гардонидани таҳкурсии давлату миллат мебошад. Чуноне, ки имрӯзҳо мебинем дигар гурӯҳҳое, ки тариқи шабакаҳои иҷтимоии интернетӣ сару садоҳо баланд намуда, ҷавонони моро бо роҳи фиребу дассисаҳо мутеи барномаҳои худ месозанду бо далелу наворҳои сохтакоронаи худ тафаккури мардумро дигар кардан мехоҳанд.
Хуршед Худойбердиев, устоди ДПДТТ
- Дида шуд: 622 маротиба
Мо, сокинони ваҳдатшиори мамлакат аз халқиятҳои хушбахти замони муосир ҳастем, ки дар чунин як мамлакати обод ва пешрафта умр ба сар мебарем.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар тӯли сарварии худ ҳамеша бад-он кӯшидааст, то халқи тоҷик нахуст дар амну осоиш умр ба сар баранд ва барои иҷрои ин ҳадаф бошад, тамоми имконият ва маҳорати мулкдории худро масраф сохтааст. Омӯзиши таърихи инсоният гувоҳи он аст, ки ҳеҷ давлату миллате бидуни сулҳу оромӣ ва субот ба ҳеҷ мақому мартабае ноил нагардидааст. Бо дарку фаҳми оқилонаи ин нукта сарвари давлат, муҳтарам Э. Раҳмон ҳанӯз аз рӯзҳои нахустини давлатдории хеш мақсад гузошта буд, ки дар Тоҷикистон сулҳу суботро пойдор хохад кард ва то охирин гурезаи тоҷик ба ватан боз нагардад, осуда нахоҳад буд. Ҳар яки мо садои ҷонхароши барномаи «Хоки ватан»-ро, ки ҳамватанони моро аз ҳар гӯшаву канори олам ба Ватан мехонд, дар ёд дорем. Хушбахтона, тоҷикони фирорӣ дубора ба Ватан баргаштанд ва сару сомони хешро дар меҳан ёфтанд.
Рӯй овардан ба таърихи гузашта, дастовардҳои ниёгони худро шинохтан онро чун мероси гаронмоя ҳифз доштан, дӯсту иттифоқ ва муттаҳид будан ва муҳимтар аз ҳама, фаромӯш накардани ин нукта, ки тоҷикон мардуми соҳибфарҳангу соҳибтамаддун буданду мемонанд, аз маҳаки фаъолияти сарвари хирадпешаи мост. Маҳз, устувор гардидани ваҳдати миллӣ, ки аз унсурҳои пойдорӣ ва бақои давлату миллат аст, моро рӯз то рӯз ба пеш мебарад. Сохтмони нақби Истиқлол, наздик шудани самти шимол ва ҷануби кишвар ва дар ин замина бо ҳам омадани мардуми тоҷик дар шукуфоии Тоҷикистони азиз нақши муҳим хоҳанд дошт.
Имрӯз рушди тамоми соҳаҳои фаъолияту зиндагӣ дар Тоҷикистон босуръат ба пеш меравад. Агар ба як худи Хуҷандшаҳрамон бингарем, мебинем, ки сохтмони биноҳои замонавӣ сол то сол ба ҳусни шаҳр ҳусни тоза меафзоянд. Ин гуна босуръат пеш рафтани сохтмонро пештар дар мамолики хориҷа дида, моро ҳаваси бунёди чунин шаҳрҳо меомад. Амалӣ гардидани ин орзуву ҳавас далолат ба он мекунад, ки имрӯз Тоҷикистон ҷузъи ҷудонашавандаи ҷомеаи ҷаҳони мутамаддин аст. Ва моро ҷои он мемонад, ки дар ҳар чӣ бештару пештар аз пешрафт ва дастовардҳои мардуми сайёра бархурдор гардидани Тоҷикистон саҳмгузор бошем, қадри ин неъмат бидонем ва шукри неъмат ба ҷой орем.
Ватани мо, ки рӯ ба нестшавӣ оварда буд, халқи тоҷик бо дили пур ба ин фарзонафарзанд бовар намуд, ки ин шахсият Ватанро аз нобудӣ раҳо мебахшад, мардумро сарҷамъ намуда, Тоҷикистонро аз нав месозад. Ва чихеле, ки мебинем ҳамин тавр ҳам шуд. Эътимоду боварии халқи тоҷик барбод нарафт, баръакс Эмомалӣ Раҳмон барои тинҷуву оромӣ, сулҳу суботи миллати хеш ҷони худро низ дареғ надошт.
Пас ин абармарди нексириштро чӣ гуна Пешвои худ напазирем, чӣ гуна дӯсташ надорем, чӣ гуна эҳтиромаш накунем, ҳангоми аз наздик диданаш чӣ гуна ашки чашмонро нигоҳ дорем, чигуна?
Хулоса, мо мардуми тоҷик садҳазорон шукронаи ана ҳамин марди хирадманд мекунем. Шукронаи тинҷиву оромии сарзамин мекунем ва ба ватану миллат ва сарвари худ содиқ буда, ҳамаи ин неъматҳоро чун гавҳараки чашм нигоҳ медорем.
Анвар Ҳоҷиев, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 580 маротиба
Давоми се рӯзи охир барои мардуми ваҳдатшиор ва бо нангу ори Вилояти Бадахшони Кӯҳӣ марҳилаи интиҳом ва садоқату вафодорӣ ба оини давлатдории тоҷикон маҳсуб мешуд. Зеро дар соли 30 – солагии ҷашни соҳибистиқлолӣ ҳамчун “армуғон ҷашнӣ” “нақшаҳои қаблан тарҳрезишудаи” гурӯҳҳои созмони “Паймони милӣ”, 24 ва аъзо ва пайравони ТЭТ ҲНИ аз қабили маддоҳони онҳо Алим Шерзамонов, Муҳаммадиқболи Садриддин, Ҳусейн Ашӯров, Шавкати Муҳаммад ин бор низ хок хӯрд. Ба андешаи мо онҳо итминони комил доштанд, бо ангезаи гирдиҳамоӣ дар Хоруғ тамоми сокинони кишварро алайҳи давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон мехезонанд, аммо тирашон хок хӯрд. Чаро шояд суол чунин бошад. Барои он, ки касе нақшаву ниятҳои разилона дошта бошад, ҳеҷ гоҳ нақшаҳояш амалӣ намешаванд. Онҳо хуб медонистанд, ки мардуми Бадахшон дар қиёс ба дигар минтақаҳо эҳсосӣ ҳастанд ва чандин ҷавононеро ҳам доранд, ки ба хотири андаке манфиат бар зидии давлат хезанд. Аммо касе ҳаргиз гумон намедошт, ки бар ҷурми ин ҳама номардиҳое, ки иддае аз зӯргӯёни ин минтақа ҷониби Ҳукумат карданд, сабуриро пеша намуданд.
Аслан ин гурӯҳҳои манфиатхоҳ хеле устокорона, соату вақти муаяйн бо баҳонаи поймол намудани ҳуқуқу манфиатҳои шаҳрвандон даст ба тазоҳурот заданд. Лекин сабаби ин ҳама чунин буд, ки санаи 25 ноябри соли 2021, соати 11:30, сокини деҳаи Тавдеми ноҳияи Роштқалъаи ВМКБ Зиёбеков Гулбиддин Зиёбекович, соли таваллудаш 1992, ки барои содир кардани ҷиноят аз рӯи моддаҳои 181, қ.3 (ғасби гаравгон аз ҷониби гурӯҳи муташаккил) ва 189, қ.3 (барангехтани кинаю адовати маҳалгароӣ)-и Кодекси ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар асоси маводи кофтуковии мақомоти Прокуратура дар кофтукови расмӣ қарор дошт, ҳангоми амалӣ намудани чорабиниҳои фаврӣ оид ба боздошт намуданаш бар зидди кормандони ҳифзи ҳуқуқ муқобилияти мусаллаҳона нишон дода, аз таппончаи тамғаи «Макаров», ки ғайриқонунӣ дар ихтиёраш қарор дошт, оташ кушод. Дар натиҷаи оташи ҷавобӣ ҷинояткор захмдор гардид. Ҳангоми азназаргузаронии ҷои ҳодиса силоҳи ҷинояткор — таппончаи тамғаи ПМ бо як тирдон ва панҷ адад тир дарёфт ва гирифта шуд
Маврид ба зикр аст, ки Зиёбеков Г.З. бо ҳамдастонаш аз гурӯҳи муташаккили ҷиноятӣ, 1 феврали соли 2020 ёрдамчии Прокурори ноҳияи Роштқалъа Абирзода А.-ро гаравгон гирифта, дар деҳаҳои Анҷим ва Барҷангали ҳамин ноҳия муддати 8 соат мавриди латукӯб ва шиканҷа қарор дода буданд. Вобаста ба ҳолати мазкур нисбат ба Зиёбеков Г.З. ва ҳаммаслаконаш аз тарафи Прокуратураи ВМКБ парвандаи ҷиноятӣ оғоз гардид. Вале ӯ ва шарикони ҷиноятпешааш даъватҳои чандинкаратаи мақомоти тафтишотиро нодида гирифта, барои додани нишондод ҳозир нашуданд. Аз ин рӯ, дар кофтукови расмӣ қарор доштанд.
Худ маълум ки асли воқеа чун аст. Аммо инро мухолифини давлат ба таври дигар инъикос намуда, аксаран ҷавононро тавассути шабакаи иҷтимоӣ барои гирдиҳамоӣ даъват намуданд. Ҷавонони ноогоҳи Вилояти Бадахшон зери таасубу эҳсоси нафарони худхоҳ монда, кӯшиши ташкили гирдиҳамоӣ намуданд
Ин амал аз рӯи оини ҷавонмардӣ нест, зеро ҳамаи мо хуб медонем, ки кишвари ҳамсояи мо зери таъсири чунин гуруӯҳҳои манфиатхоҳ монда, имрӯз чӣ ҳол доранд?
Аз ин рӯ, аз ҷавонон даъват ба амал меорем, ки ба чунин гурӯҳои манфиатпеша ҳамроҳ нашаванд, зиндагии худу дигаронро зери хатар нагузоранд. Мулки озоди мо беҳтарин василаи ҳаёт ба сар бурдан аст. Ҷои он моро мебояд, барои пешрафти хоҷагии халқи кишвар заҳмат кашем.
Абдусабури Абдуваҳҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 1756 маротиба
Татбиқи босамари сиёсати давлатии ҷавонон аз рӯзҳои нахустини соҳибистиқлолӣ дар меҳвари фаъолияти Ҳукумати Тоҷикистон қарор дорад. Ҷавонон бояд аз ҳама қишрҳои ҷомеа фаъол бошанд, рамзҳои давлатӣ, муқаддасоти миллӣ, дастовардҳои Истиқлолиятро ҳифз кунанд, амнияти давлат, шарафу номуси ватандориро ҳимоя карда худро аз ҳама хафу хатарҳои номатлуби ҷаҳони муосир эмин нигоҳ доранд. Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ва амнияти ҷаҳон ба ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст. Терроризм ва ифротгароӣ ин барангезандаи низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад, ки қурбони он дар ин ё он минтақа асосан ҷавонон мегарданд. Бинобар ҷавонон дар ҳар ҷое, ки бошанд, бояд ҳисси баланди миллӣ ба Ватан, миллат, давлати соҳибистиқлоли худ ва забону фарҳанги миллии хеш ифтихор намоянд ва барои ҳимояи онҳо ҳамеша омода ва ҳушёру зирак бошанд.
Тарбияи шахсиятҳои донишвару ватандӯст, соҳибкасбу ҳунарманд ин вазифаи аввалиндараҷаи мактабу маориф мебошад. Ба насли ояндасози миллат пеш аз ҳама дарк кунондан лозим аст, ки терроризм ва террористиро ба худӣ ва бегона, ашшадӣ ва ислоҳгаро, хубу бад ҷудо кардан мумкин нест. Террорист Ватан, дин, мазҳаб ва миллат надорад. Аммо расидан ба ояндаи нек танҳо бо суханони шифоҳӣ, ифтихори забонӣ муяссар намешавад. Дар ин роҳ самимият, масъулиятшиносии дар дӯшдошта, нерӯи эҷодиву хиради инсониро дареғ надоштан нисбат ба фаъолияти ҳамдигар бетараф набудан лозим аст. Бояд дар ҷавонон ва насли ояндасози миллат, завқи забономӯзӣ, хондани адабиётҳои бадеӣ, шунидани васояти ахбори омма, интихоби дурусти касб барои ояндаи дурахшон бедор намуд. Чихеле, ки мегӯянд: «Ҳамсуҳбатӣ омили ҳамзабонист, ки расидан ба ҳамдилиро метезонад». Барои бедор кардани завқи забономӯзии ҷавонон бояд фазои маърифат муҳассилин ғанӣ гардонида шавад. Ҳар як омӯзгор дар соатҳои тарбиявӣ, дар суҳбатҳои инфиродӣ ба хонандагон, бо истифода аз ҳар роҳу восита (намоиши филмҳои тарбиявӣ, хондани китобҳои бадеӣ, иштирок дар чорабиниҳои беруназсинфӣ, маҳфилҳои фаннӣ ва варзишӣ, ташкили саёҳат ба хона – музейҳои таърихи кишваршиносӣ) дар дили хонандагон нисбати маҳалгароӣ, ифротгароӣ нафрат пайдо намуда, оқибати бади ин амалҳоро фаҳмонад. Ҷавонон бояд дар ҳар давру замон, дар ҳолатҳои гуногун зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд, ба суханони душманони дохилию хориҷӣ фирефта нашаванд. Роҳҳои пешгирии ҷавонон аз шомилшавӣ ба ҳизбу ҳаракатҳо хеле зиёд аст. Мо метавонем бо воситаи фиттаҳо он ҷавонони гумроҳе, ки ба дасисаи душманон гирифтор шуда, ҳоло қисме дар ғарибиҳо фавтидаву қисме сарсону саргардонанд, намоиш диҳем, то ҷавонон бохабар шаванд. Суҳбатҳо ташкил намуда, дар бораи моҳияти «Қуръон ва дини ислом» маълумот диҳем, то ки ҷавонон фаҳманд, Қуръон саропо панд аст ва покиро талаб мекунад. Қуръон дурӯғ гуфтан, дуздӣ кардан, зино кардан, хун рехтанро манъ мекунад. Ҳоло он, ки ҷавонони гумроҳ дар зери ниқоби ислом хунрезӣ мекунанд, гӯё, ки дар роҳи ростиву имон ва дин меҷангида бошанд. Магар онҳо Модар, хоҳар, фарзанд ва Ватан надоранд?
Ба хонандагон моҳияти рафтори некро фаҳмондан лозим. Онҳо бояд донанд, ки маънои «Кори савоб» ин ниҳоли сабзонидан, шогирде тарбия кардан, иморате сохтан, маконеро обод кардан аст. Роҳи дигар ин ҳамкорӣ бо волидайн аст. Мактабу оила бояд ҳамкории зич дошта бошанд. Ҳам волидайн ва ҳам омӯзгор бояд аз ҳар қадами ҷавонон бохабар бошанд. Волидайн имрӯз дар баробари мактаб вазифадор аст, ки дар тарбияи фарзандаш масъулиятшинос бошад, зеро тарбия аз оила сар шуда, дар муассиса сайқал меёбад. Аз таҷрибаи зиндагӣ ва фаъолияти корӣ ба хулосае омадам, ки оилаи солим, фарзандони солим ба камол мерасонад. Аксарияти он ҷиноятҳое, ки аз тарафи ҷавонон содир мешаванд, аз оилаҳои носолим буда, падару модари онҳо маърифати паст дошта, нисбати тақдири кӯдаки худ бетарафанд. Вақте фарзанд дар оила танқисӣ мекашад, меҳру муҳаббатро ҳис намекунад, албатта ба корҳои ношоям даст мезанад. Имрӯз зарур аст, то моҳияти «Қонуни масъулияти падару модарро дар тарбияи фарзанд» дар ҷамъомадҳои умумидонишгоҳӣ, соатҳои тарбиявӣ ҳаллу фасл намоянд.
Абдусабури Абдуваҳҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 602 маротиба
Зинда бошӣ сарвари олимақом,
Марди неку, сарвари пур шаъну шон.
Маҳз ба туфайли ақидаҳои ватандӯстона, ҷонкоҳонию бунёдкорӣ ва хирадмандию созандагии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон имрӯз кишвари замоне ҷангзада, замоне мардумони фироригашта ба Истиқлолияти воқеӣ расид. Албатта мо мардуми шарафманди тоҷик аз Истиқлолияту ободии кишварамон ифтихор намуда бошем, пас боиси саодатмандии ҳар яки мо сарвари соҳибдили миллат хоҳад буд, зеро агар ин абармард ба сари қудрат омадаву миллат аз ҳоли таназзул боз намедошт, ҳоло аз мо на ном мемонду на нишон.
Шукронаи давлати обод, шукронаи соҳибистиқлолӣ ва Пешвои муаззами миллат, ки барои мо мардумони тоҷик имрӯзи босаодатро эҳдо намуданд. То кунун барои пешравии миллати азизамон маҳз бо талошҳои сарвари фархундамиллат корҳои созандагиву бунёдкорӣ бомаром идома дошта, халқи тоҷик ва мардуми ваҳдатшиорашро тамоми оламиён ҳамчун миллати бофарҳанг ва бомаданият мешиносанду эътироф менамоянд.
Ҳамагӣ 30 сол қабл миллати тоҷик дар талотуми ҷанги хонумонсӯз қарор дошт. Тамоми мардум ҷон дар каф интизори он буданд, ки касе ба кӯмакашон шитобад ва миллатро аз вартаи ҳалокшавӣ наҷот бахшад. Омад ба тахти шоҳӣ бо нури илоҳӣ, Эмомалӣ Раҳмон бо хитоби “Ман ба Шумо сулҳ меоварам”.
Омад ба сари қудрат марде, ки тақдири миллатро, сарнавишти мардумро бо дасти хеш дар Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳал намуд, қасам хӯрд ба номи поки модар, ки Тоҷикистонро тоҷвар мегардонад. Албатта Тоҷикистонро тоҷвар намуд, номи онро то ба арсаи баёналмиллалӣ муарифӣ кард ва тамоми мардуми олам шинохтанд, ки мардуми тоҷик, миллати тоҷвари тоҷик сулҳпарвару ваҳдатшиор буданд ва маҳз бо ҳидоятҳои Пешвои миллат чунин накӯсиришт хоҳад монд.
Бояд зикр намуд, ки ба туфайли андешаҳои дурбинона ва созандаи сарвари давлат, имрӯз дар кишвар корҳои созандагиву бунёдкорӣ аз қабили мактабу литсейҳо, кӯдакистону дигар иншооти ба ниёзи мардумон мувофиқ сохта ба истифода дода шуда истодааст, ки он ҳама ба пешрафти диёри азизамон саҳми сазоворе аст.
Мо миллати шарафманди тоҷик бо Пешвои миллати худ ифтихор дорем ва ҳамеша ҷонибдори сиёсати пешгирифтаи сарвари давлат ҳастем, чун ҳамеша ақидаҳои ватандӯстонаи Пешвои миллат моро водор месозад, ки мо ҳамеша дастболо бошему дар арсаи байналмиллалӣ мақому манзалати хешро ҳамчун миллати тоҷвар касб намуда бошем. Зинда бод Тоҷикистони азиз! Зинда бод Пешвои муаззами миллат. Пояндаву устувор бод пояи Истиқлолу Ваҳдати миллӣ ва сулҳу суботи кишвар.
Башорат мерасад бар миллати мо,
Ки комам, комбардор аз калом аст.
Хушо он миллате, ки сарвари ӯ,
Ҳамеша дар сараш нанг асту ном аст.
Қаландаров Ҳусейнҷон Умарович, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 626 маротиба
Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ва амнияти ҷаҳон ба ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст. Терроризм ва ифротгароӣ ин барангезандаи низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад, ки қурбони он дар ин ё он минтақа асосан ҷавонон мегарданд. Бинобар ҷавонон дар ҳар ҷое, ки бошанд, бояд ҳисси баланди миллӣ ба Ватан, миллат, давлати соҳибистиқлоли худ ва забону фарҳанги миллии хеш ифтихор намоянд ва барои ҳимояи онҳо ҳамеша омода ва ҳушёру зирак бошанд.
Барои бедор кардани завқи забономӯзии ҷавонон бояд фазои маърифатомӯзии муҳассилин ғанӣ гардонида шавад. Ҳар як омӯзгор дар соатҳои тарбиявӣ, дар суҳбатҳои инфиродӣ ба донишҷӯён, бо истифода аз ҳар роҳу восита (намоиши филмҳои тарбиявӣ, хондани китобҳои бадеӣ, иштирок дар чорабиниҳои беруназсинфӣ, маҳфилҳои фаннӣ ва варзишӣ, ташкили саёҳат ба хона – музейҳои таърихи кишваршиносӣ) дар дили насли наврас нисбати маҳалгароӣ, ифротгароӣ нафрат пайдо намуда, оқибати бади ин амалҳоро фаҳмонад. Ҷавонон бояд дар ҳар давру замон, дар ҳолатҳои гуногун зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд, ба суханони душманони дохилию хориҷӣ фирефта нашаванд.
Ба насли наврас моҳияти рафтори некро фаҳмондан лозим. Онҳо бояд донанд, ки маънои «Кори савоб» ин ниҳоли сабзонидан, шогирде тарбия кардан, иморате сохтан, маконеро обод кардан аст. Роҳи дигар ин ҳамкорӣ бо волидайн аст. Мактабу оила бояд ҳамкории зич дошта бошанд. Ҳам волидайн ва ҳам омӯзгор бояд аз ҳар қадами ҷавонон бохабар бошанд. Волидайн имрӯз дар баробари мактаб вазифадоранд, ки дар тарбияи фарзанд масъулиятшинос бошанд, зеро тарбия аз оила сар шуда, дар муассиса сайқал меёбад.
Аз таҷрибаи зиндагӣ ва фаъолияти корӣ ба хулосае омадем, ки аз оилаи солим, фарзандони солим ба камол мерасонад. Аксарияти он ҷиноятҳое, ки аз тарафи ҷавонон содир мешаванд, аз оилаҳои носолим буда, падару модари онҳо маърифати паст дошта, нисбати тақдири кӯдаки худ бетарафанд. Вақте фарзанд дар оила танқисӣ мекашад, меҳру муҳаббатро ҳис намекунад, албатта ба корҳои ношоям даст мезанад.
Имрӯз халқи шарифи Тоҷикистон дарк кардааст, ки дар паси ҳар матлаби ғаразноки расонаҳои хориҷӣ гурӯҳҳо ва ё қувваҳои алоҳида меистанд, ки барои онҳо ба хотири манфиатҳои сиёсиашон қурбон намудани ҷони инсонҳо кори саҳл мебошад. Чунин гурӯҳҳо дар самти ҷалби ҷавонон аз усулҳои таъсиррасони мафкуравӣ истифода намуда, дар асоси ғояҳои динӣ - мазҳабӣ онҳоро ба майдони қатлу куштор мекашанд. Ин фитнаест, ки аз ҷониби душманони қавми мусалмон андохта шуда, мақсадаш нобуд сохтани мусалмонон бо дасти худи онҳо мебошад.
Мутаассифона, баъзе ҷавонони мо ҳатто дорои саводи ибтидоии динӣ нестанд. Бо вуҷуди ба дин таваҷҷуҳ доштан, шинохти дурусти динӣ надоранд. Бинобар ин, онҳоро аз номи дин бо осонӣ барои шомил шудан ба ҳаракату гурӯҳҳои ифротӣ даъват мекунанд. Ҷавоне, ки ҷаҳонбинии хуби сиёсӣ надорад, моҳияти равандҳои сиёсии ҷомеа, минтақа ва ҷаҳонро дарк намекунад, зуд ба доми фиреби гурӯҳҳои ифротӣ меафтад. Бехабар аз он, ки на дар хизмати ислом, балки дар хизмати кадом як хоҷае қарор гирифтааст.
Барои пешгирии ин бояд маърифати динӣ ва сиёсии мардум, хоса ҷавононро баланд бардошт. Умуман, вазъияти баамаломада талаб мекунад, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, дар ҳамкорӣ баҳри пешгирӣ намудани шомилшавии шаҳрвандон ба иттиҳодияҳои ифротгаро, иштироки онҳо дар задухӯрдҳои мусаллаҳонаи дигар давлатҳо фаъолиятро боз ҳам ҷоннок намуда, баҳри таъмини сулҳу субот ва истиқлолияти Ватани азизамон, оромиву ободии кишвар ва рӯзгори босаодати шаҳрвандон тамоми имкониятҳоро ба харҷ диҳем.
Мазбут Холиқов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 547 маротиба
Тарбия чист? Хок зар кардан,
Қатраи обро гуҳар кардан.
Ҳар як инсон аз рӯзи ба дунё омадан ба муҳаббат, таълиму тарбия ниёз дорад. Шахс дар ҳаёти худ барои ба даст овардани илму ҳунар кӯшиш мекунад.Ояндаи Тоҷикистон дар дасти ҷавонон мебошад. Обод кардани кишварамон, рушди давлатамонро таъмин намудан дар дасти насли оянда, ҷавонон аст. Аз ин ҷиҳоз, дар мамлакатамон дар ҳамаи соҳаҳо ба масъалаи таълиму тарбия эътибори калон зоҳир карда мешавад. Дар муассисаҳои таълимӣ соатҳои тарбиявӣ бо мавзуъҳои гуногуни тарбиявӣ, таълимӣ гузаронида мешаванд.
Таълиму тарбия додан на фақат ба зиммаи устодон, балки масъулияти падару ва модар, фаъолон, аҳли ҷомеа ҳам мебошад.
Дар Қонуни “Дар бораи масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд” – фарзандони худро ба роҳи рост ҳидоят намудан, дар рӯҳияи ватандустӣ, ҳисси баланди миллӣ, одобу ахлоқи ҳамида, эҳтироми падару модар ва калонсолон, муомилаву муоширати хуб ва риояи қонунияту тартибот ба камол расонидан риоя карданро зикр кардааст. Ҷаноби Олӣ, Пешвои миллат Эмомалӣ Рахмон дар баромадҳои худ дар бораи тарбияи наслҳои оянда сухан гуфта таъкид мекунанд, ки мо, ҷавонони ватандӯсту ватанпарвар, бонангу номус, соҳибмаърифату донишманд ва дорои касбу ҳунарҳои муосир, яъне кадрҳои баландихтисосе, ки бунёд ва соҳибӣ мекунанд, нуфузи обрӯи давлати соҳибистиқлоламон ва миллати куҳанбунёдамонро баланд мебардоранд, тарбия намоем, таълим диҳем, тайёр кунем. Якчанд сол инҷониб паҳншавии ҳар гуна бемориҳои сироятӣ (Covid 19) ва оқибатҳои он, фаъолияти терроризму экстремизм, радикализми динӣ давлатҳои дунёро ба хавф андохта истодааст. Дар Паёмҳои ҳарсолаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва суханрониҳои ӯ дар мулоқот бо аҳли зиё ва ҷавонони кишвар дар бораи пешгирӣ намудани шомилшавии шаҳрвандон, бахусус ҷавонон, ба ҳаракатҳои ифротгарою террористӣ ва мазҳабу равияҳои бегона ба хотири ҳифзи суботу амнияти ҷомеа ва рушди давлати миллӣ дар фазои осоишта таъкид гардидааст.
Дар олами муосир хатари терроризму экстремизм ва гурӯҳҳои ифротгароӣ яке аз масъалаҳои мубрами сиёсӣ буда, омилҳои он аз ҷониби илмҳои гуногуни ҷомеашиносӣ мавриди тадқиқи илмӣ ва омӯзиш аст. Сабабҳои пайдоиши терроризму экстремизм гуногунанд. Аз қабили, сатҳи пасти дониши динӣ ва дунявӣ, маърифати ҳуқуқӣ, моддӣ, идеологӣ, ҷой доштани камбудиҳо дар тарбияи оилавӣ ва ғайраҳо.
Омилҳои шомил шудан ба гурӯҳҳои ифротиро решакан бояд кард.
Мо бояд хушёр бошем, ҷавонон ба фиребу найрангҳои онҳо гирифтор нашаванд.
Мо, устодон, кураторон дар ҳар дарси худ ҷавононро бо рӯҳи ватандӯстӣ, хештаншиносӣ, вафодорӣ, иззату эҳтиром бо якдигар, муҳаббат ба Ватан, оила, атрофиён тарбия намоем, таълим диҳем, хайрхоҳ ва саховатманд бошанд.
Икромова А.М., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 720 маротиба
Имрӯзҳо корҳои созандагиву бунёдкорӣ дар кишвари азизамон – Тоҷикистон бо авҷ ба самти пеш рафта истодааст. Мардуми сарбаланди диёрамон барои боз ҳа ободтару зеботар гаштани Ватанамон заҳмат кашида, барои шукуфоии бештари сарзаминамон талош доранд.
Аммо ҳастанд як зумра афродоне, ки ба роҳи каҷ роҳ ниҳодаанд ва барои расидан ба ҳадафҳои нопоки худ аз ягон амали нанговар рӯ намегардонад.
Ин гуна одамон ба қадри осоиштагию оромии давлатамон нарасида, ба ҷойи обод сохтани кишвари худ, ба малҳои беҳуда машғул мегарданд, ки боиси сархамии худу пайвандонашон мешаванд.
Имрӯзҳо дар арсаи ҷаҳонӣ гурӯҳҳу ҳаракатҳои ифротгарое низ пайдо шудаанд, ки фаъолияташон тавассути баъзе аз қувваҳои беруна ба роҳ монда шуда, пасипарда назорат ва фаъолият менамоянд.
Бештар чунин гурӯҳу афродҳо бо вайрон кардани шурри ҷавонон ҳаракатҳои зиёд карда истодаанд. Баъзе аз афродҳо фирефтаи ваъдаҳои пучу бемаънӣ ва маблағи муфти аҳнабиёну ташкилоту ҳаракатҳои террористӣ гардида, манфиатҳои миллӣ, арзишҳои халқ, аз ҳама муҳимаш оромиву осудагии мардуми азияткашидаи диёрро фаромӯш карда истодаанд.
Ҳоло яке аз масъалаҳои муҳим, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷумҳурии моро низ ба ташвиш овардааст, терроризм ва ифротгароӣ мебошад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро зуҳуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш - таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнин, таҷовуз ба ҳаёти арбоби давлатӣ ё ҷамъиятӣ, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионӣ дар мамлакат, ғасби ҳокимият ва аз они худ кардани ваколатҳои он, барангехтани низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад.
Терроризм аз нуқтаи назари ҳуқуқ ин содир намудани амалҳое мебошанд, ки ба одамон хатари марг ба миён меоварад, истифодаи он мақсади ҷисмон бартараф кардани рақибони сиёсӣ, вайрон кардани бехатарии ҷамъиятӣ, тарсонидани аҳолӣ ё расонидани таъсир барои аз тарафи ҳокимият қабул кардани қарорҳо мебошад.
Дар марҳилаи ҳозира маводи паҳнкардаи душманони миллат нишон медиҳад, ки ҳадафи онҳо ба ҷуз барангехтани ҳисси нобоварӣ нисбат ба давлату ҳукумат ва тафриқаандозӣ миёни ифроди миллат нест. Вагарна бо чӣ сабаб аз ҳаёти сиёсӣ, иқтисодӣ-иҷтимоии ватан канорҷӯӣ мекунанду монанди аксари шаҳрвандони мамлакат дар рушди кишвари худ ширкат намеварзанд, меҳнат ва эҷод намекунанд, дар паноҳи дигарон ҷой гирифта, аз каноре айбҷӯиву харобакориро пеша карданд. Дар зери шиорҳои бофтаву хаёли фирефтаи таълимотӣ ба амалҳои низоъпарастӣ, ифродгароӣ ва террористӣ ҷавононро даъват намуда, амалҳои бади худро бо номи «қаҳрамонӣ», «фидокорӣ» ташбеҳ мекунанд ва мехоханд бо ин роҳ ба мақсадҳои душманонаи худ ноил шаванд.
Ба қадри неъмате чун истиқлолияту давлатдории миллӣ расидан арзишҳои муқаддастарини давлату давлатдориро дарк намудан ва пос доштани онҳо ин ҳам қарз, ҳам масъулият ва ҳам шарафу номуси ватандорӣ, ҳам ифтихор аз давлату миллати хеш ва ҳам таълошу заҳмати ҳар фарди бедордили ҷомеа баҳри худшиносӣ, маърифат ва фарҳанги волои миллӣ аст.
Қайд кардан ба маврид аст, ки нақши фарҳанг, ташвиқоту тарғиботи таълиму тарбияи насли наврас дар ҳамин раванд дар таҳкими эҳсоси ватандорӣ, худшиносии миллӣ, эҳтиром ба таърихи ниёгон ва дар пешгирӣ аз низоъҳои иҷтимоӣ ниҳоят бузург аст. Беҳуда нест, ки қувваҳои манфиатҷӯй дар оғози амалҳои ғаразноки худ аввал арзишҳои фарҳангӣ-маънавиро коҳиш дода, фалаҷ месозанд, баъдан ҳисси нобоварӣ ва таҳдид намуда, ба амалҳои зишт ва хавфноки худ даст мезананд.
Бинобар ин мо шаҳрвандони кишвар, омӯзгорон, мураббиён ва дигар фаъолони ҷомеаро зарур аст, ки дар маҷрои ҷаҳонишавӣ бо дарки масъулият истиқлолияти худро натанҳо бо шиору гуфтор ситоишу парастиш, балки бо меҳнати софдилона ва самимӣ дар ҳама соҳаҳо таҳким бахшем, бепарво ва масъулиятношинос набошем ва барои таълиму тарбияи наврасон, ҷавонон дар руҳи ватандӯстӣ, худогоҳиву худшиносӣ, инчунин ҷалби онҳо дар корҳои созандагиву ободкорӣ, ҳифзи дастовардҳои истиқлолият, таҳким бахшидани ваҳдати миллӣ саҳмгузор бошем.
Зариф Довудов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 549 маротиба
Таърих исбот намудааст, ки истиқлолияти комил ва рушди ҳамаҷонибаи ҳар як давлат пеш аз ҳама ба таъмини вазъи мӯътадили сиёсӣ ва амнияти иҷтимоии ҷомеа решапайванд аст. Аз ин нуқтаи назар, соҳибдавлатӣ ва ягонагии он ҷомеа ҷовидон хоҳад буд, ки Ваҳдати миллӣ дар он торафт густариш ёфта, бо иттиҳодии ҷомеа ҳадафҳои созандаи давлативу миллӣ татбиқ мешаванд ва ин раванд ба рушду таҳкими тамоми соҳаҳо мусоидат мекунад. Чунонки гузашти солҳо нишон медиҳад, дар заминаи татбиқи босамари раванди сулҳ, вусъати фазои боварӣ ба ҳамдигар Тоҷикистон дар чанд соли охир ба самти нави рушд бо суботи комил қадам ниҳода, сол то сол дар тамоми соҳаҳо-сиёсиву иқтисодӣ, иҷтимоиву фарҳангӣ дастовардҳои арзишманд ба чашм мерасанд, ки албатта, ин раванд ба нуфузи байналмилалии Тоҷикистон низ таъсири мусбат расонид. Дар як давраи кӯтоҳ Тоҷикистон аз кишвари ҷангдида ба кишвари сулҳофар табдил ёфта, бо кишварҳои бонуфузи ҷаҳонӣ ва созмонҳои минтақавию байналмилалӣ робитаҳои дипломатию корӣ барқарор намуд, ки ба рушди соҳаҳои мухталиф, аз ҷумла таъмини шароитҳои ҷалби сармоя, бунёди корхонаву коргоҳҳои нав ва ба ин васила таъмин намудани аҳолӣ бо ҷойи кор, бунёди роҳҳову нақбҳо ва баромадан аз бунбасти коммуникатсионӣ ва амсоли инҳо заминаҳои устувор гузошт.
Омили асосии расидан ба сулҳ аз замири халқи озодидӯсту фарҳангии тоҷик бархоста, бо тафаккури созанда ва иродаи шикастнопазири мардуми мо робитаи мустақим дорад. Аз баракати ваҳдат боғу бӯстонҳои хушкида аз сари нав сабзу хуррам гардида, ҳазорҳо манзилу муассисоти бар асари ҷанги шаҳрвандӣ харобу валангоршуда аз нав қомат афрохта, ба худ шукӯҳу шаҳомати тоза касб намуданд. Баъди имзои Созишномаи мазкур ваҳдати миллӣ дар ҷомеаи мо ҳамчун мафҳуми муқаддас нуфузи хоса касб намуд ва дар қалби мардуми кишвар ҷойгоҳи сазовори худро пайдо кард.
Сабақҳои ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ чун зангӯлаи таърих моро ба ҳушёрӣ даъват менамоянд ва моро водор месозанд, ки ваҳдати миллӣ ва сулҳу суботро дар саросари кишвар ҳамеша ҳифз ва чун гавҳари қиматбаҳо эхтиёт намоем.
Мардуми мо, хусусан ҷавонони мо бояд бо тамоми ҳастӣ дарк намоянд, ки тундравию худхоҳӣ, мансабталошӣ, ҷангу хунрезӣ, бо зӯри силоҳ ғасб кардани ҳокимият ва муҳимтар аз ҳама, нодида гирифтани майлу хоҳиш ва иродаи халқ ва сарфи назар намудани қонуну тартибот метавонад оқибатҳои фоҷиаборе ба бор оварад.
Барои расидан ба ҳадафхои миллӣ мо ҳамаи имкониятҳо ва иқтидорҳои заруриро дорем ва қувваи асосии татбиқкунундаи ин ҳадафи нек нерӯи созанда ва офарандаи халқи меҳнаткашу ободкори тоҷик мебошад.
Имрӯз бо ифтихор гуфта метавонем, ки таҷрибаи сулҳофарини тоҷикон дар бобати ҳалли мусолиматомези низоъ, ҳам аз лиҳози назариявӣ ва ҳам аз нигоҳи амалӣ ба сарвати илми сиёсатшиносии ҷаҳонӣ мубаддал гардидааст. Дар ин ҷо баёни гуфтаҳои Сарвари давлат хеле ба маврид мебошад:
«Таҷрибаи сулҳи мо ғайр аз ин ки роҳи моро барои пешрафти минбаъдаамон равшан мекунад, аҳамияти байналхалқӣ низ дорад ва метавонад ҷиҳати ҳалли мушкилоти кишварҳои гуногун мавриди истифода қарор гирад».
Бо ифтихори баланд бояд зикр кард, ки воқеияти имрӯзаи ҷомеа бозгӯи ҳамфикрӣ ва хиради баланди тамоми нерӯҳои ҷомеа мебошад, ки дар атрофи Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти мамлакат бо мақсади ободониву ояндаи дурахшони диёри азизамон фаъолият мекунанд. Ва саҳифагардонии авроқи рангини таърихи мо низ нишон медиҳад, ки дар ҳама давру замон танҳо ваҳдату ҳамдилии мардуми тоҷик бисёр мушкилот ва низоъҳоро аз миён бардошта, тантанаи офтоби саодатро дар фарози осмони кишварамон таъмин намудааст. Ба даст овардани оштии миллӣ ва ризояти ҳамаи табақаҳои мардуми кишвар бори дигар собит намуд, ки роҳи пешгирифтаи Сарвари хирадманд – меъмори Кохи Ваҳдати миллӣ ва халқи бурдбори мо дуруст ва бебозгашт аст.
Бале, сарнавишт ба халқи тоҷик лутфи беандоза кард. Чунин бахту барор на ба ҳар халқ даст медиҳад. Ба арсаи сиёсат омадани Эмомалӣ Раҳмон ногаҳонӣ ва ғайричашмдошт набуд. Ҳақиқатан ҳам ба сари давлат касе омад, ки ба маънои томаш асилу меҳанпараст ва ваҳдатэҷод аст.
Таҷрибаи оштӣ ва фарҳанги сулҳе, ки Президенти Тоҷикистон амалӣ карданд, дар олам назир ва собиқа надорад ва имрӯз мактаби омӯзиши оламиён аст. Президенте, ки тавонист фарзандони парокандаву ҳиҷратнамудаву гурезаи худро бозгардонад, сазовори ҳамду саноҳо мебошад.
Аз ҷониби дигар, маҳз бо шарофати фаро расидани ваҳдату якдилии халқ имрӯз дар Тоҷикистон барномаҳои азими азнавсозиҳо амалӣ мегардад ва сарзамини маҳбуби мо ба корзори бузурги бунёдкориҳо табдил ёфтааст. Дар баробари ин туфайли сулҳу осоиштагӣ болоравии некӯаҳволии халқ ва комёбиҳои меҳнатӣ дар ҳама равандҳои иқтисодиву фарҳангӣ мавқеи давлати моро дар миқёси байналхалқӣ низ хеле мустаҳкам намудааст. Эътирофи сиёсати дохиливу хориҷии Тоҷикистон аз ҷониби кишварҳои ҷаҳони муосир, дастгирии ташаббусҳои байналхалқии мамлакати мо ва торафт афзудани ҳаҷми инвеститсияҳои берунӣ ба иқтисодиёти кишвар далели равшани ин гуфтаҳо мебошад.
Имрӯз мо бо итминони комил гуфта метавонем, ки Тоҷикистони азизи мо рӯз то рӯз дар тамоми ҷодаҳо рушд карда, ободу зебо мегардад ва миллати тоҷик шоистаи зиндагии арзанда ва комёбиҳои нав ба нав мешавад.
Бигзор, ваҳдати миллӣ ва сулҳу амният дар Ватани маҳбуби мо ҳамеша пойдор бошад ва аз хонадони ҳар тоҷикистонӣ файзу баракат кам нагардад!
Бигзор, кохи бузурги сулҳу ваҳдати тоҷикон мисли ободкориҳои дар масири таърих бунёднамудаи аҷдоди некномамон асрҳои аср бегазанду пойдор бошад!
Нодира Хоҷаева, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 587 маротиба
Дар қатори дигар муассисаҳои олии мамлакат аҳли устодон ва донишҷӯёни Донишкадаи политехникии Донишгоҳи техникии Тоҷикистон ба номи академик Муҳаммад Осимӣ дар шаҳри Хуҷанд Паёми Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси миллӣ ва Маҷлиси намояндагони Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон вобаста ба самтҳои асосии сиёсати дохилӣ ва хориҷии Ҷумҳурии Тоҷикистонро тариқи оинаи нилгун тамошо намуданд.
- Дида шуд: 638 маротиба
Имрӯз мо дар даврае қарор дорем, ки ҷаҳони муосирро муноқишаҳои гуногуни миллию қавмӣ, ҷангҳои гурӯҳӣ қувва ва ҳизбу ҳаракатҳои гуногун фаро гирифта, ҷони одамон арзишҳои инсондӯстӣ меҳру муҳаббат ва дигар арзишҳои рабт дошта ва инсоният дар назди ин гурӯҳҳо, бахусус ташкилоти террористии собиқ Ҳизби наҳзати ислом қиммате надорад. Аз ин рӯ моро водор месозад, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, пойдор будани ваҳдату ягонагӣ осоишу амният ва фатҳи қуллаҳои рушдро таъмин созем.
Дӯст доштани Ватан, эҳтиром ба он, эътимоду эътиқод парваридан ба имрӯзу фардои некаш, тайёр будану ҷонфидоӣ намудан барои ҳифзи марзу буми он, мебояд дар ниҳоди дилхоҳ шаҳрванд, ҳамчун омили ягонаи ватандӯстӣ ташаккул ёбад.
Шукр, ки имрӯз дар саросари кишварамон сулҳ ҳукмфармо аст. Аммо, мутаассифона то ҳанӯз таҳдиди хатарҳо аз ҷониби иддае аз бадхоҳони давлатамон аз байн нарафтааст. Барои мо дар ин вазъ зарур аст, ки дарки масъулияти ватандориву миллатдӯстӣ дошта бошем. Барои бақои давлату миллат, ташаккули хислатҳои устувор пеш аз ҳама ҷасорат, ифтихор ва ғурури солиму миллӣ ба мо зарур аст.
Абдусабури Абдуваҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 599 маротиба
