Аз касе пӯшида нест, ки ташкилоти экстремистӣ-террористии ҳизби наҳзати исломро дар хориҷи кишвар кӣ пуштибонӣ мекунад? Агар ҳамин тавр намебуд, Муҳиддин Кабирӣ ва ғуломонаш амсоли Илҳом Ёқубов, Алим Шерзамонов ва Шарофиддин Гадоев аз кадом сарчашма Анҷуман месозанду худро бо ифтихор роҳбар меноманд.  Бояд гуфт, ки роҳбари «Паймони миллӣ» Муҳиддин Кабирӣ аз лиҳози одамияту донишманди чандон шахсияти «парии пок» нест. Ӯ нисбати тақдири чандин нафар  зердастонаш бетарафӣ зоҳир намудааст.  Хоҷагонаш мудом дастгириӣ ва пуштибонӣ намуда, ӯро мунтазам сармоягузорӣ мекунанд. Вагарна Кабирӣ на сиёсатмадор ва на олими дин ва на ягон мутахассис ва на ягон ҳунарманд аст, ки дар хориҷа бо меҳнати ҳалол рӯзӣ пайдо намуда, худ ва аҳли оилаашро хӯронад. Аз ин нуқтаи назар ҳамагон медонанд, ки Кабирӣ меҳнати ҳалол кардан, заҳмат кашидан ва бо арақи ҷабин дарёфтани ризқу рӯзиро бад дида, мехоҳад доимо бо пайсаи муфти хоҷагонаш рӯзӣ пайдо кунад. Бадбахтиаш он, ки Кабирӣ ин танбаливу нони ҳароми хоҷагони худро хӯрданро ба шогирдонаш амсоли Илҳом Ёқубов омӯзонида истодааст ва онҳо низ «мазза»-и ин пулёбиро фаҳмиданд. Акнун, ки аҳли ҷаҳон аз сӯйистифода ва бадномкуниҳои наҳзат аз дини мубини ислом огоҳ гардиданд Кабирӣ ва Илҳомл ин маротиба мехоҳад ба худ ниқоби демократия кашида, боз ҳам ҷавонони ноогоҳро гумроҳ намуда, ҳаёти босаодати онҳоро зери суол барад. Аммо ин бадхоҳон ҳеҷ гоҳ наметавонанд ба он мақсадҳои нопоке, ки дар солҳои навадум расида буданд, дигарбора расанд. Чашми мардум кушода шудааст ва онҳо некро аз бад, сиёҳро аз сафед фарқ мекунанд. Барои мардум дигар манфиатҳои миллӣ ва сулҳу оромӣ болотар аз ҳангомаҳои ин бадхоҳон аст.

Нашр шуд: 12 феврали 2019

Дида шуд: 1115 маротиба

В своём послании  Основатель Мира ,Лидер Нации ,многоуважаемый Президент Республики Таджикистан Эмомали Рахмон , 26 декабря, 2018 г. отметил, что в 2020 году будем праздновать юбилей древнейшего, исторического поселения Саразм с культурным наследием в 5500 лет. Мы должны бережно относиться и охранять памятники древней культуры нашего государства и гордиться ими.

Сара́зм — древнейшее поселение оседлых народов Центральной Азии, живших с четвертого тысячелетия до конца третьего тысячелетия до нашей эры. В 2010 году включен в список объектов Всемирного наследия. Расположен на территории Таджикистана в 15 км к западу от районного центра Пенджикент, на левом берегу реки Зеравшан. Большую историческую и культурную ценность представляют хорошо сохранившиеся дворцовые и культовые сооружения, общественные и жилые строения. На месте раскопок были найдены металлические и каменные изделия, а также многочисленные украшения изготовленные из драгоценных камней и обработанных морских раковин. Поселение расположено в пределах Бактрийско-Маргианского археологического комплекса. Разрушение поселения по времени совпадает с вторжением на эту территорию кочевых индо-иранских племён. Очень интересно обратить внимание на исторические факты 70- х годов. В 70-е годы XX века, когда велось освоение новых земель для вспашки, по всей республике, многие памятники оказались под угрозой исчезновения. На местоположении неизвестного ещё научному миру древнеземледельческого памятника Саразм также интенсивно шли работы по исследованию земель. Колхозники и местное население часто находили во время работ антикварные вещи, такие как целые кувшинчики, бронзовые орудия, предметы украшений и пр., однако, в силу своей неосведомлённости, они не сообщали об этом в краеведческие музеи. Только в 1976 году один из жителей села Гурач, ветеран Великой Отечественной войны Ашурали Тайлонов решил рассказать о хранившемся у него в доме более 6 лет бронзовом топоре научному сотруднику Пенджикентской археологической базы Абдулоджону Исакову. Опытный археолог, А. Исаков, занимавшийся уже несколько лет исследованием многих памятников Пенджикентского района, не теряя времени, сразу организовал разведывательные работы. В следующем году был заложен первый раскоп, где обнаружены строительные остатки, фрагменты гончарной и лепной керамики с росписью, зернотёрки и прочие предметы, относящиеся к эпохи неолита и бронзы. Таким образом, был открыт один из важных памятников эпохи городского зарождения на территории Средней Азии. Мы должны знать, что именно под руководством А. Исакова (с 1976 по 1997 гг.) и А. Раззокова (с 1997 по 2017 гг.) на месте поселения Саразм велись стационарные археологические исследования, результаты которых публиковались в ежегодном издании «Археологические работы Таджикистана» . В 1984 году образовалось советско-французская археологическая экспедиция во главе с А. Исаковым и сотрудником Центра археологических исследований Франции Р. Безенвальем. К этому времени по выявленным строительным остаткам и артефактам было установлены следующие периоды существования поселений: конец IV — начало II тыс. до н. э. На основе археологических раскопок, период существования саразмского поселения был разделен на четыре этапа — Саразм I, II, III, IV, соответствующие периодам II-III -IV.

Совместно с французскими исследователями были проведены новые раскопки , где, как и на других участках, были выявлены строительные остатки в трех периодах. Также совместно с французскими коллегами были проведены разведывательные работы по выявлению полезных ископаемых в верховьях Зарафшана.

Таким образом, на месте поселения Саразм было раскопано более 10 000 м², и  было установлено, что он был первым земледельческим центром эпохи палеометалла, то есть (энеолит и ранний бронзовый век). Здесь также развивались: ремесленное производство гончарных изделий, добыча и обработка металлургических руд, изготовление украшений из драгоценных и полудрагоценных самоцветов (добывающиеся в радиусе 100 км). Кроме того стоит заметить, что саразмийцы имели торговые отношения с древними поселениями Южной Туркмении, Ирана, Белуджистана и др., что дало неповторимое своеобразие в становлении архитектурной и производственной культуры.

Несмотря на длительное исследование поселения, до сих пор имеется ряд нерешенных вопросов относительно абсолютной датировки его существования. Также открытым остается вопрос по горизонтальной ‘’стратиграфии строительных’’ периодов. Например, исследованные объекты, а их на сегодняшний день 13, расположены на расстоянии от 25 до 150 метров друг от друга. Первоначально рельеф, на котором и образовалось само поселение, имел неравномерную структуру, однако, в отличие от многих других поселений эпохи энеолита и бронзового века, здесь расширение в течение 1 500 лет шло в основном горизонтально. Это позволило установить, что поселение Саразм занимало площадь более 100 гектар, что является нетипично огромным для того времени. Очень велика роль Саразма в становление "Шелкового пути".

В это время (IV-III тыс. до н.э.) через Саразм, как считают археологи, проходил Великий лазуритовый путь. Ну а позже, на заре появления первых городов в Азии, протянулся Оловянный путь. Эта дорога затем легла в основу одного из самых известных маршрутов Шелкового пути из Европы в города древнего Китая и Индии, отмечает таджикский археолог Абдурауф Раззаков.

Жизнь в Саразме замерла примерно три тысячи лет назад. Историки утверждают, что причиной стало изменение природных условий. Не имея навыков бороться с последствиями засухи, люди переселились на террасы близ реки Зеравшан. Так, возник древний Пенджикент, а позже появились и другие первые города древней Согдианы. Саразм же на этом фоне пришел в упадок. Как считают учёные , Саразму 5500 лет.

Постановлением Правительства Республики Таджикистан от 21 сентября 2001 года (под № 391), ‘’город памятник Саразм’’  как Центр формирования сельскохозяйственной культуры и творчества таджиков был объявлен историко-археологическим заповедником «Саразм».

Стараниями археологов - А. Раззокова, Р. Массова, Р. Безенваль, А.-П. Франкфорта  . в течение 2000-х годов была обоснована и представлена номинация включения ‘’памятника Саразм’’ в список объектов со всемирным значением в организации ЮНЕСКО. В результате в 2010 г. было объявлено о включении Саразма  как "центра формирования древнеземледельческой культуры таджикского народа" в список Всемирного Наследия - ЮНЕСКО

Содикова Т.А., cтарший преподаватель кафедры иностранных языков

Нашр шуд: 11 феврали 2019

Дида шуд: 1686 маротиба

Ҷомеаи кишвар ҳоло ҳам ба ҳоли масхарабозони Кабирию, Шерзамону Илҳом ва Шарофиддин механданд. Охир чаро наханданд, вақте ин «роҳбарон» худашон ба худашон роҳбаранд. Яъне, касе нест, ки аъзои онҳо бошанд. Агар чунин намебуд, ҳоло теъдоди зиёди муҳоҷирони меҳнатӣ бо нишони ихлос ба «Сарвар»-и худ ба Илҳом Ёқубов муроҷиат мекарданд.  Ё ҷамъи озодандешони Аврупо барои маслиҳат назди «олими пуркор» Алим Шерзамонов меомаданд. Дигарон, ки барои рушди ояндаи кишвар фикр мекарданд, аз идеяҳои созандаи Шарофиддин Гадоев истифода мебурданд ва ниҳоятан ҳамаи шиамазҳбони ҷаҳон назди «доҳи»-и худ Кабирӣ омада, чи тавр сохтани давлати фундаменталиро тарҳрезӣ менамуданд. Аммо ҳамоно онҳо дар курсии мулоим интизори корафтодагонанд.Шояд дар ояндаи наздик касе наздашон ояд, ӯ низ барои лаънатгуфтан меравад на таҳсину офарин гуфтанд. Инро мо дар митингбозию митингсозии шаҳри Дортмунди Олмон баръало мушоҳида намудем.  

Ман ҳайронам, ки, як гуруҳи 5-нафара чи гуна метавонад, ки миллатро ба қавли худашон аз нав месозанд.

Як «паймон»  не, агар ҳазор созмону  «паймон»  таъсис диҳед ҳам, гӯши мо фарёди шумо хоинонро намешунавад. Таъсиси ҳизбу ҷунбишҳо барои шумо чун ивазсозии ҷуробу либоси тагпӯш шудааст, ки дар ҳар лаҳза ба хотири манфиатҳои ғосибонаву дуздонаатон ба майдон меоред.

«Паймони миллӣ» чун дигар  ҷунбишу ҳаракатҳои таъсисдодаатон ниятҳои нопоки дар хок рафта аст, ки инро нағз медонед. Марг ба шумо наҳзатиёни лаънатии хоин!

Нашр шуд: 12 феврали 2019

Дида шуд: 1326 маротиба

Мо, устодони кафедраи технологияи маҳсулоти хӯрока ва агротехнологияи ДПДТТ вақте суханҳои Муҳиддин Кабириро шуниде,  ангушти ҳайрат газидем. Зеро суханҳои пояи воқеӣ надошта, мардум, хосса ҷавононро ба гумроҳӣ мебарад.

Мо бо ифтихор мегӯем, ки дар солҳои соҳибистиқлолии кишвар ҳадафҳои давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурӣ танҳо барои ободии диёр, беҳбудии вазъи иҷтимоӣ, таҳкими равандҳои демократӣ равона карда шудааст.

Новобаста аз он, ки бенизомиҳо сиёсӣ, бӯҳрони амиқи молиявӣ ҷаҳонро зери таъсири худ мегирад, ҳамоно давлати мо дар роҳи рушди устувор, озоди афкору баён қарор дорад. Бинобар ин ҳар як ибора ва ҷумлае, ки «озодандешон» навиштаанд, дурӯғи маҳз аст. 

Мо намефаҳмем, ки онҳо бо кадом роҳ сатҳи иҷтимоиёти мардумро боло мебардоранд. Дар ҳоле, ки худ дар хориҷи кишвар ба қавле «гӯшти якдигарро» мехӯранд. Ҳамзамон онҳо бо боврии том қайд кардаанд, ки бо ҳизбу ҳаракатҳои амалмекардаи кишвар робитаи хубро ба роҳ мемонад, то якҷоя камбудиҳои ҷомеро ислоҳ намоянд. То ҷое иттилоъ дорем, ягон ҳизб ва ҳаракатҳои дар қаламрави Тоҷикистон буда аз мавҷудияти чунин анҷуман изҳори бехабар намуда, гузашта аз ин муроҷиати онҳоро маҳкум намуда истодаанд.

Эълон шудани сиёсати дарҳои кушод дар давлати мо имконияти хубе фароҳам овардааст, то чунин таҷриба аз ҷониби афроди дилхоҳ хубтару амиқтар омӯхта шавад. Зеро Тоҷикистон ва мардуми шарафманди он на танҳо оромию осоиштагии худ, балки сулҳу оромии сартосариро дар миқёси ҷаҳон хостгоранд.

Пас, имрӯз моро зарур аст, ки чунин армуғонро ҳифз намоем. Зеро мо масъул ҳастем ваҳдату ягонагии миллатамонро барои ҳамешагӣ таъмин намуда, дар баробари ин онро ба наслҳои оянда мерос гузорем. Аз бузургтарин дастовардҳои кунунии кишварамон на бепарвоёнаву бетарафона, балки огоҳонаву бедордилона бархӯрдор бошем, то бидонем, ки салоҳи кор дар кучост?

.

Нашр шуд: 07 феврали 2019

Дида шуд: 1205 маротиба

Мардуми сарбаланди тоҷик тақдири сарнавишти худро аниқу мушаххас дарк намуда, ба сохтмони давлатӣ ҳуқуқбунёд тамоми ҳастиашро равона карда истодааст. Ҳукумати мамлакат барои расидан ба сулҳу созиш кӯшишҳои зиёдро дар ҷараёни гуфтушунид бо мухолифин амалӣ намуда, ҳатто барои аз вартаи ҳалокат раҳоӣ ёфтани кишвар ва барои ояндаи ободи он бештари талабҳои ҷониби мухолифро қабул намуда, кирдорхои ношоистаи онҳоро бахшид.

Инак, он кирдорҳои нохалафи мухолифон имрӯз амсоли Илҳом Ёқубов авҷ гирифтанист. Гарчанде, ки миллат алайҳи ӯву ҳамсмаслаконаш мубориза барад ҳам, онҳо чун манқуртон ба хоҷагони худ вафодоранд ваи мисли сагон шабу рӯз дар хидмати онҳоянд. Илҳом Ёқубов то кунун дарк накардааст, ки паси ин “Худогуфтан” –ҳо ва “ғами миллат” хӯрданҳои Муҳиддин Кабирӣ чи асроре ниҳон аст. Ва Кабириву шиамазҳабонаш чиро хостгоранд?    Мо медонем, ки ҳодисаҳои нанговар  дар Тоҷикистон бо дасти кӣ шурӯъ шуду кадом дасти рашку ҳасуд бар иқболи пурсаодати миллати мо таҳдид ба миён овард? Кадомин нафарони бадхӯ, бадтинат ва фарзандони нохалаф, боис гардид, ки хуни ноҳақ бирезад? Оромию суботи Тоҷикистони соҳибистиқлоли моро, ки чун дарахти гул-гул шукуфон нумӯъ меёбад, кӯшиши ба решаи он теша заданро мекунад? Дидаи тифлони маъсумро гирён ва ҷигари волидайну аҳли оилаи ҳомиёни содиқи Ватанро сӯхта, хонадони пурсурурро мотамсаро мегардонад? Ин ҲНИ ва ҷомаи нави он созмони “Паймони миллӣ” аст, ки мехоҳад рӯзи наҳсро бар сари миллати мо таҳмил кунад.

Ҳодисоте, ки вақтҳои охир дар кишвар рӯй медиҳад, дили ҳамагонро ба дард оварда истодааст. Ташкили ошӯби зиндон ва бар асари ин ҷон бохтани бегуноҳон, куштори сайёҳони бегуноҳи хориҷӣ ва дигар амалҳои номатлуби наҳзатиёни хиёнаткор, хосса думравони Муҳиддин Кабирӣ аст. Дар ин ҳамҳамаю овозаҳо саҳми Илҳом низ ногузир аст. Ӯ сари авлоду аҷдоди худро назди хоссу ом паст кард.  

Ҳамагон, аз ҷумла онҳое, ки бо Илҳом ҳамкорӣ доштанд, ба рафтору кирдори ношоиста, хиёнаткоронаи ӯ нафрин мехонанд. Ва бегумон мегӯянд, ки  лаънаткардагони халқ бояд ҷазои худро бубинанд.

Ин хоини ношукрбанда ончунон ғарраи нафси чоҳмонанди хеш гардидааст, ки дигар афроди сабукандешаро низ ба атрофи хеш гирд оварда, мехоҳад  ба сохти конститутсионии Ҷумҳурии Тоҷикистон рахна зананд ва барои ин аз нерўи мушовирону ҳаммаслакони хориҷиаш низ баҳра мебарад, вале, чунон ки мегўянд, «тири дайду ба нишон нарасид». 

Шири модари тоҷик заҳри чунин фарзандони курнамаку носипосе бод, ки дар ҳаққи Ватану миллат ва Модари хеш чунин хиёнат намуда, тавқи лаънатро сазовор гардида, мардуми шарифи тоҷикро дар хиҷолат гузоштанд.

Боиси таассуф аст, ки онҳое даст ба ҷинояти хоинона заданд, ки бояд арзишҳои миллӣ, Истиқлолият ва ваҳдату амнияти пойдор, тақдири имрӯзу фардои марзу буми Ватан ва ояндаи онро бояд ҳифз менамуданд.

Дини ислом дини меҳру муҳаббат, раҳмату шафқат аст! Аммо мутаассифона, ҳамагон шоҳиди он гаштаем, ки ҷавонони мусулмон, фарзандони миллати барӯманди тоҷик имрўз дар кишвари Сурия ва дигар минтақаҳои ҷаҳон бо баҳонаи «ҷиҳод» ба даст силоҳ гирифта, мардуми бегуноҳро ба қатл мерасонанд.  Модарҳои зору гирён, ҳамсару фарзандони овораву парешон бошад, дар ватан ду чашм дар роҳи падару фарзанд. Бояд мо аз фарзандони худ бохабар бошем, мабодо, ки ба доми фиребгарон наафтанд. Бархе аз ҷавонони мо низ фирефтаи доми ин нобакорҳо гардадаанд. Чӣ шуд, ки мо аз фарзандони худ бехабар мондем, то бадхоҳон онҳоро ба вартаи ҳалокат афканданд? Бале ин фалокат ва ҳалокат аст! Мо бояд ваҳдати миллӣ, яккамазҳабиро нигоҳ дорем, ба қадри тинҷиву оромӣ бирасем. Ин номбурдагон ба дороиву манзалат, шукӯҳу шома ва мақоми баландпоя дар сохторҳои бонуфузи қудратӣ, даст ба ҷинояти мудҳиш заданд. Ба ҳамагон маълум гашт, ки ин афродон аъзоёни ҲНИ ҳастанд, ки раиси ин ҳизб  Муҳиддин Кабирӣ мебошад. Мувофиқи маълумотҳо вақте, ки ҷиноятҳои Муҳиддин Кабирӣ имрӯз ошкор шуд номбурда аз ватан фирор намуд. Имрӯз аз хориҷа истода мехоҳанд мамлакати тинҷу ороми моро нороом созанд. Ба тамоми мардум мақсади ин ҳизб маълум шуд, ки инҳо чӣ нақшаҳо доранд. Бинобар ин Вазорати адлияи Ҷумҳурии Тоҷикистон изҳорот пахш намуд, ки фаъолияти Ҳизби наҳзати исломӣ қатъ карда шавад. Ислом дини мукаммал аст ва дар он ягон нуқсону камбудие вуҷуд надорад. Агар ислом ба гурӯҳ-бандию ҳизб эҳтиёҷ медошт Расули акрам (с) аввалин шуда ҳизбро таъсис медоданд.

Мо бояд зиракиро аз даст надода аз оқибати ҳалокатбори тафриқаандозию фирқагароӣ амиқ бияндешем. Худованди мутаъол мусалмононро аз бархўрду рафтори хушунатомез бо дигарон ва аз тафриқаандозӣ, вайронкорӣ, зулму ситаму қудратнамоӣ ва ба гурӯҳҳо ҷудо намудани мардум, манъ намудааст.

Раҳимов А.А., устоди кафедраи математикаи олӣ ва информатикаи ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 12 феврали 2019

Дида шуд: 1169 маротиба

Мо, устодони кафедраи технологияи маҳсулоти хӯрока ва агротехнологияи ДПДТТ вақте суханҳои Муҳиддин Кабириро шуниде, ангушти ҳайрат газидем. Зеро суханҳои пояи воқеӣ надошта, мардум, хосса ҷавононро ба гумроҳӣ мебарад. Мо бо ифтихор мегӯем, ки дар солҳои соҳибистиқлолии кишвар ҳадафҳои давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурӣ танҳо барои ободии диёр, беҳбудии вазъи иҷтимоӣ, таҳкими равандҳои демократӣ равона карда шудааст. Новобаста аз он, ки бенизомиҳо сиёсӣ, бӯҳрони амиқи молиявӣ ҷаҳонро зери таъсири худ мегирад, ҳамоно давлати мо дар роҳи рушди устувор, озоди афкору баён қарор дорад. Бинобар ин ҳар як ибора ва ҷумлае, ки «озодандешон» навиштаанд, дурӯғи маҳз аст. Мо намефаҳмем, ки онҳо бо кадом роҳ сатҳи иҷтимоиёти мардумро боло мебардоранд. Дар ҳоле, ки худ дар хориҷи кишвар ба қавле «гӯшти якдигарро» мехӯранд. Ҳамзамон онҳо бо боврии том қайд кардаанд, ки бо ҳизбу ҳаракатҳои амалмекардаи кишвар робитаи хубро ба роҳ мемонад, то якҷоя камбудиҳои ҷомеро ислоҳ намоянд. То ҷое иттилоъ дорем, ягон ҳизб ва ҳаракатҳои дар қаламрави Тоҷикистон буда аз мавҷудияти чунин анҷуман изҳори бехабар намуда, гузашта аз ин муроҷиати онҳоро маҳкум намуда истодаанд. Эълон шудани сиёсати дарҳои кушод дар давлати мо имконияти хубе фароҳам овардааст, то чунин таҷриба аз ҷониби афроди дилхоҳ хубтару амиқтар омӯхта шавад. Зеро Тоҷикистон ва мардуми шарафманди он на танҳо оромию осоиштагии худ, балки сулҳу оромии сартосариро дар миқёси ҷаҳон хостгоранд. Пас, имрӯз моро зарур аст, ки чунин армуғонро ҳифз намоем. Зеро мо масъул ҳастем ваҳдату ягонагии миллатамонро барои ҳамешагӣ таъмин намуда, дар баробари ин онро ба наслҳои оянда мерос гузорем. Аз бузургтарин дастовардҳои кунунии кишварамон на бепарвоёнаву бетарафона, балки огоҳонаву бедордилона бархӯрдор бошем, то бидонем, ки салоҳи кор дар кучост? .

Нашр шуд: 07 феврали 2019

Дида шуд: 1225 маротиба

Тоҷикистони азизи мо таърихи на қадар тӯлонӣ дорад. Лекин дар ин муддати на он қадар дароз чунон корҳо ба анҷом расонида шудаанд, ки дигар давлатҳо  дар тӯли солхои дуру дароз  мушарраф нашудаанд. Албатта мушкилиҳо ҳаст, лекин онҳо пай дар пай паси сар шуда истодаанд. Муҳимтаринаш он, ки мо зиёда аз 25 сол инҷониб дар фазои сулҳу осоиштагӣ зиндагӣ карда истодаем. Бояд гуфт, ки нисбати ришдарозон ва ҳиҷобпӯшон давлат мубориза бурда наистодааст. Давлат танҳо мехоҳад, ки симои мардуми тоҷик мисли симои ниёгон бошад, либосҳои миллии тоҷикона дар бари занҳо ва мардҳо бошанд ва мо дар назди ҷаҳониён бо фарҳангу маданият ва таърихи худ фахр кунем.

Ҳоло, ки вазъи байналхалқӣ мураккаб мебошад,  душманони миллати тоҷик кӯшиш карда истодаанд, ки дар замини Тоҷикистон фазои сулҳу осоиштаро вайрон кунанд. Ман ҳамватанони худро даъват мекунам, ки дар атрофи ҳукумати қонунӣ мутаҳҳид бошед.  Дар ин ҳолат мо метавонем ба душманони миллати тоҷик муташаккилона муқобилият нишон диҳем.

 Ҳоло, барои меҳнати ҳалолу пок карда сарбаландона зиндагӣ кардан,  дар Тоҷикистон ҳамаи шароитҳо муҳайё мебошанд. Ман бовари дорам, ки солҳои наздик зиндагии мардум  боз хам беҳтару хубтар хохад щуд.

Ба он гапҳои бардурӯғ,  ки тариқи интернет ва дигар воситаҳои иттилоотӣ  байни мардум паҳн мешаванд, бовар накунед. Ҳар як фард танҳо дар ватани худ метавонад, пурра хушбахт бошад. Дар он ҷое, ки  куштори одам ба ҳукми қонун дароварда шудааст, хеҷ гоҳ ободӣ намешавад. Ман шахсан вазъияти якчанд давлатҳои дунёро тариқи расонаҳои ахборотӣ  медонам ва ба риштаи таҳлил кашидам, сарбаландона гуфта метавонам, ки ҷаннати рӯи замин ин Тоҷикистон аст. Точикистонро дӯст доред ва онро чун гавхараки чашм эҳтиёт кунед.  Як қатра хуни бегуноҳ рехтаи мардум ягон мақсадро асоснок карда  наметавонад.

Мардум ба оқилонаю дурандешона ва хайрхоҳонаю   раиятпарварона будани сиёсати Сарвари кишварамон Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон эътимоди бузург пайдо кардаанд. Ин фарзанди фарзонаи Тоҷикистони азиз аз ҷониби хурду калон ба ҳайси Пешвои миллат бо ҷону дил пазируфта шудаанд ва сари вақт пешгирӣ карда шудани балвои гумоштаҳои ТЭТ ҲНИ собит намуд, ки кулли бошандагони мамлакатамон имрӯзҳо бештар аз дирӯз дар атрофи ҳукумат ва роҳбари бохиради он муттаҳид гардидаанд. Чунин рӯҳия барои халқи мо табиӣ буданаш лозим аст. Зеро, шароити феълии дохили кишвар, минтақа ва ҷаҳон аз ҳар як шаҳрванди ватандӯсту меҳанпарасти Тоҷикистон, нерӯҳои сиёсӣ тақозо мекунад, ки ба қадри сулҳу салоҳ, оромию осудагӣ ва ваҳдати миллӣ бирасем, онҳоро беш аз ҳар вақти дигар азизу муқаддас бидонем, ҳифз намоем. Аз сабақҳо ва дастовардҳои нодири сулҳу ваҳдати миллӣ тамоми қишрҳои ҷомеаро огоҳ созем ва онро ба унсури асосии устувори фарҳанги ҷомеа табдил диҳем. Агар мо имрӯз тавонем ин рисолати миллиамонро иҷро намоем, бузургтарин сабақе хоҳад буд, ки аз раванди сулҳу ваҳдати миллӣ бардоштаем. Мо сарбаландӣ аз он хоҳем дошт, ки дар ин ҷодаи сарнавиштсоз ҷумлаи тоҷикони ҷаҳон ва ҳамаи дӯстонамон ҳамеша ҳамроҳу ҳамдам ва дастгиру ёвари Тоҷикистониён хоҳанд буд. 

Маърифат Мавлонова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 12 феврали 2019

Дида шуд: 1347 маротиба

Тоҷикистони соҳибистиқлол, ки имрӯз онро бо шукӯҳу шаҳомати хосаш дар тамоми олам мешиносанд, бархе аз зодагони хиёнаткору кӯрнамак ва кӯрсаводаш бо ношукрии беш мустақилияти кишварро пушти по мезанад. Вале бояд донист, ки истиқлолият, демократия ва сулҳу дӯстӣ ба маънои томаш дар Тоҷикистон аст.

Мусаллам аст, ки имрӯз Тоҷикистони соҳибтстиқлоли мо таҳти роҳбари хирадманду оқилаш ба яке аз давлатҳои пешқадам ва пешрафта табдил ёфтааст, зеро он дорои потесиали бузурги тавлиди нерӯи барқ, заводҳои муқтадир, иншоотҳои баланд ва зебо, мардумони поку адолатпешаву босиришт, меҳмондӯсту меҳмоннавоз, аз ҷиҳати иқтисоди пешрафта, дорои сангҳо ва сарчашмаҳои бойу ғанӣ, ҷойгузин ва тамошоҷойи миллионҳо нафар хориҷиён аз шарқу ғарб ва аз шимолу ҷануб мебошад.

Вале ин пешравиҳо то чи андоза ба рухи М.Кабирӣ ва намояндагони иғвогаронаш таъсир расонидааст, ки хостанд бо суханҳои «пандоомез»-и худ мехоҳанд миёни омма обрӯ гиранд.

Аввал ин, ки рафтори ноҷавонмардони ин назҳатиҳоро солҳост, ки мушоҳида намуда истодааем. Дуюм ин, ки мақомоти давлати аз Шумобаринҳо хиёнаткору ватанфурӯш нест, ки бо чунин амали нангин номи кишварро доғдор кунад. Ба миосли ин боз чанде “қаҳрамониҳоятон ”- ро бар гардани мақомотҳои давлати бор кардед. Ба фикратон мардум беақлу девонаанд, ки ба чунин суханони бемаврид бовар мекуннад. Донед, ки минбаъд шуморо ҳамон фармондеҳон гӯш мекуннаду бо ангушти ишораашон дар атрофи хууд бози медоранд, зеро аллакай шумобаринҳо лӯхтаки дасти он хориҷиён гаштаед.

Бисёр кам мондааст, ки онҳо низ аз истифодаи шумо дилбазан гашта, шуморо ба холи худ хоҳанд гузошт. Он вақт дарк хоҳҳед кард, ки ВАТАН чи қадар муқаддас аст.

Нашр шуд: 07 феврали 2019

Дида шуд: 1283 маротиба

Сароғози сухан, ҷон Тоҷикистон

Ту ҷонӣ дар бадан, ҷон Тоҷикистон

Туфайли он нафароне, ки ба хотири имрӯзу фардои мо ҷоннисориҳо кардаанд, то имрӯз ҳамаи мо тоҷикони соҳибтамаддун дар замони орому осоишта зиндагӣ намуда истодаем. Аз ин лиҳоз мо бояд фарҳанги бойи миллатамонро пос дошта, якпорчагии ин марзу бумро ҳифзу ҳимоя намоем. Пас бояд, мо ҷавонон дар вобастагӣ ба вазъияти имрӯзаи кишвар тамоми қувваи маънавии хешро сарф намуда, душманонро бо маърифати худ забонкӯтоҳ намоем.

Тавре аз вазъияте, ки аз ҷониби наҳзатиён дар кишвар ба вуқӯъ омада пайваста бармеояд, чанд нафар ба ном сарсупоридаи миллат чеҳраи воқеии худро нишон доданд, чанд рӯз оромии кишварро халалдор намуданд, гарчанде ки ҳадафи нопоки худро амалӣ гардонида натавонистанд. Аммо моро ҳамаи ин ҳодиса хеле ба таҳлука овард ва метавонем имрӯз муроҷиат намоем,  он нафаронеро ки то имрӯз мехоҳанд сохти давлатдориву конститутсионии мо аз байн равад, маҳкум менамоем, эшон ва мафкураи пасти онҳоро зери тозиёнаи танқид мегирем, аслан тамоми мардум катъиян бар зидди онанд, ки кадом як нафари бенишоне аз дигар мамлакат миллати моро назорат намояд. Дар хақиқат чӣ тавр фаъолият намудани аъзоёни собиқ ҲНИ баръало эхсос шуд ва имрӯз онҳо аз он, ки дигар имкони фаъолият надоранд, ба ғазаб омада, бо ҳар гуна роҳ ва бо василаи ҳар касе ки дар ин ватан зисту зиндагонӣ мекунанд ва аз додани ахборот ба тарафи мухолифин мебошад, ки хиёнати бузургеро муртакиб мегардад. Ҳоло кишвари азизамон осуда асту рушд мекунад баромаданд ду-се нафар ки аз намуди давлатдории мо розӣ нестанду сохтори моро дигаргун мекунанд.

Дар «Стратегияи сиёсати давлатии ҷавонон дар Ҷумҳурии Тоҷикистон то соли 2020»  оварда шудааст «…  ба сиёсати чавонон, ҳамчун бахши стратегӣ ва афзалиятноки сиёсати давлатӣ дар ҳамаи марҳилаҳои рушди ҷомеа таваҷҷӯҳи махсус зохир мегардад». Худоро шукр, ки мо соҳиби мустақилият ҳастем, Президенти кишвар, сарвари фархундасоз барои мо ҷавонон ғамхорихои зиёд изҳор менамоянд ва мо кӯшиш менамоем, ки ҷавобан ба ин ғамхории ворисони арзандаи паҳлавонмардону мутафаккирони аҷдодони хеш мегардем ва бо заковату матонати мардонагии хеш руҳияи бадхоҳони миллатро шикаст дода, баҳри тараққиёт ва рушди кишвар беихтиёр тамоми қувваи худро сарф хоҳем намуд, кӯшиш намуда тавре кор мекунем, ки барои анҷоми амалҳои мухолифӣ ягон асос намонад.

Аз ҷавонон даъват ба амал меовардам, ки эшон қаблан дарси хештаншиносиро биомӯзанд, то дар ниҳодашон худогоҳии миллӣ пайдо гардад. Пас он вақт метавонанд, ки аз худу ному нишони худ ва аз Ватани худ дифоъ карда метавонанд.

Раҳимов А.А., устоди кафедраи математикаи олӣ ва информатика

Нашр шуд: 12 феврали 2019

Дида шуд: 1143 маротиба

Агар ҲНИ ва «Паймони миллӣ»  дар аввали фаъолияташ диққати мардумро бо рафтору кирдорҳои номатлубаш наонқадар ҷалб карда бошад, алҳол роҳбарияти он бо мақсади амалӣ намудани мақсадҳои нопокаш аллакай ба таври ошкоро фаъолияти зиддидавлатӣ намуда, дар миллати мо хостад, оташи ҷангро барангезанд. Чуноне ки мо худ мушоҳида мекунем, вақтҳои охир бо шарофати расонаҳои алтернативие чун интернет, баъзе паҳлуҳои фаъолияти сиёҳи намояндагони ТЭТ ҲНИ ва роҳбари он ошкор мегардад. Барои ҲНИ ва ҳамсангаронаш муҳим нест, ки бо инқилобхоҳӣ ва босмачигиашон мардумро ба чӣ вазъи ногувор гирифтор мекунанд. Муҳим он аст, ки қудрати сиёсиро ба даст оранд. Оё онҳо як бор аз худ мепурсанд, ки бо чунин роҳ ба ҳукумат расидан чӣ паёмадҳое дар пай хоҳад дошт? Боқӣ, ин тоифаро инсоф диҳад, бигзор як хулосаи даркории худро дар мавриди аз даст кашидан аз ҳизб ва ё умуман пош додани он бароранд. Онҳо бояд ҳис намоянд, ки дар ҳақиқат ин ҷой ягон гап ҳаст, яъне мардум ҳамин тавр ба рафти фаъолияти ТЭТ ҲНИ беҳуда таваҷҷӯҳ зохир намуда, натиҷабардорӣ накард ва фаъолияти ин ташкилоти терористиро мамнӯъ эълон накардааст. Ин ақидаде буд, ки замони манъи ин ҳизб миёни мардум гап гап шуда буд, аммо ин ақидаҳо ба ҳакқиқат мубаддал гаштааст, ки рӯз то рӯз ин нохалафон аз ҳар манотиқи дунё истода, ҳадафҳои нопоки худро амалӣ сохта истодаанд. Яъне, ҳамон “зери коса нимкоса ҳаст”, гуфтани мардумон имрӯз дар амали ин террористон инъикос ёфтааст.

Нашр шуд: 07 феврали 2019

Дида шуд: 1180 маротиба