Ба ҳамагон маълум аст, ки имрӯзҳо ҷомеаи ҷаҳонӣ дар раванди тамоюли вусъатёбии беҳаду марзи ҷангҳои иттилоотӣ қарор дорад  ва имрӯзҳо мардуми сарбаланди Хоруғ ва фаъолони ҷомеа, хусусан нафароне, ки дар дунёи сиёсат гармиву сардиҳои зиёдеро дидаанд, бояд ба ҷавонон ҳушдор диҳанд, ки аз гурӯҳҳои ифротагарову тундгароӣ   дар ҳазар бошанд, фирефтаи доми онҳо нагарданд.

Ин бадхоҳон ҳеҷ гоҳ наметавонанд ба он мақсадҳои нопоке, ки дар солҳои навадум расида буданд, дигарбора расанд. Чунки чашми мардум кушода шудааст ва онҳо некро аз бад, сиёҳро аз сафед фарқ мекунанд. Барои мардум пеш аз ҳама манфиату дастовардҳои миллӣ, Истиқлолияти давлатӣ ва сулҳу оромӣ болотар аз ҳангомаҳои ин бадхоҳон аст.

Гурӯҳҳои террористон гумон доранд, ки боз бо роҳҳои мардумфиребӣ ватани моро ба коми худ мекашанд, аммо ҷавонмардони мо нигаҳдорандаи хоки аҷдодӣ ба ин гурӯҳҳои манфиатҷӯй роҳ намедиҳанд, ки ниятҳои нопокашонро амалӣ созанд. Ба мардуми баору номуси шаҳри Хоруғ гуфтанием, ки ба доми фиребу найранги ин қаллобон бовар накунед.

 

Ҳасанов Фаррух, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

 

Нооромие ки  дирӯз дар маркази Вилояти Мухтори Кӯҳистони Бадахшон ба вуқӯъ пайваст,  ҳеҷ як шаҳрванди ваҳдатшиори мамлакатро ором гузошта наметавонад. Аз ҷумла мо, устодони Донишкадаи политехникии Донишгоҳи техникии Тоҷикистон дар шаҳри Хуҷанд дар қатори мардуми соҳибназари ин минтақаи афсонавии диёр ғам хӯрдем. Аз он шигифтзада гардидем, ки чаро соҳибназарон, тӯдакашони ҷомеа мавқеи яктарафиро дар ин самт пеша намуданд.

Зеро мо хуб медонем, ки дар замони муосир мо шоҳиди аз байнравӣ, тақсимшавии якчанд давлатҳои сайёра ба миён омадааст.

Аз ин рӯ, мо сокинони мамлакатро мебояд, ки дар атрофи сиёсати хирадмандонаи  Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон  якдилона муттаҳид гардида, ҳамовозу аз як гиребон сар барорем. Меҳру муҳаббати Ватану ватанпарвариро дар ниҳодамон беолоиш нигаҳдорӣ намоем. Манфиатҳои давлативу миллиро аз манфиатҳои шахсиву гурӯҳӣ волотар гузорем. Сулҳу осоиштагиро пайваста тарғибу ташвиқ намуда, баҳри расидан ба хушбахтию саодати рӯзгори хеш пайваста талош намоем. Зеро ки азизтарин ва муқаддастарин пайроҳаи расидан ба комёбиҳо ва пирӯзиҳои нав ба нав дар пояи сулҳу Ваҳдати миллӣ сабзиш меёбанд.

Мо, устодон бояд аз чунин амалҳои зиддиқонуниву зиддиинсонӣ канор гирифта, ҷавононро дар ростои миллатдӯстиву ватанпарварӣ мунтаззам тарбия намоем.

 

Ашӯров Сайёд, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

Дар сарнавишти ҳар қавму миллатҳо рӯзҳои босаодату нек ва ҳамзамон саҳифаҳои сиёҳе, ки имрӯзиёну фардоиён аз он ҳатман ошно хоҳанд шуд, рақам зада мешавад.

Барои миллати соҳибиқболи мо пас аз торикиҳову зулмотҳое, ки аҳримансифатон хуршедро бо чодари абрӣ пӯшонида буданд, нури хуршедӣ бо талош ва иродатмандии Пешвои муаззами миллат расид. Мо наздик ба 25 сол аст, ки дар фазои орому осоишта умр ба сар мебарем. Ҳар он касе, ки имрӯз ба қадри ин ҳама ормиву тинҷӣ. Пешрафти бемайлони иқтисодиву иҷимоӣ намерасанд, ӯ Худозадаву лаънаткардаи халқ аст.

Муттассифона чунин нафарон кам ҳам бошанд, имрӯз ҳастанд. Барои онҳо мусибати миллат шодӣ асту нишоти мардум азо. Махсусан дар ҳоли ҳозир, ки Бадахшони Кӯҳиро ҳадафи қалами худ қарор додани иддае аз носипосон, маро маҷбур месозад, то алайҳашон нависам то воқеъияти ҳолро гӯям.

Маводи навбати ихӣилофҷӯён вобаста ба авзои сиёсии Бадахшон интишоршуда бозгӯи он аст, ки дастандаркорони ин думравҳо дар либоси дӯст ва ғаразҳои сиёсӣ мехоҳанд бо ҳар роҳу восита мардуми ин минтақаи Тоҷикистонро ба гирдоби балоҳои солҳои 90-уми асри гузашта мебаранд. Яъне, заҳри ҷонкоҳи худро мехоҳанд ба бадани миллат ворид карда, кишварро дубора мисли солҳои навадум фалаҷ созанд.

Ба ибораи дигар чун диданд, ки рӯи рост мардуми Бадахшон даъвати оммавии онҳоро барои ноором кардани вазъ қабул надоштанд, роҳи дигарро пешаи худ карданд. Яъне, бо роҳи хушомадгӯӣ худро ватандӯсту  мардумсолор нишон дода, мехоҳанд ҳадафҳои ҳангомасозу разилонаашонро дар Бадахшон пиёда созанд.

Ҳатто ин хоинон руйдодҳои солҳои 90-умро бо мавқеъгирии хоси сиёсӣ истифода бурдан хоста, ба ақидаи онҳо «хомӯш ва бетараф истодан»-ро дар баробари рӯйдодҳо ва тадбирандешии давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон «хиёнат» арзёбӣ менамоянд.

Нодида гирифтани ҳуқуқу манфиатҳои кулли мардуми осоиштаи Бадахшон  ба хотири 5-6 дузду авбоши мисоли худашон бозгӯи хиёнаткорию манфиатҷӯии ин тоифа фарзандони фурӯхташудаи танд.

 Аз мутолиаи маводи сар то по ғаразнок як ақидаи носолиму муғризонаро  нодида гирифтан ҳеҷ имкон надорад. Зеро ин хоинон бо истифодаи  ибораҳои «ветеранҳои ҷанги шаҳрвандӣ»-ю «фронти халқӣ» таваҷҷуҳи хонандаро ба қисматҳо ҷудосозии минтақаҳои гуногуни Тоҷикистон равона сохта, бо роҳи тафриқаандозӣ дар ҷомеа мардуми Хатлону Бадахшон, Рашту Суғдро ба ҳам шӯр андоҳтан мехоҳанд. 

 

Абдусабури Абдуваҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Новобаста аз буҳрони иқтисодӣ, ки саросари ҷаҳонро бинобар паҳн гардидани бемории сироятии КОВИД -19 фаро гирифт, Тоҷикистон дар ҳоли рушд аст ва мамлакати  моро зиёда аз 200 давлати ҷаҳон ба расмият мешиносанду  этироф мекунанд. Вале хоинони миллату давлати мо ин ҳамаро нодида гирифта, имрӯз дар давлатҳои хориҷа паноҳ ёфта, аз дурӣ, ба Тоҷикистони ободу осуда  санги маломат ҳаво медиҳанд.  

Қариб, ки ҳар рӯз ин носипосон тавассути  шабакаҳои интернетӣ наворҳои таҳқиромезро нисбати давлату Ҳукумати Тоҷикистон пахш намуда, ба ин восита мехоҳанд дар  дили   мардум алалхусус, байни ҷавонон ҳисси бадбиниро нисбати ин  миллату  давлат ҷо намоянд. Ин хоинони миллат, ки худ дар ин Ватан ба камол расида,  нону намакашро хӯрда, ҳавояшро нафас кашидаанд. Ҳатто авлоду аҷдодашон дар ин сарзамин умр ба сар мебаранд, имрӯз худро мухолиф ҳисобида, дар давлатҳои хориҷа бо дастури хоҷагони хориҷиашон,  ки мақсад ва ҳадафашон барпо намудани нооромӣ, тарсу ваҳмро дар дили мардум ҷо кардан аст, шабу рӯз ба мисли ғуломи ҳалқабаогӯш  кор карда , дар шабакаҳои интернетӣ наворҳои дурӯғу бедаделро пахш мекунанд.

Воқеаҳои рӯзҳои  охире,  ки дар шаҳри Хоруғи Вилояти Мухтори Кӯҳистони  Бадахшон  шуда гузашт, хоинони миллат аз пашша фил сохта, тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ   ин қазияро бо ҳар шаклу воситаҳои бардурӯғ ба мардум пешниҳод намуданд.  Хостанд, ки байни ҳокимияту халқ  нофаҳмиву нобоварӣ ба вуҷуд оварда, давлатро ба ҷангу ҷидол кашидаву заҳматҳои 30-солаи миллати тоҷикро бар бод диҳанд.

Хушбахтона,  тири бадхоҳони  миллати мо хок хӯрду мардуми шарифи сарбаланди тоҷик ақли солимро ба кор бурда нагузоштанд, ки ҳадафҳои нопоки онҳо амалӣ гардад. Вале ҳанӯз  ҳам, баъди  ором шудани  ин   гирдиҳамоӣ кӯрнамакони миллати тоҷик  қарор нагирифта ин қазияро то ин ҳол бод намуда истодаанд.

Аз мардуми  сарбаланд ва  бо нангу  ори  Тоҷикистони азиз  хоҳиш менамоем, ки зиракии сиёсии худро аз  даст  надиҳанду  ба сафсатаҳои ин хоинону душманони миллат дода нашаванд.  Бигзор ҳамеша ҳама сарҷамъ бошему Ватанамон  тинҷу ором.

 

Анвариддин Муҳиддинов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

Ҷавононе, ки ба гурӯҳҳои террористию экстремистӣ шомил шуданду ба муқобили сохти конститутсионии кишварҳо меҷанганд, боиси доғдор намудани миллату кишвар дар арсаи байналмиллалӣ гардидаанд. Онҳо хоҳони нооромӣ ва нотинҷии кишвар буда, дар ҳамин замина мехоҳанд сулҳу суботро халалдор созанд. Мусулмонӣ на дар зоҳир, яъне худнамоӣ, балки дар дилу нияти тоза, андешаи солим, виҷдони пок ва оғози амале,  ки аз муҳаббат ва садоқат маншаъ мегирад, иборат аст. Ба ибораи халқ, забону дили инсон бояд як бошад.

Ҷумҳурии Тоҷикистон дар баробари фаъолона ширкат варзиданаш дар иттиҳоди кишварҳое, ки бо терроризм мубориза мебаранд, ба он назар аст, ки талошҳо барои пойдории амният ва субот дар минтақа ва ҷаҳон муттаҳид карда шаванд.

Аммо баъзе аз кишварҳо бар хилофи ҳамгироиҳои байналмиллалӣ бо истифода аз сиёсати духӯра аз созмону ҳаракатҳое, ки террористӣ ва  экстремистӣ эълон шудаанд, пуштибонӣ намуда истодаанд. Ин шинохт мухолиф ба принсипҳои муборизаи якҷоя бар зидди терроризм мебошад. Чунончи, соли 2015 Суди Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон «Ҳизби наҳзати исломии Тоҷикистон»-ро бо далелу аснод ташкилоти террористию экстремистӣ эълон намудааст, вале баъзе аз кишварҳои аврупоӣ то ҳол ба ин гурӯҳ шароити фаъолият фароҳам меоранд. Бо назардошти воқеияти кунунӣ ва бо мақсади таъмини амнияти устувор ва пешгирӣ аз хатарҳои афзояндаи терроризму ифротгароӣ ва дигар таҳдидҳои замони муосир мо омодаем ҳамкории густурдаро бо созмонҳои байналмиллаливу минтақавӣ ва кишварҳои шарик тақвият бахшем.

Ободии кишвар ва осудагии ҷомеа аз сулҳдӯстӣ, ёриву  бародарист, на аз хуруфотпарастиву таассуб. Падидаҳои номатлуб миллату давлатро на ба инкишофи устувор, балки ба таназзулу инҳисор мувоҷеҳ мегардонад. Агар дар давлате нобасомонию нооромӣ рух диҳад, боиси ташвиши дигар давлатҳо аст. Тоҷикистон, ки як узви комилҳуқуқи ҷомеаи ҷаҳонӣ аст, муборизаро бар зидди ҳама даҳшатфиканиҳо пурзӯр менамояд.

Мо, ҷавонон дар ин самт мубориза бурда, ҳамагӣ амалҳои номатлуб маҳкум менамоем. Мо ҷавонон, сиёсати бунёдкоронаи кишварро сармашқи кори худ қарор дода, дар роҳи пешрафти кишвар саҳм хоҳем гузошт.

Исмоил Исмоилов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

Давоми ду рӯзи охир шабакаҳои иҷтимоӣ, хосса сомонаҳое, ки манфиатдори нооромиҳои Тоҷикистонанд, беист ҳодисаи, ки дар шаҳри Хоруғ рух додаро ҷомаи сиёсӣ пӯшонида, мехоҳанд бо ин васила халқро алайҳи давлат шӯронанд. Сухан дар бораи он меравад, ки санаи 25 ноябри соли 2021, соати 11:30, сокини деҳаи Тавдеми ноҳияи Роштқалъаи ВМКБ Зиёбеков Гулбиддин Зиёбекович, соли таваллудаш 1992, ки барои содир кардани ҷиноят аз рӯи моддаҳои 181, қ.3 (ғасби гаравгон аз ҷониби гурӯҳи муташаккил) ва 189, қ.3 (барангехтани кинаю адовати маҳалгароӣ)-и Кодекси ҷиноятии Ҷумҳурии Тоҷикистон дар асоси маводи кофтуковии мақомоти Прокуратура дар кофтукови расмӣ қарор дошт, ҳангоми амалӣ намудани чорабиниҳои фаврӣ оид ба боздошт намуданаш бар зидди кормандони ҳифзи ҳуқуқ муқобилияти мусаллаҳона нишон дода, аз таппончаи тамғаи «Макаров», ки ғайриқонунӣ дар ихтиёраш қарор дошт, оташ кушод. Дар натиҷаи оташи ҷавобӣ ҷинояткор захмдор гардид. Ҳангоми азназаргузаронии ҷои ҳодиса силоҳи ҷинояткор — таппончаи тамғаи ПМ бо як тирдон ва панҷ адад тир дарёфт ва гирифта шуд.

Маврид ба зикр аст, ки Зиёбеков Г.З. бо ҳамдастонаш аз гурӯҳи муташаккили ҷиноятӣ, 1 феврали соли 2020 ёрдамчии Прокурори ноҳияи Роштқалъа Абирзода А.-ро гаравгон гирифта, дар деҳаҳои Анҷим ва Барҷангали ҳамин ноҳия муддати 8 соат мавриди латукӯб ва шиканҷа қарор дода буданд. Вобаста ба ҳолати мазкур нисбат ба Зиёбеков Г.З. ва ҳаммаслаконаш аз тарафи Прокуратураи ВМКБ парвандаи ҷиноятӣ оғоз гардид. Вале ӯ ва шарикони ҷиноятпешааш даъватҳои чандинкаратаи мақомоти тафтишотиро нодида гирифта, барои додани нишондод ҳозир нашуданд. Аз ин рӯ, дар кофтукови расмӣ қарор доштанд.

Худ маълум ки асли воқеа чун аст. Аммо инро мухолифини давлат ба таври дигар инъикос намуда, аксаран ҷавононро тавассути шабакаи иҷтимоӣ барои гирдиҳамоӣ даъват намуданд. Ҷавонони ноогоҳи Вилояти Бадахшон зери таасубу эҳсоси нафарони худхоҳ монда, кӯшиши ташкили гирдиҳамоӣ намуданд.

Ин амал аз рӯи оини ҷавонмардӣ нест, зеро ҳамаи мо хуб медонем, ки кишвари ҳамсояи мо зери таъсири чунин гуруӯҳҳои манфиатхоҳ монда, имрӯз чӣ ҳол доранд?

Аз ин рӯ, аз ҷавонон даъват ба амал меорем, ки ба чунин гурӯҳои манфиатпеша ҳамроҳ нашаванд, зиндагии худу дигаронро зери хатар нагузоранд. Мулки озоди мо беҳтарин василаи ҳаёт ба сар бурдан аст. Ҷои он моро мебояд, барои пешрафти хоҷагии халқи кишвар заҳмат кашем.

Абдусабури Абдуваҳҳоб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Ҳоло яке аз масъалаҳои муҳим, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷумҳурии моро низ ба ташвиш овардааст, терроризм ва ифротгароӣ мебошад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро зуҳуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш мебошад.

Ба қадри неъмате чун истиқлолияту давлатдории миллӣ расидан, арзишҳои муқаддастарини давлату давлатдориро дарк намудан ва пос доштани онҳо ин ҳам қарз, ҳам масъулият ва ҳам шарафу номуси ватандорӣ, ҳам ифтихор аз давлату миллати хеш ва ҳам талошу заҳмати ҳар фарди бедордили ҷомеа баҳри худшиносӣ, маърифат ва фарҳанги волои миллӣ аст. Дар акси ҳол, надонистани сарнавишти таърихии миллати худ, фориғболию бехабарӣ ва носипосӣ нисбати мероси маънавӣ- фарҳангии он шахсро ба инкори ҳаrиrат бурда, ба бегонапарастию кадр накардани қимати дастовардҳои истиқлолияти миллӣ оварда мерасонад.

Сабаби пайдоиш ва паҳн гардидани падидаҳои номатлуб аз он шаҳодат медиҳанд, ки сатҳи пасти шароити зиндагӣ, бехабар будан аз маърифати ҳуқуқӣ ва худшиносӣ боиси шомил шудани ҷавонон ба гуруҳи ифротгаро мегардад. Дар чунин вазъият масъулияти азими таърихӣ ва рисолати шаҳрвандӣ ин аст, ки Истиклолияти миллӣ ва осоиштагии ҷомеаи худро аз чунин пайомадҳои манфӣ ва таъсири қувваҳои моҷароҷӯ эмин нигоҳ дорем.

Дар шароити ҷаҳоншавию душвор гардидани муносибатҳои байналмилалии сиёсию иқтисодӣ ба масъалаҳои ҳифзи симои миллию мазҳабӣ, пос доштани арзишҳои маънавӣ, баланд бардоштани сатҳи фарҳангӣ-сиёсӣ ва маърифати ҳуқуқии аҳолии кишвар, хусусан ҷавонон диққати махсус зоҳир намудан ба мақсад хеле мувофиқ аст.

Бинобар ин мо - шаҳрвандони кишвар, омӯзгорон, мураббиён ва дигар фаъолони ҷомеаро зарур аст, ки дар маҷрои ҷаҳонишавӣ бо дарки масъулият истиқлолияти худро натанҳо бо шиору гуфтор ситоишу парастиш, балки бо меҳнати софдилона ва самимӣ дар ҳама соҳаҳо таҳким бахшем, бепарво ва масъулиятношинос набошем ва барои таълиму тарбияи наврасон, ҷавонон дар руҳи ватандӯстӣ, худогоҳиву худшиносӣ, инчунин ҷалби онҳо дар корҳои созандагиву ободкорӣ, ҳифзи дастовардҳои истиқлолият, таҳким бахшидани ваҳдати миллӣ саҳмгузор бошем.

Мазбут Холиқов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

Вилояти Мухтори Бадахшони Кӯҳӣ чун дарвозаи тиллоии кишварамон маҳсуб мешавад. Ин минтақаи сайёҳӣ ҳарчанд дур аз маркази кишварамон қарор дошта бошад ҳам, дар даврони соҳибистиқлолии мамлакат бо талош ва хизматҳои шабонарӯзии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат,  Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ба як гӯшаи ободи диёр табдил ёфтааст.  Агар солиёни пеш дар мавсими сармо ин минтақа бинобар боришоти зиёди барф аз марказ муваққатан ҷудо шавад ҳоло бо бунёди роҳу пулҳои замонавӣ, хатсайри байни Душанбеву Бадахшон пайваста омаду рафт ташкил шудааст. Аммо тайи чанд соли охир боқимондаҳои ба қаве рекетони минтақа худро шоҳу табъашонро вазир дониста ҳар вақте хоҳанд алайҳи ҳукумат ва мақомоти қудратӣ садо баланд мекунанд ва ҳузновараш он аст, ки аз қафояшон чандин нафарро бо худ ба олами ҷиноӣ мекашанд.

 Рух додани ҳолиса санаи 25 ноябр дар ин минтақа шахсан маро хеле ноором ва ноҳинҷор намуд. Хеле афсӯс хурдам, ки гурӯҳи ношукр ба хотири бароварда кардани манфиатҳои худ барои ноором сохтани вазъ кӯшиш варзиданд.

Ҳодисаи навбатӣ, ки ҳангоми боздошти гумонбар Гулбиддин Зиёбеков руҳ додааст, бори дигар собит месозад, ки ифротиёну бадкешон минҷумла ҳизбу ҳарактҳои террористиву экстремистии фаъолияташон мамнуъ ҳамеша дар паи ноором сохтани вазъи суботи кишвар мебошанд.

Дар шароити вазъи мураккабу ноамни минтақа ва ҷойдоштани хатари амиқи ҳуҷуми мусаллаҳона ба хоки ватани маҳбубамон аз ҷониби ҳамсоякишварҳои Қирғизистон ва Афғонистон суйистифода бурдан аз ҳодисаи руҳдодаи болозикр ва даъвати мардум ба тазоҳуроту бетартибиҳо бори дигар парда аз руи манфури гуруҳҳои ифротгарову тундрав бардошта шуд. Гуруҳҳои тундрав аз дастгир ё безараргардонии гумонбари ҷинояткори дар ҷустуҷӯ қарордошта Гулбиддин Зиёбеков, ки он ҳам бо айби худи ӯ ҳангоми муқобилияти мусаллаҳона нишон доданаш рух додааст, "фоҷеаи миллӣ" сохта ба хотири амали намудани ғаразҳои нопоки худ ҷавонони ноогоҳро ба бетартиби ва содир намудани ҷиноят даъват намуда истодаанд.

Ҳоло он, ки қазияи Г. Зиёбеков як амалиёти муқаррари ҳангоми дастгир кардани ҷинояткор маҳсуб меёбад, ки қариб ҳаррӯз дар ин ё он кишвари мутамаддину демократи чунин ҳаводис рух медихад.

Бинобарин аз ҷавонони ватандӯсту бофарҳанги Бадахшон даъват менамоем, ки фирефтаи дасисаи гуруҳҳои тундраву ифроти нагарданд ва ба суботи Ватан халал ворид насозанд. Зеро сулҳу субот неъмати бузург мебошад ва ҳамагон ҳамарӯза аз шаҳди он чашида истодаем.

Ҳоҷаева Нодира Абдуқаҳҳоровна, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

 

 

 

 

Муносибатҳои ҷамъиятиро оид ба уҳдадории ҳарбӣ ва хизмати ҳарбӣ Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи уҳдадории ҳарбӣ ва хизмати ҳарбӣ”, инчунин дигар санадҳои зерқонунӣ танзим менамояд. 

Қонуни мазкур 29-уми январи соли 2021 қабул гардида, дар он   тартибу қоидаҳои ба қайди ҳарбӣ гирифтани ҷавонони ба синни 16 - сола расида, омода намудан ва ба хизмати ҳарбӣ даъват кардани онҳо, адо намудани хизмати ҳарбӣ ва озод шудан аз он, ба қайди ҳайати эҳтиёти Қувваҳои Мусаллаҳ гузоштан, уҳдадории ҳарбии онҳо то расидан ба синни ниҳоии дар ин ҳайат қарор доштан, ваколатҳои мақомоти иҷроияи маҳаллии ҳокимияти давлатӣ ва мақомоти худидоракунии шаҳрак ва деҳот батафсил пешбинӣ гардидааст.

Ҳифзи Ватан вазифаи муқаддаси ҳар як шаҳрванди ҷумҳурӣ ба ҳисоб меравад ва ин масъулиятро ҳамагон бояд бо тамоми вуҷуд, яъне бо тану рӯҳи худ дарк намоянд. Ҳимояи Ватан ин пеш аз ҳама ҳимояи оила, макони зисту фаъолият ва ояндаи миллат аст. Дар он бояд ҳамагон ҳамарӯза ширкат варзанд. Хизмати ҳарбӣ бошад, тарзи муҳими иштироки бевоситаи шаҳрвандон дар ҳимояи Ватан ба ҳисоб меравад. Ҳамаи шаҳрвандони ҷумҳурӣ ғайр аз онҳое, ки аз уҳдадориҳои ҳарбӣ бо асосҳои истисноии узрнок озод шудаанд, вазифадор ҳастанд, ки дар қайди ҳарбӣ бошанд ва дар ҳолатҳои даъват шудан ба хизмати ҳарбӣ онро бечуну чаро ва ба таври дахлдор адо намоянд.

Бояд қайд намуд, ки артиши миллӣ барои устувории давлат ва эмин будани он аз хавфу хатарҳои дохиливу беруна нақши мондагор дорад. Сафҳои он имрӯз аз ҷавонони ғаюру шуҷоъ пур гардида, ҳар яке бо ифтихори баланди миллӣ, масъулияти ҷавонмардӣ барои ҳифзу нигаҳдошти марзу буми кишварамон саъю ҷадал меварзанд.

Маҳз хизмати софдилонаи ана ҳамингуна ҷавонони ба ору ба номуси ватан мебошад, ки имруз мову шумо дар фазои сулҳу оромӣ умр ба сар бурдаистодаему касе ҳуқуқҳои моро поймол намесозаду моро дар зери азобу шиканҷа қарор намедиҳад ва модарону хоҳарони мо бе ягон тарсу ҳарос ва бе таҳлука озодона дар кучаву хиёбонҳо гашту гузор намуда, шукри ваҳдату истиқлолият ва шукронаи Пешвои муаззами миллат ва шукронаи родмардони ба ору ба номуси ватан мекунанд, ки ҷони худро барои муҳофизати ватани азизамон дареғ намедоранд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои муаззами миллат,  Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон борҳо дар баромадҳояшон таъкид менамоянд, ки  адои хизмат дар сафҳои артиши милли натанҳо қарзи муқаддаси шаҳрвандӣ, балки мояи ифтихор ва шарафи бузург буда, хизмати ҳарбӣ ба ҳар як ҷавонмард ҳамчун мактаби ҷасорату матонат, дустиву рафоқат ва худогоҳиву меҳанпарастӣ хизмат мекунад. Мо ҷавонон ба гуфтаҳои ин Роҳбари давлатамон такя намуда, пайваста барои гулгулшукуфоии милати худ саҳми босазои худро расонем.

 Бояд қайд намуд, ки дар даврони истиқлолият бо дастгирии давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон Артиши миллии кишвар рӯ ба рушд ниҳода, имрӯз шароити хуби таълимиву машқу тамрин дар сафҳои қувваҳои муссалаҳи кишвар барои аскарону афсарон ба таври замонави муҳайё гардидааст. Агар солҳои пешин ҷавононро иҷборан тариқи “облава” мебурданд, ҳоло ин гуна “амалиётҳо”-и кормандони комиссариати шаҳру навоҳӣ аз байн рафта истодааст. Махсусан, иқдоми роҳандозӣ шудаи мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии вилоят дар мавриди хушу хотирмон, дар фазои тантанавӣ гусел намудани ихтиёриён, сафи хизматмекардагонро зиёд намуда, истодааст. Мо, ҷавонони саодатманди ватан бояд ин тадбири созандаро тақвият бахшида, баъди хатми мактаби миёна ва ё донишкада ба сафи Қувваҳои мусаллаҳи кишвар дохил шуда, хизмати модар Ватанро бо сари баланд адо намоем, то дар ҳама ҳолат барои муҳофизати Модару ватани хеш омода бошем.

Бобоев Музаффар Муҳиддинович, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Сиёсати сулҳхоҳонаи Ҳукумати Ҷумҳурӣ бо Сарварии Асосгузори сулҳу ваҳдати милли Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пеши роҳи ифротгароёнро мегиранд. Азбаски халқи Тоҷикистон нисбат ба сарвари оқили худ меҳру муҳаббати беандоза дорад, ҳамеша он касро бо меҳр ба забон мегирад.

Диёри ҳамешасабзи мо, макони сулҳу оромӣ, меҳнати софдилона ва хизмати беминнат нисбат ба Ватан мебошад. На танҳо аҳолии маҳаллаи ҷумҳурии мо, балки одамони  бурунмарзӣ, ки бо сабабҳои гуногун дар дигар давлатҳо мехонанд ё ин ки кор мекунанд, аз Роҳбари давлати худ мефахранду меболанд. Онҳо боварии комил доранд, ки солҳои наздик Тоҷикистони азизи боз ҳам гул-гул шукуфта истодааст.

Барои пешрафти ҷомеаи имрӯзаи мо ҷавонони оқилу доно, зираку ҳушёр, ватанпарвар, соҳибмаълумот, бо иродаи мустаҳкам, ба ватану кишвар содиқ  ва аз ҷиҳати ҷисмонӣ тавонову пурқудрат лозиманд. Аз қадимулайём чунин ҷавононро бо роҳи имтиҳонкунӣ  ба сохторҳои  қудратии давлатӣ барои пешниҳод намудани вазифаҳои баланд  интихоб менамуданд. Навҷавонони боқуввату паҳлавон барои ҳимояи халқу ватан  чун обу оташ заруранд. Аз ин лиҳоз волидайн бо сари баланд, бо ифтихор фарзандонашонро барои хизмат ба сафи армия гусел менамуданд. То имрӯз ҷавонон аз ҷониби  ҳам волидайн ва ҳам устодон чун насли ояндасоз ҳаддалимкон  тарбияи хуб мегиранд.

Имрӯз бошад, дар ҷомеаи мо гурӯҳу, созмонҳое пайдо шудаанд, ки мо онро гурӯҳҳои иртиҷоӣ ном мегирем, зеро онҳо ба ҷуз ифротгароӣ, низоъандозӣ байни ҷомеа ва на танҳо ҷомеавайронкунӣ, инчунин одамвайронкунӣ чизи дигаре ба ҷамъият ато намекунанд. Идеологияи ифлосу бадхоҳи онҳо имрӯз ба нерӯи зеҳнии ҷавонони мо таъсири манфии худро мерасонад. Онҳо аз пайи ба доми фиреб кашидани насли наврас мебошанд.

Таи чанд соли охир тибқи расонаҳои хабарӣ ҳамагон воқиф гардида истодаанд, ки шаҳру навоҳиҳои вилояти Бадахшонро теъдоди зиёди ҷинояткорон ғасб кардаанд. Ин аст, ки ба хотири бартараф кардани сатҳи ҷинояткори ва ҷинояткорон дар ин вилоят ҳама чораҳои ботадбир андешида ва амалӣ намуданд, ки паи ин амалиёт чанде аз ҷинояткоронро боздошт ва лавозимотҳои эшонро мусодира намуданд.

Дар охир гуфтаниам, ки бо дастгир шудан ва бартараф намудани камбудиҳо якчанд муаммои ташвишовар ҳалли худро ёфт. Ҳамаи ин дастуру супоришҳои Пешвои миллат танҳо барои он равона гардидааст, ки мардумони минтақаи Бадахшон низ меваҳои Истиқлолиятро ба маънои томаш чашанд.

Бо итминони комил гуфта метавонам, ки Бадахшонро танҳо Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо ин тадбири дурбинонаи худ ба Бадахшони воқеи ба сарзамини зарзамини Бадахшон, ба минтақаи тамошобоби ҳазорон сайёҳон мубаддал сохтанд.

Бобоҷонова Назира Иномҷоновна, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Мардуми тоҷик аз қадим халқи сулҳпарвару ваҳдатшиор аст ва дар зиндагӣ ҳамеша ба осоишу оромиш арҷ мегузорад. Агар ба таърихи давлатдории ниёконамон назар афканем, туфайли хиради волои вай садҳо низову моҷаро бо роҳи мусолиҳаву муросо ба сулҳу ҳамдигарфаҳмӣ мубаддал гардидаанд. Таҳаммулпазирӣ ва сабру фурӯтании миллати тоҷик, ки дар хуни тоҷик ҷорист,  бурди азалии ӯст ва ҳамин хусусият мудом ба саодату хушрӯзиҳои халқ боис шудааст. 

Ҳамаи мо хуб медонем, ки дар даврони навини давлатдории кишвар миллатро имтиҳони сахту ҷиддие пеш омад ва бори дигар хиради азалии вайро дар санҷиш гузошт. Аз тағйирёбии вазъи сиёсии кишвар сӯистифода карда, гурӯҳе аз манфиатхоҳон – душманони миллат кишварро ба ҷанг кашиданд. Хушбахтона, иродаву хирад боз ҳам ғалаба кард ва ваҳдати миллӣ даст додаву ба зиндагии тозаи осоиштаву пурсаодат замина гузошт. Вале пайомадҳои ин ҷангу хунрезиҳо солҳо рушди кишварро ба қафо кашид, ба ҷомеа аз ҷиҳати моддиву маънавӣ зарари ҳангуфт расонид.

Дар ин росто, хидматҳои мондагори Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки ба туфайли ҷоннисориҳояшон дар роҳи расидан ба сулҳу ваҳдати миллӣ халқ унвони баланди Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллатро сазовор донистааст, бояд ҳамаҷиҳата омӯхта, мавриди пайравии наслҳои имрӯзу оянда қарор гирад. Муҳимтарин хидмати Пешвои миллат даст ёфтан ба ваҳдати миллӣ, ҳифзи пойдории Истиқлолияти давлатӣ, ҳифзи тамомияти арзии Тоҷикистон ҳамчун кишвари ягонаи мустақил, аз хатари  парокандагӣ раҳонидани кишвар, ҷорӣ намудани низоми мукаммалу муосири давлатдории миллӣ ва ба ҳам овардани миллат мебошад, ки шоёни таҳсин ва ибрат аст.

Имрӯз маҳз ба туфайли сулҳу оромӣ дар кишвар рушди бемайлони иқтисодиву иҷтимоӣ даст дода, сатҳи некӯаҳволии халқ куллан беҳтар гардидааст.

Хулоса, сулҳу ваҳдат омили асосӣ ва муҳими таъмин гардидани рушди устувори иқтисодиву иҷтимоӣ, ҳаёти сазовору осоиштаи мардум мебошанд ва ҳифзи онҳо вазифаи аввалиндараҷа ва қарзи шаҳрвандии ҳар сокини ватандӯсту хештаншинос ба ҳисоб меравад. 

Аминов Фаррух, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд