Тоҷикистон марҳилаи рушд ва тараққиётро таҳти сиёсати ояндабинонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон аз сар гузаронида истодааст. Таҷлили 30 – солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон бори дигар аз он шаҳодат медиҳад, ки мо дар раҳи суботкориву созандагӣ қарор дорем. Муҳимтарин неъмате, ки имрӯз миллати тоҷик бо сабуриву хиради азалӣ таҳти рлҳнамоиҳои Пешвои муаззами миллат ба даст овард, ин сулҳ ва оромии ҷомеа маҳсуб меёбад. Хоссатан дар марҳилае, ки ҷомеаи ҷаҳоинро хатарҳои ифротгароиву терроризм ба ташвиш оварда, дар мулки ҷангзадаи афғон толибони фундаменталӣ барои табадуллоти ин кишвар корҳои пасту разилонаро анҷом дода истодаанд. Таъсири ин ҳама нобасомониҳо барои миллати мо низ хатарҳои зиёде эҷод мекунанд. Баъзе аз сокинони кишвар шукронаи тинҷиву амонӣ накарда, худро рекет ва зӯргӯй ҳисобида, даст ба амалҳои ҷиноятӣ мезананд.

Вилояти Бадахшони Кӯҳӣ чанд сол пеш бо айби чунин ба номи рекетон ноором буд. Он вақт низ Толиб Айёмбеков ва Мамадбоқир Мамадбоқиров сабабгори асосии чунин нооромиҳо шуда буданд. Он вақт мақомоти қудратии кишвар гуноҳҳои онҳоро ба хотири амну осоиштагии шаҳри Хоруғ ва атрофи он бахшида буданд. Инак, ин некиҳои давлат ва Ҳукумат магар фаромӯш шудааст, ки Ммамдбоқир Мамадбоқиров дар вазъият мастӣ ба намояндаи милитсия зургӯи намуда, талаботҳои қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистонро вайрон мекунад. Мутаассифона, ӯ аз қавфои худ чандин ҷавонони думрав дошта, ҳаёти  онҳоро низ зери хатар мегузорад. Ин нафари дар гузашта авбош бо ҳамроҳии дӯстонаш Толиб Айёмбеков ва Ёдгор Мамадасламов мехостанд, ки дар шаҳри Хоруғ бори дигар гирдиҳамоӣ ташкил намуда, мардумро алайҳи авлат шӯронанд. Аммо ба ин нафарони худхоҳ гуфтанием, ки замони зӯргӯиву қудратталабӣ гузаштааст. Ҳамзамон дигар сокинон ба суханҳои Шумо барин авбошҳои гузаро гӯш нахоҳанд кард. Барои миллати мо, хосса сокинони вилояти Бадахшони Кӯҳӣ беҳтарин неъмат сулҳ аст.

Бояд ин нафарон дар доира қонун, ҳамон тавре, ки дар ролики видеоӣ омадааст, бяд ҷавоб гӯянд. Зеро ин миллат ва ин давлат соҳиб дорад.

Абдусабур Абдуваҳҳобов,  устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд 

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 619 маротиба

     Шукрона аз даврони соҳибистиқлолии кишвар, ки ҳамаи ҷавонони саодатманд ва дорои ақлу заковати баланд аз шабакаҳои иҷтимоӣ ва расонаҳои интернетӣ бархурдор ҳастанд. Имрӯзҳо ҷомеаи ҷаҳониро вабои ҷанги иттилоотӣ фарогир шуда, тамоми мардуми сайёраро бесаранҷом кардааст. Аз ин шабакаҳои иҷтимоӣ ва расонаҳои гурӯҳҳои мухолифине, ки дар дигар давлатҳо паноҳ бурдаанд, истифода бурда, барои ноором сохтан ва аз байн бурдани  истиқлолият, пиёда намудани мақсади нопоки худ ва ба хоку хун кашидани мардуми азизи мо ҳамарӯза фаъолият бурда истодаанд. Агар ба саҳифаи таърих назар афканем, мебинем ки чи гуна дар солҳои 90-уми асри гузашта ин тоифаи ватанфурӯш, ки имрӯзҳо тавассути шабакаҳои ичтимоӣ худро “муборизи роҳи ҳақ” ва “табодулгар” меҳисобанд ба сари миллат чӣ балоҳое оварда, қисме аз мардум кушта, қисми зиёде ба давлатҳои ҳамсоя гуреза шуданд.

    Таърих гувоҳ аст, ки дар давраҳои басо душвор Сарвари давлат ҷони худро дар хатар гузошта, барои сарҷамъ намудани ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ кӯшиш намуданд. Ин буд, ки мо имрӯз соҳиби давлат ва Истиқлолияти бардавом гаштем. Аммо боиси таассуф аст, ки бархе аз ноҷавонмардон ин корнамоиҳои Пешвои муаззами миллатро нодида гирифта, дар шабакаҳои иҷтимоӣ пайгирӣ аз хоинони зархарид менамоянд.

     Мо, ҷавонон бо итминони комил гуфта метавонем, ки барои пешрафту шукуфоии Тоҷикистони биҳиштосо ҷони худро фидо намуда, зиракии сиёсиро аз даст намедиҳем ва бо Пешвои миллат ҳастем.

Исматулло Норов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 613 маротиба

Минтақаи Бадахшон аз дурдасттарин гӯшаи диёр аст. Сатҳи иҷтимоиёти мардум дар қиёс ба дигар мавзеҳои кишвар шояд беҳтар набошад. Аммо таъсиси корхонаи ордбарорӣ, бунёди даҳҳо мактабу марказҳои саломатӣ бозгӯи онанд, ки давлат ва Ҳукумат, шахсан Президент ба ин гӯшаи зебои диёр диду назари хайрхоҳона доранд. Вилоят потенсиали калони рушди сайёҳӣ дорад, чаро мақомоти иҷроияи вилоятӣ, шаҳру навоҳии он андешаи чи тавр рушд додани ин соҳаи кадидиро намеандешанд. Чаро худро аз мардуми оддӣ дур мегиранд. Лоақл камбудиҳояшонро ҳал намекунанд, арзи дили онҳоро намешунаванд.Ин ҳама ба қавле «дастак» мешавад ба душманони миллат, амсоли Мамадбоқир Мамадбоқиров, Толиб   Айёмбеков ва дигарон нафароне, ки пешрафти кишварро дидан намехоҳанд. Дар қатори мақомотҳои қудративу иҷроияи ҳокимияти давлатӣ бояд диндорон, онҳое, ки миёни омма обрӯ ва манзалат доранд, дар бораи оқибатҳои нашъаву нашъамандӣ сухан мекарданд. Бале омори расмӣ нишон медиҳад, ки дар ин минтақаи кӯҳсори кишвар дар қиёс ба дигар минтақаҳо шумораи нашъамандон зиёд буда, мутаассифона, шумораи фавтидагон аз ҳисоби  ҷавонон зиёд аст.

Ва ахиран эҳсос мешавад, ки ба ин минтақа бештар ба рушди соҳаи мудофиа ва пурқувват кардани сарҳадот кӯшишҳои давлат равона мегардад. Зеро то андозае минтақа минтақаи ҳасос аст. Зеро Бадахшон бо Ҷумҳурии Афғонистон сарҳади тӯлонӣ дошта, коҷоқи маводи мухаддиру аслиҳаҳо аз он ҷо ба кишвар ворид мешавад. Бо як ҷумла имрӯз Бадахшон қисми ҷудонашаванди кишварамон буда, ободии он ободи Тоҷикистони азиз аст. Мо боварӣ дорем, ки мардуми шарифу бонангу орӣ Бадахшони кӯҳӣ дастгириҳои рӯзафзуни Сарвари давлатро сармашқи кори худ медонанд.

Абдусабури Абдуваҳҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 794 маротиба

Борҳо дар суханрониҳои Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зарурати мубориза бар зидди терроризму экстремизм таъкид шудааст, ки дастури амали ҳар фарди солимфикри ҷомеа бояд бошанд. Мутаасифона, баъзе раванду тамоюлҳое, ки вақтҳои охир мушоҳида мешаванд, аз ҷумла ҳодисаҳои гаравидани баъзе ҷавонони мо ба ҳизбу ҳаракатҳои бегонаи ифротӣ, ҳатто террористӣ, хусусан иштироки онҳо дар амалиёти ҷангии дигар кишварҳо, ки ин боиси нороҳатии аҳли ҷомеаи кишвар аст. ҳамчунин, гурӯҳе аз хориҷи мамлакат истода, нисбати ба дастовардҳои даврони соҳибистиқлолии мо суханҳои носазо ва иттилооти бардурӯғро паҳн менамоянд.

ТЭТ ҲНИ (фаъолияташ дар Тоҷикистон мамнуъ), ки чун ҳизби ифротӣ шинохта шудааст, акнун бар рӯи сиёҳи худ ниқоби нав ба бар намуда, худро ҳомии озодӣ ва демократия унвон кардааст. Дар шабакаҳои иҷтимоӣ низ аъзои он аз худ қаҳрамонтарошӣ намуда, худро дар нақши ҳомии адолат меҳисобанд. Лек аз таъриху гуноҳҳои содиркардаи худ бехабаранд. Бинобар ин аз падару модарон,кормандони соҳаи маориф ва умуман, аҳли ҷомеа ба таври ҷиддӣ хоҳиш мекунем, ки дар самти беҳтар намудани вазъи таълиму тарбияи ҷавонону наврасон дар рӯҳияи инсондӯстиву ватанпарастӣ ва риояи бечунучарои қонунияту тартибот чораҳои амалӣ андешанд. Зеро, афзоиши ҷиноятҳои хусусияти экстремистӣ ва террористӣ дошта ба вусъат ёфтани терроризми байналмилалӣ, фаъолшавии унсурҳои тундраву ифротгаро, ҷалби ҷавонон ба сафи созмонҳои экстремисту террористӣ ва иштироки онҳо дар низоъҳои мусаллаҳонаи давлатҳои хориҷӣ мусоидат менамояд.

Бадтар аз он, ҷавонони ноогоҳ ба доми фиреби гурӯҳҳои террористӣ афтода, ҷони ҷавони худро ба хотири манфиати гурӯҳӣ ё шахсони бегона дар гарав мемонанд. Боиси таассуф аст, ки дар байни онҳо аз кишвари мо ҳам ҷавонон дида мешавад. Мо бояд ба ҷавонон ҳақиқати ҳолро фаҳмонем ва онҳоро ба роҳи рост ҳидоят намоем. Зеро, сулҳи мо нодиртарин ва қиматтарин неъмат буда, моро мебояд, ваҳдати миллӣ ва сулҳро чун гавҳараки чашм ҳифз кунем ва ҳама аз як гиребон сар бароварда, барои ҳимояи манфиатҳои миллӣ камар бандем, дар муқовимат ба афкори экстремистӣ, террористӣ муташаккилона мубориза барем.

Алия Раҳимова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 568 маротиба

Тоҷикистони соҳибистиқлол, ки имрӯз онро бо шукӯҳу шаҳомати хосаш дар тамоми олам мешиносанд, бархе аз зодагони хиёнаткору кӯрнамак ва кӯрсаводаш бо ношукрии беш мустақилияти кишварро пушти по мезанад. Вале бояд донист, ки истиқлолият, демократия ва сулҳу дӯстӣ ба маънои томаш дар Тоҷикистон аст.

Мусаллам аст, ки имрӯз Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо таҳти роҳбари хирадманду оқилаш ба яке аз давлатҳои пешқадам ва пешрафта табдил ёфтааст, зеро он дорои потесиали бузурги тавлиди нерӯи барқ, заводҳои муқтадир, иншоотҳои баланд ва зебо, мардумони  тинаташон поку адолатпешаву босиришт, меҳмондӯсту меҳмоннавоз, аз ҷиҳати иқтисоди пешрафта, дорои сангҳо ва сарчашмаҳои бойу ғанӣ, ҷойгузин ва тамошоҷойи миллионҳо нафар хориҷиён аз шарқу ғарб ва аз шимолу ҷануб мебошад.

Мардуми азизи мо имрӯз бояд донанд ин Сулҳу Ваҳдате, ки болои сари мо парафшон аст бо заҳмату талошҳои хело зиёди Пешвои муаззами мо ба даст омадааст ва ҳар як шаҳрванди кишвар аз он вазъи сулҳу амоние, ки дар кишварамон ҳаст, фахр бояд кунад, зеро ки кишвари мо бо қадамҳои устуворона пеш рафта истодааст.

Ин ҳама талошҳои бевоситаи Пешвои миллатро иддае аз кӯрдитарафҳои мухолифин нодида гирифта, ҳар чи сухан вирди забонаш омадааст, бо зиёдаравии беш тавасути расонаҳои хабари дар шабакаҳои интернетӣ паҳн намудаанд. Дар асл ин гуна изҳороти аз ҷониби мухолифон дар мисоли намояндагони “башардӯстӣ” назҳатиҳо паҳн гардидааст аз нигоҳи навишт танқиди ҳукумати кишвар ва корнамоии Пешвои миллат бошад, чуқуртар назар андозем, ин таҳрику ташвиқ ба гурӯҳҳои мухолифи давлатӣ, яъне ҷалб намудан ба ташкилотҳои терористӣ мебошад.

Дар қатори дигар кӯрнамаконе, ки имрӯз аз шаҳди озодиву соҳибистиқлолӣ баҳра гирифта, боз носипосона мардумро алайҳи давлат мешӯронанд, ин Мамадбоқир Мамадбоқиров мебошад, ки имрӯз ба ҳайси зӯргӯ дар Бадахшони Кӯҳи ном баровардааст. Ин ҳама фаъолияти “ватанхоҳии онҳо” танҳо барои гумроҳ намудани халқ аст ва истифодаи сомонаҳои интернетӣ василаи хубе гардидааст, ки онҳо тавассути он мардумро бо дасиса оварда фиреб кунанд. Алайҳи давлату миллат ҳар гуна тӯҳамтҳо носазо карда мардумро зидди якдигар шӯронанд. Чанд сол пеш ин ҷинояткоронро дастгир намуда, аз хонаҳои истиқомати эшон бисёре аз лавозимотҳои ҷангиро паёдо намуда буданд. Аммо онҳо ин ҳамаро нодида  гирифта, имрӯз боз мехоҳанд, ки шӯру валвала барпо намуда, мардумро бар зиди давлат хезонанд. 

Ҳамватанони азиз ҳар кадоми Шумо бо ҳисси баланди масъулиятшиносӣ ва худогоҳии миллӣ бояд барои пешравии миллатамон саҳмгузор бошед, зеро ин омил боиси пайваста нусрат ёфтани миллати тоҷдори тоҷик, пойдор мондани истиқлолият  хоҳад шуд, дар ҳамин замина тамоми мардуми миллатамон бо сарфарозӣ аз дастгириҳои бевоситаи Пешвои муаззами миллати тоҷик мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои пешравии сиёсати кунунии Ҷумҳуриамон саҳми сазовореро гузоранд.

Тоҷику Тоҷикистониён худ мардуми босаводу бофарҳанганд ва медонанд, ки кадом роҳ барои зиндагии шоистаи мардум ҷоиз аст. Аз ин рӯ ягон ҳоҷате вуҷуд надорад, ки мардумро бо чунин суханони фитнаангез алайҳи якдигар шӯронида, вазъи оромиро муташанниҷ гардонанд.

Мазбут Холиқов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 601 маротиба

Филми ҳуҷҷатии “Хиёнат”, ки симои манфии наҳзатиёнро аз таърихи пайдоиш то ба имрӯз ошкоро ба таври воқеӣ бо асноду далелҳои раднашаванда рӯи навор овардааст, амри воқеӣ ва зарурияти таърихӣ мебошад. Дар филми мазкур хусусан рафтору амалиётҳои хиёнаткоронаи ҳизби мамнуъшудаи наҳзат дар солҳои 90-ум, ки оқибат ба ҷанги шаҳрвандӣ дар ҷумҳурӣ сабаб гардид ба таври ҳақиқӣ бо далелҳои таърихӣ инъикос ёфтааст.

Махсусан ҳодисаҳои куштори шахсиятҳои маъруф аз хиёнаткориҳои наҳзатиён нисбат ба миллату ватани худ шаҳодат медиҳад. Бояд қайд намуд, ки баъди дидани филми мазкур ҳар як фарди ватандӯст ҳатман ба андеша меравад, ки наход чунин ашхосе ба монанди наҳзатиёнт, ки дар сарзамин ба воя расидаанд, чунин хиёнати нобахшиданиро нисбати меҳани худ ва миллати худ содир намуда бошанд. Наворхои ин филми ҳучатӣ, ки пурра аз бойгониҳо гирд оварда шудаанд, нишон медиханд, ки воқеан ҳам, ин наҳзатиёни одамсурат, вале дар асл шайтонҳои хиёнаткор дар вуҷудашон ғайр аз фитнакорӣ, дасисабозӣ дигар ҳеч гунна арзишҳои ахлоқӣ ё маънавии инсонӣ надорад.

Хиёнат ба Модар –Ватан даҳшатноктарин хиёнати инсон дар тулии умраш мебошад ва амали ноҷавонмардона маҳсуб меёбад. Мавриди зикр аст, ки филми ҳуҷҷатии “Хиёнат” дар тарбияи ватандӯстӣ, аҳли ҷомеа, хусусан ҷавонон ва баланд бардоштани зиракии сиёсии онҳо аҳамияти баланди ғоявӣ дорад. Аз ин лиҳоз, дар муассисаҳои таълимӣ ҳангоми гузаронидани дарсҳои тарбиявӣ ва дигар чорабиниҳо намоиш додани наворҳо аз филми мазкур нақши муҳим мебозад. Хусусан, дар шароити ҷаҳони муосир, ки терроризм ва экстремизм хамчун вабои аср ба амнияти ҷомеа таҳдид менамояд, барои дар руҳияи ватанпарастӣ, нафрату адоват нисбат ба терроризм ва экстремизм тарбия намудани ҷавонон нақши арзишманд дорад.

Чи тавре, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми навбатии худ, ба парлумони кишвар қайд кардаанд, “Солҳхои охир терроризм ва экстремизм ба хатари глобалӣ табдил ёфта ҷахони муосирро ба ташвиш овардааст.  Афзоиши ҷиноятҳои хусусияти экстримистӣ ва терористӣ дошта ба вусъат ёфтани тероризми байналмиллалӣ фаъолшавии унсурҳои тундраву ифротгаро ҷалби ҷавонон ба сафи созмонҳои экстримистиву терористӣ ва иштироки онҳо дар низоъҳои мусаллаҳонаи давлатҳои хориҷӣ мусоидат менамояд. Авҷ гирифтани ҳаракатҳои ифротии динӣ дар кишварҳои мусалмоннишин ва зиёд шудани теъдоди аъзои гурӯҳхои терористиро дидаву мушоҳида карда, ҳар як фарди тоҷикистонӣ ба ин рӯзгори ободу осоишта ба ин давлати соҳибистиқлолу сарвари оқил бояд шукргузорӣ намояд, зеро ин рӯзгори осоиштаи халки точик худ аз худ ба осонӣ ба даст наомадааст.

Аз ин лихоз ҳар кадоми мо бояд ҳамеша зираку ҳушёр бошем манфиатҳои умумидавлативу умумимиллиро аз дигар манфиатҳои шахсӣ ва гурӯҳҳо афзалтар шуморем.

Анвариддин Муҳиддинов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 584 маротиба

   Таи солҳои охир ҳаракатҳои иртиҷоӣ, ифротгароӣ ва динию мазҳабӣ бо амалҳои ғайриинсонӣ ва кирдорҳои разилона авзои сиёсии сайёраро ноором карда, ҳаёти осоиштаи мардумро зери хатар мегузорад.

     Бесабаб нест, ки имрӯз терроризм ва гурӯҳу ҳаракатҳои ифротӣ боиси ташвишу нигарониҳои кишварҳои олам гардидааст. Коршиносон бар он назаранд, ки ба доми террористон бештар ҷавонони муҳоҷир ва ё муҳассилини кишварҳои арабӣ ҷалб мешаванд. Барои ҷалб кардани онҳо аз шабакаҳои интернетӣ ба таври васеъ истифода мебаранд. Барои ҷалби ҷавонони минтақаҳои Осиёи Марказӣ сомонаҳои мухталифи интернетӣ василаи асосӣ мебошад.

      Мутаассифона аксари ҷавононе, ки бо гурӯҳу созмонҳои ифротгароӣ мепайванданд, онҳое мебошанд, ки сатҳи саводи зарурӣ надоранд ва ин гурӯҳҳо бо истифода аз бесаводию тангназарӣ чунин ҷавононро ба доми худ кашида, боиси гумроҳии онон мегардад.

      Асосгузори  сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон дуруст таъкид карданд, ки “Мо бояд ба ҷавонон чунин шароите муҳайё созем ва онҳоро тарзе тарбия кунем, ки фарзандони мо дар зиндагӣ роҳи дурустро интихоб намоянд, илму донишҳои муосирро аз худ кунанд, касбу ҳунарҳои замонавиро омӯзанд ва оянда мақоми арзандаи худро дар ҷомеа соҳиб шаванд”.

       Ҷавонон дар замони муосир чун қувваи бузурги  пешбарандаи ҷамъият эътироф гаштаанд. Рушди сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоию фарҳангии ягон  мамлакатро бе ширкату фаъолияти ҷавонон тасаввур кардан имкон надорад. Давлати Тоҷикистон баҳри тарбияи ҷавонон ҳарчи бештар имконият фароҳам меорад, ки онҳо дар беҳтарин муассисаҳои таълимии кишвар ва хориҷ таҳсил намуда, соҳиби касбу ҳунарҳои замонавӣ бошанд.

       Аз ин рӯ падару модаронро зарур аст, ки нисбати тақдири фарзандони худ бетафовут набошанд. Мутаассифона падару модароне ҳастанд, ки фарзандони ноболиғи худро бо роҳҳои ғайриқонунӣ  барои таҳсил ба хориҷи кишвар мефиристанд. Ба тавсиб расидани Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон "Дар бораи масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд” аз 2 августи соли 2011 аз он шаҳодат медиҳад, ки тамоми аҳли ҷомеа – падару модарон, омӯзгорон ва дигар мақомоту муассисаҳои дахлдор дар тарбияи насли навраси ҷомеа масъулияти ҷиддиро эҳсос намуда, дар амалӣ гаштани  он саҳми назарраси худро гузоранд.

      Хулоса, шомилшавии ҷавонон ба гурӯҳҳои ифротӣ масъалаи доғи рӯз аст. Бинобар ин ҳар яки моро зарур аст, ки алайҳи ин амал муборизаи беамон барем, бетараф набошем ва кӯшиш намоем, ки ҷавонон дар зиндагӣ бо роҳи дурусту мақсаднок амал кунанд.

Исмоилов Исмоил, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 575 маротиба

Яке аз поягузорони адабиёти тоҷик дар охири қарни 20 ва аввали асри 21 шодравон академик Муҳаммадҷон Шакурӣ дар яке аз нигоштаҳои худ овардаанд, ки ба атроф нуру зиёи маърифату одамият пошидан, бо андешаи расо мардуми гирду пешро ба роҳи ҳақиқат ҳидоят намуда, аз фалокати гумроҳӣ наҷот додан рисолати зиёиву равшангари ҳақиқист.

Воқеан ҳам дар шароити ҳасосии ҷаҳонишавии тамаддунҳо нақши зиёиён ва равшанфикрон чун тӯдакаши ҷомеа дар бедории худшиносии миллӣ хеле калон аст. Зеро мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки оне имрӯз муваффақу комгор аст, агар донишу саводи казоӣ дошта бошаду бо нури маърифати худ дилҳоро мунаввар гардонад.

Аз азал тоҷикон бо фарҳангу маданияти баланди худ миёни дигар миллату қавмҳо ба куллӣ фарқ мекарданд. Зеро аксаран аз осори гаронмояи соҳибхирадон бархӯрдор будану онро дар зиндагӣ шиори худ қарор медоданд.

Аммо дар баробари Истиқлолият ба даст овардани кишварамон иддае ба ном «равшанфикрон», ки шояд аз кӯчаи дину диёнат умуман нагузашта бошанд, таълимоти кӯр-кӯронаи диниро як рукни шинохти миллат дониста, ба хотири олуда сохтани мафкураи шаҳрвандон, хосса, ҷавонон бо кушодани мактабҳои алоҳидаи динӣ камар бубастанд. Чун нафарони зиёдеро пойбанди таассуб гузоштанд, онҳоро талқин мекарданд, ки ба хотири баровардани саводи динии худ рӯй ба мадрасаҳои динии кишварҳои Урдун, Покистон, Афғонистон, Эрон Сурияву Ироқ раванд.

Тавре аз мушоҳидаҳо бармеояд, ҷавононе, ки дар давлатҳои Ховари Миёна  таълимоти ғайрирасмии динӣ гирифтанд, баъзеашон гумроҳона ва нафарони дигар ба таври иҷборӣ аз ҷониби эмиссарҳои ташкилотҳои террористӣ ба ташкилотҳои экстремистию террористӣ дохил мешаванд.  Онҳоро чун «фидоиёни роҳи Ислом» дар марказҳои таълимии ҳарбӣ омӯзонида, баъдан ба амалиётҳои ҷангӣ мефиристоданд. Ҳар якеи онҳо вақте ба сафҳои ташкилотҳои террористии «Давлати исломӣ», «Ҷабҳат-ун-Нусра» ва ғайра дохил мешаванд, қасам мехӯранд, ки дар роҳи расидан ба ҳадафу мақсад ҷонашонро фидо мекунанд. Аз рӯи таълимоти динии ин гурӯҳҳо гӯё нафароне, ки дар роҳи ислом ҷиҳод мекунанд, ҷояшон «ҷаннат» аст. Аммо касе аз ин саркардагон ҷасорат намуда, намегӯянд, ки «магар рехтани хуни бегуноҳ, ки аксаран мусулмонанд» гуноҳи азим дар назди Худованд нест? Охир ҷаннатиён онҳое, ҳастанд, ки мувофиқи оятҳои қуръонӣ дар зиндагӣ касеро озор надода бошанд, хоксориву фурӯтаниро шеваи худ донанд. Пас маълум мешавад, ки онҳо дар роҳи ҳақ нестанд.

Зиёд мисолҳоеро овардан мумкин аст, ки ҷавонони мо ба хотири баланд бардоштани дониши худ ба хориҷи кишвар рафта, ҳурмату падару модар, арзиши Ватану ватандориро пушти по мезананд. Волидон то лаҳзаи охирин умед ба он мебанданд, ки ҷигарбандашон рӯзе аз кардаи худ пушаймон шуда, бармегардад. Аммо, мутаассифона, он вақт дер хоҳад шуд. 

Дар ин росто тасмимгириҳои давлат ва Ҳукумати кишвар шоистаи зикр аст.  Вазорати корҳои хориҷӣ бо истифода аз имкониятҳои консулигариҳои худ дар хориҷи кишвар ба баргардондани шаҳрвандони мо мунтазам мусоидат намуда, дар як вақт ҷиҳати мушаххас намудани рӯйхати шаҳрвандони Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки ба таври ғайрирасмӣ дар давлатҳои хориҷӣ ба таълимоти динӣ фаро гирифта шудаанд, корҳои зиёдеро анҷом додааст. Маҳз баҳри пешгирии чунин ҳолатҳо аз соли 2010 то инҷониб бо кӯшишҳои Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон аз муассисаҳои таълимии динии ғайрирасмии давлатҳои хориҷӣ зиёда аз се ҳазор шаҳрванди Тоҷикистон баргардонда, ба кору таҳсил фаро гирифта шуданд. Муҳимаш он, ки давлат ва ҳукумат барои онҳо имтиёзҳо медиҳанд, то дониш омӯзанду зиндагиашонро пеш баранд.

Вакте ин мавод иншо мешуд, ба хотирам суханони Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зимни мулоқот бо зиёиёни кишвар омад.  Он кас қайд карда буданд, ки имрӯз дар ҷомеа эҳтиром нисбати муллоҳо афзудааст, аммо қадру манзалати оне, ки умре пайи таълиму тарбияи фарзандон аст, ба гӯшаи фаромӯшӣ рафтааст. Воқеан ҳам, ин гуфтаҳои Сарвари давлат ҷон дорад. Мо ҷойе, ки барои фарзандонамон шароити дурусти таълимӣ фароҳам оварем, бо баргузории ҳар гуна чорабиниҳои серхарҷ, ки воқеан ҳам садрнишини он домуллоҳо ҳастанд, вақти қиммату даромади худро сарф месозем. Бехабар аз онем, ки ҳар гуна ангезаҳои нодурусти сиёсӣ, даъватҳои бемавқеъ метавонад фалокатеро ба сари мо биёрад.

Ба мо воқеаҳои солҳои навадум бояд ибрат бошад. Ангезаҳои ба ном «исломпарастӣ» дар кишвари мо аз давраи бозсозӣ оғоз ёфта, самараи таассубу «исломгароиро» мо дар пӯсту устухони худ санҷидем. Ҳазорон ҳазор ҷавонон хуни ноҳақ рехтанд. Зеро гумроҳӣ, надоштани дониши динӣ ва сиёсӣ моро ба чунин ҳол овард.

Окибати ин амалҳоро мо ба доми фиреб ва найранги хоҷагони гирифтор шудану аз зиндагии ширин, аз диёри зебо, аз миллати нозанини хеш ношукрӣ карда, ба ҳизбҳои характери экстремистӣ-динӣ дошта ворид шуда, ҳатто ба Сурияю Ироқу Афғонистон рафтани ҷавононамонро дида истодаем. Бояд мо бештару беҳтар ба қадри суботи сиёсӣ, истиқлолияти ба ҷон баробари кишвар, ба ваҳдати миллии хеш расему онҳоро ҳамчун гавҳараки чашмонамон эҳтиёт ва муҳофизат намоем.

 Дар ҳоле, ки кишварҳои мутараққии ҷаҳон аз фатҳи койиноту, ихтироъкорӣ ҳарф занад, мо пойбани хурофотпарастӣ ҳастем. Бояд ҳар як шаҳрванд, хосса зиёиён рӯшанфикрон ҷавононро дар руҳияи хештаншиносиву меҳанпарастӣ бояд тарбия намоянд. Аз қаҳрамониву бебокии падарону бобоёни мо дар набардҳои Ҷанги Бузурги Ватанӣ бояд нақл кард. Онҳо барои Ватан, Модар, марзу буми худ ҷангиданд. Ҳоло чи давлати Ироқу Шом, ки аз мо ҳазорҳо километр дур аст, майдони «ҷасорати тоҷикбаччагон» гаштааст. Охир Ватани мо Тоҷикистон аст. Ба ҷои чунин «бебокиҳо» мо аз технологияи пешрафта бояд огаҳ бошем, сатҳи забондонии худро боло бардорем, дастовардҳои варзиширо афзун намоем, насли наврасро дар руҳияи дӯст доштани обу хоки Ватан тарбия намоем. Зеро дӯст доштани Ватан як рукни имон аст. Имон ба Ватан, имон ба ин сарзамини биҳиштосо, ки номаш Тоҷикистон аст. 

Зариф Довудов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд   

Нашр шуд: 12 ноябри 2021

Дида шуд: 673 маротиба

Зинда бошӣ сарвари олимақом,

Марди неку, сарвари пур шаъну шон.

Маҳз ба туфайли ақидаҳои ватандӯстона, ҷонкоҳонию бунёдкорӣ ва хирадмандию созандагии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон имрӯз кишвари замоне ҷангзада, замоне мардумони фироригашта ба Истиқлолияти воқеӣ расид. Албатта мо мардуми шарафманди тоҷик аз Истиқлолияту ободии кишварамон ифтихор намуда бошем, пас боиси саодатмандии ҳар яки мо сарвари соҳибдили миллат хоҳад буд, зеро агар ин абармард ба сари қудрат омадаву миллат аз ҳоли таназзул боз намедошт, ҳоло аз мо на ном мемонду на нишон.

Шукронаи давлати обод, шукронаи соҳибистиқлолӣ ва Пешвои муаззами миллат, ки барои мо мардумони тоҷик имрӯзи босаодатро эҳдо намуданд. То кунун барои пешравии миллати азизамон маҳз бо талошҳои сарвари фархундамиллат корҳои созандагиву бунёдкорӣ бомаром идома дошта, халқи тоҷик ва мардуми ваҳдатшиорашро тамоми оламиён ҳамчун миллати бофарҳанг ва бомаданият мешиносанду эътироф менамоянд.

Ҳамагӣ 30 сол қабл миллати тоҷик дар талотуми ҷанги хонумонсӯз қарор дошт. Тамоми мардум ҷон дар каф интизори он буданд, ки касе ба кӯмакашон шитобад ва миллатро аз вартаи ҳалокшавӣ наҷот бахшад. Омад ба тахти шоҳӣ бо нури илоҳӣ, Эмомалӣ Раҳмон бо хитоби “Ман ба Шумо сулҳ меоварам”.

Омад ба сари қудрат марде, ки тақдири миллатро, сарнавишти мардумро бо дасти хеш дар Иҷлосияи XVI Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳал намуд, қасам хӯрд ба номи поки модар, ки Тоҷикистонро тоҷвар мегардонад. Албатта Тоҷикистонро тоҷвар намуд, номи онро то ба арсаи баёналмиллалӣ муарифӣ кард ва тамоми мардуми олам шинохтанд, ки мардуми тоҷик, миллати тоҷвари тоҷик сулҳпарвару ваҳдатшиор буданд ва маҳз бо ҳидоятҳои Пешвои миллат чунин накӯсиришт хоҳад монд.

Бояд зикр намуд, ки ба туфайли андешаҳои дурбинона ва созандаи сарвари давлат, имрӯз дар кишвар корҳои созандагиву бунёдкорӣ аз қабили мактабу литсейҳо, кӯдакистону дигар иншооти ба ниёзи мардумон мувофиқ сохта ба истифода дода шуда истодааст, ки он ҳама ба пешрафти диёри азизамон саҳми сазоворе аст.

Мо миллати шарафманди тоҷик бо Пешвои миллати худ ифтихор дорем ва ҳамеша ҷонибдори сиёсати пешгирифтаи сарвари давлат ҳастем, чун ҳамеша ақидаҳои ватандӯстонаи Пешвои миллат моро водор месозад, ки мо ҳамеша дастболо бошему дар арсаи байналмиллалӣ мақому манзалати хешро ҳамчун миллати тоҷвар касб намуда бошем. Зинда бод Тоҷикистони азиз! Зинда бод Пешвои муаззами миллат. Пояндаву устувор бод пояи Истиқлолу Ваҳдати миллӣ ва сулҳу суботи кишвар.

Башорат мерасад бар миллати мо,

Ки комам, комбардор аз калом аст.

Хушо он миллате, ки сарвари ӯ,

Ҳамеша дар сараш нанг асту ном аст.

Қаландаров Ҳусейнҷон Умарович,

номзади илмҳои техникӣ,

мудири кафедраи таъминоти барқ ва автоматикаи

ДПДТТ ба номи академик М.С. Осимӣ

Нашр шуд: 19 ноябри 2021

Дида шуд: 708 маротиба

Ҳарчанд таҳлили ҷараёнҳои ифротӣ ва салафигарӣ дар Ислом ба зоҳир осон аст, вале нигоҳе аниқтар ба асли масъала, ташкил ва рушди он нишон медиҳад, ки ҷараёнҳое, ки имрӯз дар олам арзи вуҷуд дорад, худашон ва ҷонибдоронашон низ ба зарарҳои калон рӯ ба рӯ мешаванд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳанӯз дар Паёми хеш ба ин масъала таваҷҷӯҳи алоҳида зоҳир намуда, аз ҷумла чунин таъкид намудаанд. Рӯйдодҳои охирини ҷаҳон, яъне боз ҳам тезутунд гардидани вазъ дар Шарқи наздик, Осиё, Африқои Шимолӣ, Аврупо ва дигар минтақаҳои дунё нишон медиҳанд, ки терроризм ва экстремизм ба хатарҳои аввалиндараҷаи ҷаҳони муосир табдил ёфтаанд.

Доманаи фаъолияти созмонҳои террористӣ торафт васъ шуда, фаъолшавии онҳо, аз ҷумла дар ҳамсоякишвари мо-Афғонистон вазъиятро боз ҳам мураккабтар гардонидааст.

Яке аз ҷараёнҳои ифротӣ ин ҷараёни “Салафия” маҳсуб меёбад, ки маънояш “гузашта”-ро ифода мекунад ва аз калимаи салаф гирифта шудааст.

Дар истилоҳи исломшиносӣ маънои гузаштагон се асри аввали Ислом фаҳмида мешавад.

Ҷараёни дини “Салафия”  бошад, аз ин ном истифода бурда, мақсади пайдокунии фундаменттализм дар мубини Исломро дорад.

Аз ҷиҳати идеологӣ-фиқҳӣ ҷараёни Салафия, ҷамоати Ихвон-ул Мусулмон (Братъя Мусулманӣ), Наҳзати Ислом ва Ҳизб-ут-таҳрир ва ҳизби ҳаракатҳои зиёдеро метавон ба як дарахте монанд кард, ки як реша дорад. Решаи онро Аҳмад ибни Таймия (1263-1328) гузошта ва танаи он Муҳаммад ибни Абдулваҳҳоб (1700-1793) мебошад.

Аз ин дарахти ваҳҳобият шохаҳои зиёде баромад, ки онро гурӯҳҳои майдаи дигари ҷараёнҳои Салафиён ташкил медиҳанд.

Ду шохаи бузурге, ки ваҳҳобият тавлид кард, дар симои ду намуди нави ҷараёни Салафиён таҷасум меёбад.

Ин Салафияи тақлидкунанда ва Салафияи ҳаракат ва сиёсӣ мебошад.

1.Салафияи тақлидкунанда:

-Салафияи шоҳигарӣ (шоҳигарии Арабистони Саудӣ) буда, меҳвар ва рукни асосии он “амир” ё “халифа” мебошад, ки онро меҳвари дини худ гузоштаанд.

-Салафияи даъватчӣ (ташкилкунанда), ки машғул бо даъват ва ҷалб кардани шахсиятҳо ва нафарҳое ҳастанд, ки ҷараёнро қувват ва нерӯ диҳанд. Дар асл Салафияи даъватчигӣ-кӯмаккунанда ва такягоҳи салафияи шоҳигарӣ (ШАС) мебошад. Аз ҳамин сабаб салафиёни даъватчигӣ аз ҷониби давлатҳои Халиҷи форс ва Шоҳигарии Арабистони Саудӣ аз ҷиҳати иқтисодӣ онҳо дастгирӣ меёбанд.

2.Салафияи “Ҳаракаткунандаи сиёсӣ”:

-Салафияи ҷиҳодӣ, ки муҳимтарин омили зуҳур ёфтани он Сайид Қутб мутафаккири Ихвон-ул-муслимин гардид.

-Салафияи сиёсигарӣ баъди соли 2011 дар Мисри Араб зуҳур ёфт, он аз якчанд гурӯҳҳои Салафия ташкил ёфта, дар бозиҳои сиёсӣ иштирок мекунад.

Мақсад ва мароми ҷараёни Салафия:

1.Зоҳиран баргардонидан ба сӯи Қуръону суннат ва ба маънӣ ва Фалсафаи он андеша ва фикр накардан.

2. Мардумро аз тақлид ба мазҳабҳои чоргонаи эътирофшуда берун сохтан.
3. Урфу одат, анъанаҳои миллии дигар қавмҳо (ғайри араб) –ро нест кардан. Зиёрати қабристон ва дар он ҷо Қуръон хонданро бидъат ва гумроҳи ҳисоб мекунанд.

4.Фарҳанги бузург ва таърихи моро несту нобуд кардан.

5.Қонунҳои давлатро, ки мардум онро ба тариқи раъйпурсии умумихалқӣ қабул кардаанд, ба қонуни шоҳӣ (хилофот) табдил ва иваз кардан, куфр донистани Сарқонун

Зуҳурот ва пайдоиши салафия дар ҶТ.

Ҳизбу ҳаракатҳо, падидаҳои тундугароёнаи динӣ –Исломӣ дар муҳити пасошӯравӣ дар охири солҳои 80-ум ва ибтидои солҳои 90-ум ҳамчун ниҳоди муташаккили сиёсӣ ба вуҷуд омадаанд. Дар ҳудуди Тоҷикистон баъди пош хӯрдани итиҳоди Шӯравӣ гурӯҳҳо ва ҳизбҳое, ки бо шакли динӣ зуҳур кардаанд инҳоянд.

1.Ҳизб-ут Таҳрир

2. Ҳаракати Исломии Туркистон
3. Ҳаракати Исломии Ӯзбекистон
4. Ҷунд-ул-лоҳ
5. Ансоруллоҳ

6.Ҳизби Наҳзати Исломии Тоҷикистон

7. Ҷамоат – ул – таблиғ
8. Ҷараёни ифротии салафия
9. Ихвон – ул – муслимин
10. Адолат
11. Акрамия
12. Ҷамоат – ут- такрор
13. Ҷайш – ул – лоҳ

14.Ҷиҳоди Исломӣ (Муҷоҳиддин)

15.Ҷараёни ифротии ваҳҳобия

16. Давлати Исломии Ироқу Шом
17. Ҷабҳут – у – нусра
18. Аҳрор – ум – шом.

Услуб ва роҳҳои фаъолияти ҷараёни Салафия дар ҳудуди ҶТ

- созмон додани гурӯҳҳои алоҳида

- интихоб кардани пешво

- ишғол кардани ҷойи фаъолият (масҷид, ошхона ва ғайра)

- ташкил кардани маконҳои машқу тармим

- аз ҷиҳати иқтисодӣ ҷамъ кардани мардуми бекор

- даъвати ҷавонон дар алоҳидагӣ

- ба воситаи шабакаҳои интернет, сомонаҳои иҷтимоии “Вотсап”, “Вайбер” “Вит-чат” “Однокилассники” “Фейссбук” ва ғайра ҷалб кардани аҳолӣ ва ҷавонон.

Пешгирӣ ва мубриза бо ҷараёни Салафия

Бо мақсади дуруст ва дар доираи қонунгузории амалкунанда пешгирӣ кардани фаъолият ба тарғибу ташвиқи ин равия алоқаманд, таъмини ҷавобгарии ҷиноятӣ  кашида шудани ҳамаи онҳое, ки талаботи қонунгузориро дар ин самт вайрон мекунанд, кормандони мақомоти корҳои дохилиро зарур аст, ки ҳангоми ба даст овардани маълумот оиди кирдори ғайриқонуни ҷонибдори ҷараёни “Салафия” ҳатман ба он аҳамият диҳанд, ки оё кирдори номбурдагон бо тарзҳои муқарарнамудаи Кодекси ҷиноятӣ содир шудааст ё не .

Боиси зикр аст, ки кирдори ҷинояткорона содиршуда эътироф гардад, бояд он ҳатман ба тарзҳои КҶ ҶТ муқарар гардида содир карда шуда бошад, яъне аломатҳои таркиби он, ки ба таври оммавӣ (дар ҷашну маросимҳо, гирдиҳамоиҳо, намоишҳо, дарсҳо, мавлудҳо ва ғайра) ва бо истифодаи воситаҳои ахбори умум ВАО (радио, телевизон, наворҳои вирусоӣ, сабтҳои аудиоӣ, рӯзномаву маҷаллаҳо, инчунин ба таври паҳн кардани варақаҳои ташвиқотӣ  чи дар матбуоти дохилӣ ва чи дар сайтҳои интернетӣ) даъват ба амал овардан иборатанд, ҷой дошта бошад.

Агар аломатҳои зикргардида дар кирдори содиргардида мавҷуд набошанд, он аломатҳо таркиби ҷинояти мазкурро ташкил намедиҳанд.

Тағйироту иловаҳо ба Кодекси ҷиноятии ҶТ вобаста ба татбиқи ҷазои ҷиноятӣ барои содир намудани ҷиноятҳои раванди экстремистии террористӣ дошта пешбинӣ шудааст.

Терроризм

Терроризм, яъне содир намудани таркиш, сӯхтор, тирпарронӣ аз силоҳи оташфишон ё дигар кирдоре, ки боиси хавфи марги одамон, расонидани зарари ҷиддӣ ба молу мулк ё ба миён омадани оқибатҳои дигари барои ҷамъият хавфнок, агар ин кирдор бо мақсади халалдор сохтани амнияти ҷамъиятӣ, фаъолияти мақомоти ҳокимияти давлатӣ ва сохторҳои низомӣ, тарсонидани аҳолӣ, инчунин таҳдиди анҷом додани кирдорҳои зикршуда бо ҳамин мақсадҳо: бо маҳрум сохтан аз озодӣ ба мӯҳлати аз 15 то 25 сол ё ҷазои қатл дода мешавад. (КҶ ҶТ аз 31.12.2008с. ва ғайраҳо н451)

Хулас, дар фарҷом аз гуфтаҳои Пешвои миллат, Презденти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки дар Паёми соли 2016 ин масъалаҳоро таъкид кардаанд иқтибос орем: “гузашта аз ин, зуҳуроти даҳшатноку нафратовари терроризм, ки аксаран таҳти ишораҳои диниву мазҳабӣ сурат мегирад, ба дини мубини Ислом иртиботе надорад, баръакс аз ҷониби душманони ин дини муқаддас роҳандозӣ шуда, аз ваҳшонияти асримиёнагии терроистӣ, пеш аз ҳама, кишварҳои Исломӣ ва мусулмонони сайёра зарар мебинанд.

Мақсад ва мароми ҳизбу ҳаракатҳои террористии экстремистӣ дар сарнагун кардани ҳокимият, сохти Конститутсионӣ ва барпо кардани хилофоти Исломӣ маҳсуб меёбад.

Аз ин рӯ, ҷомеа бояд барои решакан намудани ин падидаҳои номатлуби дар ҳаёт зараровар дастаҷамъона мубориза баранд.

Чунонки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат Презденти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомали Раҳмон қайд мекунанд хатари гурӯҳҳои террористӣ дар шароити имрӯза на камтар аз силоҳи атомӣ нест.

Мавриди зикр аст, ки бо ҳалномаи Суди Олии ҶТ гурӯҳҳо ва ҳизбу ҳаракатҳои ҳамчун ташкилотҳои террористӣ – экстремистӣ дар қатори онҳо манъ карда шудааст. Дар қатори 14 ҳизбу ҳаракатҳои иртиҷоӣ 15-умини он Ҳизби Наҳзати Исломии Тоҷикистон аз 25-сентябри соли 2015 ҳамчун ташкилоти экстримистию террористӣ аз эътибор соқит карда шуд.

“Меҳвари дониш”

Нашр шуд: 12 ноябри 2021

Дида шуд: 669 маротиба