- Шумо дар инҷо:
-
Асосӣ
- Хабарҳо
Ҳар яки мову шумо огоҳ ҳастем, ки ҷаҳон имрӯз дар раванди тараққиёти технологӣ қарор дорадва ҳар як кишвари олам мехоҳад, ки ҳамқадами замон бошад ва мкрдумаш низ аз он истифода баранд. Тоҷикистон низ аз зумраи он кишварҳое, мебошад, ки дар асри 21- бештар технологияҳои мусирро дар раванди давлатдорӣ истифода бурда истодааст. Шаҳрвандон низ аз шабакаҳои иҷтимоӣ ва технологияҳо васеъ истифода намуда ҳамқадами замон гардида истодаанд. Ҳастанд гурӯҳҳои манфиатҷӯе, ки барои ноором сохтани кишварҳои тамоми олам нақшаҳои муғризона кашида, аз паи амалинамудани онҳо мегарданд, ва аз барои он ватану миллати худро мефурӯшанд. Муҳиддин Кабирӣ яке аз чунин нафарон буда аз вазъиятҳои баамаломадаи Қазоқистон ва санаи 28 –уми январи соли равон дар марзи Қирғизистон ва Тоҷикистон ба ҷонибдории гурӯҳҳои ифротӣ суханронӣ намуда ҳукумати кишвари моро танқид намуд, ки ин далели хиёнаткории онҳо мебошад. Хиёнат ба ваттану миллат гуноҳи нобахшиданист. Ҷавонони бо нангу номус ва миллатдӯсти моро месазад, ки ҳисии хештаншиносиро боз ҳам баланд намуда барои ободии ватани худ тамоми нерӯ ва тавоноии хешро сарфа намоянд. Манфиатҷуии ин гурӯҳи муғриз моро водор мсозад, ки зиракии сиёсии хешро аз даст надода боз ҳам ҳушёр ва огоҳ бошем, то андешаҳои худноогоҳон ва ватанфурӯшон майнаи сари моро олудаи ҳар гуна ақидаҳои палид насозанд. Саривақт ба онҳо ҷавоби дандоншикан диҳем.
Исматулло Норов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 484 маротиба
Масъалаи мубрами замони имрӯз ин терроризм ва экстремизм ба ҳисоб меравад. Дар ҷомеаи мутамаддин ҳастанд нафароне, ки мехоҳанд муфт зиндагӣ намуда пули бе дарди миён кор кунанд. Аз ин сабаб кӯшиш ба харҷ медиҳанд, ки аз байни ҷомеа ҷавонони камсаводро ба доми худ гирифтор намуда онҳоро барои амалӣ гаштани орзӯҳои нопоки худ истифода баранд. Афсус дар ҷомеаи мо низ ҳастанд ҷавононе, ки маданияти истифодабарии шабакаҳои иҷтимоиро намедонанд ва бо ҳамин восита ба доми қаллобони интернетӣ афтода ба ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳои номатлуб шомил мешаванд. Ҳастанд инсонҳои бадгумоне, ки бо ахборотҳои муғризона ва бардурӯғи худ мехоҳанд андешаи солими ҷавононро нопок созанд.
Ба монанди гурӯҳи терористӣ экстремистии Паймони миллӣ, ки бо роҳбарии чеҳраи манфури ҷомеаи муосири Тоҷикистон Муҳиддин Кабирӣ аз аврупо нишаста ҷомеаи имрӯзаи моро танқид месозад ва худро ватандӯст нишон дода истода мисли лухтак ба сухани хоҷагонаш гӯш медиҳад. Ҷомеаи имрӯзаи тоҷикон мебояд, ки маданияти истифодаи интернетро омӯзад ва зиракии сиёсии хешро ҳеҷ гоҳ аз даст надиҳад, то ин ки ба доми ин гуна шағолони манфур наафтад. Дар ҷаҳони имрӯз ҷомеаи иттилоотиро бояд пурзӯр намуд то бар зидди ҳар гуна андешаҳои манфури душманони миллат муборизаи беамон баранд.
Исматулло Норов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 463 маротиба
Дар сарнавишти ҳар халқу миллат рӯзҳои траву тор ва айёми босаодатдар хоираи таърих маҳфуз хоҳад монд. Оғози соҳибистиқлолии мамлакат бо айби иддае аз манфиатҷӯёни имаҳаллӣ на миллӣ кишвари мо ба гирдоӣи ҷанги шаҳрвандӣ кашида шуда буд. Нуктаи зафъи он айём ин пеш аз ҳама боварию эътимоди мардум нисбати якчанд нафар шахсиятҳо буд, ки онҳо дидаву дониста авомфиребона мардумро ба сӯи ҷаҳолат ва худкомагӣ мебурданд. Ҳосили гумроҳӣ, паст будани дониши динӣ ва сиёсӣ ба он оварда расонд, ки ҳазорҳо нафар қурбон ҳазорҳои дигар тарки Ватан кардан. Миллат бесоҳиб монд. Гуруснагиву қашшоқӣ ҳар лаҳза гиребони сокинонро мегирифт. Дар ҳамин айёми душвор зимоми роҳбари кишвароо шахсе гирифт, ки дили чун оина соф дошт. Ба гузашта салавот гуфт, ҳамаро бахшид ба хотири тинҷиву амонӣ. Ин шукуҳу ҷалоли сулҳ ва оромии мамлакат аз баракоти ҳамин гузашткарданҳост. Имрӯз кишвари мо аз амнтарин мамлакати сайёра маҳсуб мешавад. Иқтидои истеҳсолии коргоҳҳо сол аз сол меафзояд. Зиндагӣ бо мароми худ пеш меравад. Ианҳо дар остонаи таҷлили 1300 рӯзи ободонӣ ва бунёдкорӣ дар мамлакат 25 ҳазор иншоотҳои ҳаётан муҳим мавриди баҳрабардорӣ қарор гирифтанд. Сокинон бо руҳияи болида ва шукрона аз оромиву ободии кишвар 30 – солагии Истилоли миллиро бо дастовардҳои азими истеҳсолӣ қайд намуданд.
Албатта ин ҳама дастовардҳоро нафароне дида наметавонанд, ки чашми ҳақбин надоранд. Душманони миллат ҳар лаҳзаву соат бо барномаҳои муғризонаи хеш мехоҳанд, ки камтарин камбудии ҷомеаро нишон диҳанду гӯянд, ки Ҳукумати мамлакат барои мардум кореро ба сомон намерасонад. Магар ин ҳама ободиҳо, осудаҳо худ аз худ омаданд. Махсусан “дӯстони миллат” амосоли Муҳиддин Кабирӣ, Алим Шерзамонов, Муҳаммадиқболи Садриддин, Илҳом Ёқубов, Шарофиддин Гадоев барин носипосон берун аз кишвар истода, тухми нифоқ мекоранд.
Имрӯз тири иғвогароёнаи онҳо сӯи минтақаи пешрафт ва шукуфоии кишвар Бадахшони Кӯҳӣ рост карда шудааст. Чун сокинони Бадахшон руҳияи ба қавли худи аҳримансифатон “руҳияи озодхоҳист” бо шайка ва зӯргӯёни худ мехоҳанд ин минтақаро ба гирдоби бало кашанд. Ҳосили ва Муҳаммадбоқир Муҳаммадбоқиров аз худ қаҳрамон тарошида бо навори буҳтонангез, ки гӯё ӯро дар шаҳри Хоруғ парондаанд, мехоҳад ҷомеаи кишварро ба шӯру таҳлука андозад. Дар ин наворе, ки дар канали ютуб гузоштаанд, ягон лаҳзаи ҳамла ба Муҳаммадбоқир Муҳаммадбоқиров ба қайд гирифта нашудааст. Ин фейки навбатӣ аст ва аз мардуми кишвар хоҳиш карда мешавад, ки ба ин бӯҳтонгунаҳо бовар накунед. Саволе ба миён меояд, ки чаро Муҳаммадбоқир Муҳаммадбоқиров як авбоши гузаро, ки нону намаки соҳибистиқлолии хӯрда, имрӯз ба ҷои он ки шукронаи тинҷиву амонӣ кунад , мардумро ба ошӯб даъва мекунад, қаҳрамон тарошем. Кишвари мо он кишвари аввали солҳои навадум нест. Бояд Муҳаммадбоқир ба ҳар амале, ки дар Вилояти мухтори Бадахшони Кӯҳт кардааст ҷавоб гӯяд. Бо роҳи қонунӣ на бо зӯри силоҳ, ки гӯё ба ӯ сӯиқасд карда бошанду ӯ аз тарафи дасти росташ тир хӯрда бошад. Ҳамаи ин бӯҳтон ва дурӯғи маҳз аст, ки бо ин хабари бардурӯғ ӯ мехоҳад, ки мадуми Бадахшонро алайҳи давлат , ҳокимияти қонунӣ бархезонад. ба ин бофтаҳо бовар накунед. Акксари сокинони вилояти Бадахшон аз ин қудратталабон ба мисоли Муҳамадбоқир Муҳамдбоқиров, Толиб Айёмбеков безор шудаанд. Маҳз амалҳои зӯргӯи онҳост, ки шаҳри Хоруғ ва атрофи он ҳамеша пур аз таҳлука аст. Ин дуздони муттаҳаамон бар ваҷҳ мехоҳанд бо дурӯғҳои худ мардуми Бадахшонро ба ошӯбу гирдиҳамоӣ майл кунанд. Видеои навбатии саҳнаи сӯиқасд ба ҷони Муҳаммадбоқир Муҳаммадбоқиров дуруғ аст, фкӯейк маст. Ба ин навор бовар накунед.
Абдусабур Абдуваҳҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 479 маротиба
Истиқлолияти давлатӣ, Сулҳу Ваҳдат барои мо тоҷикону тоҷикистониён бо мушкилоти зиёде муяссар гардид. Ба ҳаминанаш ҳам шукр, ки ба даст омад. Имрӯз мардуми мо озод аст дар осмони софу беғубор зиндагии осуда дорад. Аммо ин ҳама дастовардҳои ҳаёти оромонаи моро бархе чашми дидан намекунад. Ҳол он, ки аксарият давлатҳои ҷаҳон бо субот ҷомеаи моро орзу доранд. Шукронаи ободии диёр намуда, қадри онро донем ба он нафароне, ки миллати моро ва арзишҳои олии онро пушти по задан мехоҳанд, бо ақидаҳои сулҳҷӯёна зарбаи ҳалокатбор занем.
Худогоҳии миллӣ ва доштани масъулияти волои ватандорӣ касро ба мартабаҳои баланд ва зиндагии моро хуррам мегардонад. Тавре Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар мулоқоту баромадҳояшон ба мардум таъкид менамояд, ки: «Ба ҳар як фарди бонангу номус, аҳли ҷомеа, аз ҷумла ҳизбҳои сиёсӣ ва иттиҳоддияҳои ҷамъиятӣ зарур аст, ки манфиатҳои миллат ва давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистонро аз манфиатҳои ҳизбиву гурӯҳи ва диниву мазҳабӣ болотар гузошта, аҳамияти ҳаётӣ ва зарурати таърихии ваҳдати миллиро барои рушди давлату давлатдорӣ, рӯзгори осоиштаи халқ ва ободии Ватани азизамон амиқан дарк намоянд».
Оре ҳар яки мо дар назди худ вазифа дорем, ки манфиати давлату миллатро беш аз пеш боло дониста, ба хотири ҳифзу ҳимояи он талош намоем. Барҳақ, ки Пешвои миллат таъкид кардаанд: “Ватан дар сари шонаҳои Шумо ҷавонон меистад, ки мабодо онро ба замин нагузоред.”
Мо бо шукргузорӣ аз кишвари биҳиштосо ва соҳибистиқлоламон бояд ба ояндагон ганҷе аз меҳанпарастиву худогоҳии миллӣ мерос гузорем, ки ҷавонон танҳо аз гузаштаи бою пурғановати худ ифтихорманд нашуда имрўзро низ ба як фазои ифтихорӣ мубаддал кунанд. Вазифаи қарзии ҳар як падару модар аст, ки фарзандонро барои сохибимаълумоту донишманд, соҳибватану соҳибфарҳанг намудан шароити маънавӣ муҳайё созанд. Ҳамаи онҳоро қабл аз ҳама ба руҳияи ватандӯстӣ тарбият намуда, ба хотири рӯй бар мактаб ниҳоданашон мусоидат намоем, ки мактаб макони махзани илму маърифат ва тамаддуни гузаштаву фарҳанг ва умуман ҷои муқаддас аст.
Бетараф ва бетафовут будани мардумон ин даҳшатноктарин амал аз ҷониби эшон аст, зеро дар ҷомеа пайдо гаштани ҳаргуна ҳаракатҳо ва гаравидани ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳои террористӣ аз бетаваҷҷӯҳӣ ва беандешагии зиёиён дар умум мардумони кишвар сарчашма мегирад.
Қарзи мо дар назди халқу Ватан аз он иборат аст, ки барои устувории пояҳои давлатдории миллиамон, ба хотири гиромидошти арзишҳои маънавию миллӣ ва баланд бардоштани ҳуввияти ватандӯстӣ талош намоем. Ба диёри худ содиқ бошем, Истиқлолияту ваҳдати миллиро ҳифзу ҳимоя намоем, зеро шикасти қувваи душман танҳо дар дасти мо мардумони ватандӯсту ватанпарвар аст.
Қаюмова С.А., устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 480 маротиба
Таъсири ҷанги шаҳрвандиро наметавон аз хотир баровард, зеро он ҳама ранҷу азоб ва нолаҳои зор-зори модари тоҷик зи хотир зудуда нахоҳад шуд.
Сулҳу субот омили асосии пешрафт ва рушди ҳар як қавму миллат буд, чунин хоҳад монд. Маҳз ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ, суботи кишвар ва ягонагии мардуми кишвари азизамон буд, ки имрӯз мақому манзалати он то ба арсаи байналмилалӣ баромад.
Шукронаи давлати обод, сарзамини биҳиштосо ва сарвари оқилу доно, ки миллати моро нусрат додаву ба хони мардуми тоҷик бо бунёдкориву созандагӣ баракат бахшидааст.
Ман аз миллати худ аз бахту Саодати бегазанди пешварам ифтихор дорам. Арзишҳо миллатамро пос медорам ва гиромӣ медорам, зеро пешравии кишвари азизам сари баланди ҳар як мардуми ифтихорманди диёрам аст.
Барои он нафароне, ки пешравии миллатамонро намехоҳад, гуфтаниам, ки бояд ҳар як фарди солимақлу соҳибдил бояд Ватани худро, ки сарзамини аҷдоди аст, дӯст дорад, гиромӣ шуморад. Аз ҳамаи мардумони саодатманди кишварам хоҳиш менамудам, ки миллате нест чун Тоҷикистон ободу озоду биҳиштосо, сарваре надорад чун Эмомалӣ Раҳмон дурандешу оқилу доно, миллате баракате надорад чун файзу баракати миллати мо.
Дар ҳақиқат саодатманд аст, мардуми мо, миллати мо. Файзу нусрат дорад хони мардуми кишварам. Эмин аст аз чашми бадбинону бадхоҳони хоин. Имрӯз афсӯс аз он мехӯрам, ки бархе аз нобиною кӯрдилони кишвар бо кирдорҳои ноодилонаи худ мехоҳанд, зарбае зананд. Ба чунин носипосон гуфтан мехоҳам, ки ҳеҷ гоҳ "Бори каҷ ба манзил намерасад." гуфтани гузаштагонамон беҳуда нест, зеро аз бадхоҳӣ касе баракат надидааст.
Хоҳони онам, ки тинҷию амони дар миллатам устувору ҷойдор ва умри сулҳу ваҳдат ҷовидон бошад.
Алия Раҳимова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 496 маротиба
Наврўз — юртимизнинг гўзал айёми, эзгулик, нафосат тимсоли. Наврўз — пок туйғулар, улуғ ниятлар айёми. Улуғ орзулардан улуғ режалар туғилади. Шу боис ҳам Наврўзи оламни барча бирдек интизорлик билан кутади.
Энг қадимий ва асл миллий қадриятларимиздан бири бўлган Наврўз мустақиллик йилларида юртимизда яшаётган барча миллат ва элатлар учун том маънодаги умумхалқ байрамига айланди.
Наврўз миллий қадриятларимизни тараннум этувчи ҳақиқий халқ байрами. Унинг ўзига хос тарихи Она халқимиз тарихи билан чамбарчас боғлиқдир. Ота-боболаримиз Наврўзни байрам қилишдан ташқари, у билан боғлиқ бўлган табиат ҳодисаларини ҳам кузатганлар. Бу кузатувларини қўлёзма ҳамда босма китобларда ёзиб қолдирганлар.
Наврўз, манбаларда айтилишича араблар истилосидан анча илгариги даврларда хам кенг нишонланган.
Бир донишманддан Наврўз қачондан бошлаб байрам қилинганини сўрашибди. У — Ой ва Қуёш пайдо бўлган пайтдан бошлаб байрам қилинган, деб жавоб берибди. Абу Райҳон Беруний: “Қуёш ва Ой фалакнинг икки кўзи бўлганидай, Наврўз ва Меҳржон замоннинг икки кўзидир”, деб жавоб берган экан. Наврўзда, яъни баҳорда кеча ва кундуз тенглашади, кузда эса бу ҳолатнинг такрорланиши кузатилади. Бу ҳолат Меҳржон деб аталган.
Наврўз элимизнинг севимли байрами, чунки инсон қишдан анча зада бўлиб, зерикиб чиқади. Фасллар келинчаги баҳорни орзиқиб, соғиниб кутиб олади. Деҳқон боболар кўкламги ишни Наврўзи оламнинг илк кунларидан бошлайдилар. Ер ҳам йилбошини кутиб ётгандай, эркин нафас ола бошлаб, жонланади, уна бошлайди.
Дунёдаги ҳамма халқ ва элатларда она замин мавсумлари кутиб олинишининг ажойиб таомиллари бор. Айниқса, баҳор келиши билан табиат уйғонади, олам яшилликка бурканади, инсон табиатида янги ҳис-туйғулар жўш уради, эзгулик ва яхшилик ҳаммани шодликка, меҳнатга, олижаноб фазилатларга ундайди. Наврўзи олам бошланиши билан халқимиз тантанали байрамни дўсту қадрдонлар билан нишонлайди.
Қадимда ҳам умумхалқ байрами Наврўзни кутиб олиш учун катта тайёргарлик кўрилган. Байрам олдидан уй-жойлар тозаланган, ҳовлиларга, боғларга анвойи гуллар би¬лан безалган, ҳамма ўзига янги кийимлар тикдирган. Наврўз кунлари кишилар қўни-қўшни, қариялар, ёр-биродарлар ва қариндошлар билан дийдорлашишган, араз-гиналарга барҳам беришган. Шу улуғ айём давомида беморларни бориб кўриш, ҳол-аҳвол сўраш ҳар бир кишининг бурчи ҳисобланган. Марҳумларнинг қабрлари зиёрат этилган.
Наврўз байрамига атаб оилаларда махсус баҳор таомлари, яъни ялпиз, откулоқ, жағ-жағ, шўра, йўнғичқадан ва бошқа кўкатлардан сомса, патир, бийрон ва кўк чучваралар тайёрланади. Айниқса, сумалак сайли алоҳида кўтаринкилик билан кутиб олинади.
Наврўз ёшартириш, жонлантириш, ва юксалтириш байрами. Бу байрам элимизнинг миллий ғурури, виждони, эрки. Барчани эркин нафас олишга чорлайди, руҳиятини кўтаради, қалбларда қувонч уйғотади, яшашга иштиёқни оширади. Ҳаммани бирдек ободончиликка, кўкаламзорлаштиришга, бир сўз билан айтганда, яратувчанликка чорлайди.
Наврўз куни етти хил ўсимлик бошоғидан ёки жўхоридан тайёрланган гўжа ҳам йил бошининг қадимий удумларидан ҳисобланади. Айниқса, ун ва ундирилган буғдой майсаси қиймасидан тайёр¬ланган сумалак — йил бошини байрам қилувчи барча Шарқ халқлари, жумладан Ўрта Осиё халқлари учун Наврўзнинг рамзи сифатида эъзозланиб келинади.
Наврўз байрамининг асосий қисми оммавий сайиллардан иборат. Дорбозлар, қизиқчилар, масхарабозлар, ўйинчилар ўз санъатларини намойиш этиб, сайлларга файз киритади. Халқ одатларидан кураш ва кўпкари турли миллий ўйинлар ташкил этилади.
Наврўз аёллар учун унутилмас байрам, қиз-жувонлар сайлгоҳларга зеб-зийнатлар тақиб, ясаниб боришади, у ерда алоҳида давра ташкил қилиб, ўз тенгқурлари билан гурунглашиб, дам олишади. Дутор чертиб, доира чалиб, қўшиқ ва лапарлар айтилади.
Халқимиз ҳозир ҳам Президентимиз ва ҳукуматимиз раҳнамолигида ота-боболаримизнинг бу ажойиб анъаналарини изчил давом эттириб келмоқда. Наврўз байрами оилаларда, ёру дўстлар даврасида, шаҳар ва маҳаллаларда, мактаблар, олий ва ўрта ўқув юртларида тантанали нишонланяпти.
Наврўз байрамини ўтказишда янгича одат-удумлар қўлланилиши унинг маънавий мақсадини бойитиб боряпти. Наврўзнинг юртдошларимиз маънавий маданиятини ошириш, эстетик дидини ўстиришдаги хизмати беқиёсдир. У кишиларга маданий ҳордиқ беришдан ташқари, самарали меҳнат қилиш учун куч ва илҳом бағишлайди.
Дадахон Ҷӯраев, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 467 маротиба
Тоҷикони Афғонистон аз рӯи маълумоти манобеъи мухталиф аз 10 то 14 миллион нафар дувумин гурӯҳи бузурги қавмии Афғонистони муосир мебошанд. Муайян кардани ҳиссаи тоҷикон дар миёни аҳолии Афғонистон бо мушкилоти ҷиддӣ рӯбарӯ аст, зеро дар тӯли чанд даҳсола дар ин кишвар барӯйхатгирии мунтазам гузаронида нашудааст. Сарчашмаҳои гуногун тахминҳои гуногун медиҳанд: аз 27% то 46%. Ин метавонад аз 10 то 18 миллион нафар бошад. Ин ҳатто бештар аз худи Тоҷикистон аст, ки ҳамагӣ 9 миллион тоҷик зиндагӣ мекунад.
Тоҷикон дар вилоятҳои шимолу шарқӣ ва ғарбии Афғонистон: Балх, Тахор, Бадахшон, Парвон, Панҷшер, Каписа, Бағлон, Ғӯр, Бодғис, Ҳирот аксариятро ташкил медиҳанд. Гурўҳҳои назарраси тоҷикон дар дигар вилоятҳои кишвар (ба истиснои вилоятҳои Нуристон, Нангарҳор, Хуст, Зобул) низ зиндагӣ мекунанд. Мисли дар Осиёи Миёна минтакаҳои этникии тоҷикон чи аз руи минтақаҳои биёбон ва ҳам аз руи территорияи этникии ӯзбекҳо, туркманҳо, паштунҳо, хазорҳо, чораймакҳо ва ғайраҳо сахт тақсим шудаанд.
Тоҷикони Афғонистонро метавон ба гурўҳҳои зерин ҷудо кард:
- Тоҷикони Балх ва Бадахшон (шимол ва шимолу шарқ), ки минтақаи ҷануби Тоҷикистонро идома медиҳанд.
- Тоҷикони Кобулистон — дар вилоятҳои Кобул, Парвон ва Ғазнӣ (ҳавзаи дарёҳои Кобул, Панҷшер, Аргандаби боло).
- Тоҷикони Ҳирот дар ғарб як ҷамъияти умдатан шиъаи ҳавзаҳои Ҳарируд ва кӯли Хомун буда, порсиёни Хуросон ва Систони Эронро идома медиҳанд.
Аҷдодони қадимии тоҷикони Афғонистон бохтариён, кушониён, эфталитҳо ва дигар қабилаҳои шарқии эронӣ буданд.
Ахолии сугдиҳои Осиёи Миёна асоси халки точикро дар Узбекистон ва бохтариён дар Афғонистон ташкил медоданд. Маҳз дар асри 9, вакте, ки тоҷикон аллакай ҳамчун як миллати ягона ташкил ёфта буданд, Рудакй, Дакикй, Унсурй барин шоирони барчастаи точик ба вучуд омаданд.
Сатторов Шарифҷон, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 466 маротиба
Ҷанг ин бадбахтиест, ки ҳангоми омаданаш ба дили ҳамаи одамон ноороми меорад. Масалан, як толибилме менависад оиди ҷанд: “Ҷанг! Чаро ту ҳамеша мисли ҳайвони хунхор доим бармегардӣ, то таоми бераҳмонаатро пур кунӣ? Гуруснагии ту сер нест ва туро куштан ғайриимкон аст, зеро куштан ин худ ту ҳастӣ. Инро ҳатто одамони хушбинтарин медонанд. Ту ҳамеша хоҳи буд, то даме, ки ту кӯшишҳои бадбахтонаи инсониятро барои сулҳ дар ниҳоят мағлуб куни. Ва салтанати ту хоҳад омад, ва ту бар қурбониёни худ нола хоҳи кард. Ва он гоҳ ту нопадид мешави, зеро касе барои куштан нахоҳад буд. Аммо руҳи ту дар тӯли садҳо сол дар болои замин парвоз хоҳад кард. Ин орзуи туст, оё ман дуруст гуфтам? Ва агар мо, мардум, ба чархи гардони ту санг партоем ва туро бо тир парронем ҳамчун ба синаи даррандаи девонавор. Туро куштан ғайриимкон аст, аммо ту метавони аз тафаккури эҷодкоре, ки ба ту нигаронида шудааст, ба қувваи девонаи харобиовариат муқобил барои. Боварӣ дорам, ки дер ё зуд одамон дарк хоҳанд кард, ки ту дар ин замин зиёдатӣ ҳасти ва ба зиндагӣ ҳақ надори. Мардум аз ту интиқом хоҳанд гирифт, ки ту шодӣ карда, дар болои майдонҳои набард чарх зада, хуни арғувонии инсонро менӯши. Ту ҷуръат нахоҳи кард, ки дубора бархези! Касе ба ин кор меояд, аъмоли туро фаҳмида даҳшатнок мешавад, касе - танҳо аз ҳаёти худ метарсад. Мегӯянд, ки ту симои зан дори. Ин дуруст нест! Зан - нарм, эҷодкор - хоси ту нест. Ту танҳо як даҳшаде ҳасти. Мо одамон дигар намехоҳем барои чизе бимирем, ҳамдигарро бикушем, мо бар зидди ту муттаҳид мешавем ва он гоҳ ту тамом хоҳи шуд. Умедворам, ки пас аз чанд сол ба ту касе нома наменависад, зеро касе нест, ки ин номаро нависад!
Хулоса аз ин навиштаҳо чунин аст, ки мо ҳеҷ гоҳ ба омадани ҷанг роҳ надиҳем.
Сатторов Шарифҷон Амирович, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 474 маротиба
Вақте аз ҳар як Паёму суханрониҳои Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ Пешвои миаллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дидан мекунам, ҷаҳон ҷаҳон ба худ маъни мебардорам, ки он саропо маъниҳо ва ғояҳои Ватандӯстонаро фарогир аст, пур аз маънои мағзи гаронбаҳост, чун ҳар лаҳзае Ватан мегӯям ба ҷуз арзиши оллии ҳаёт маскани сулҳу субот дигар чизе ёдам намеояд. Дар ҳақиқат Ватан муқаддасу басо муқаддас аст ва муҳофизати он қарзи шаҳрвандии ҳар як баору номус аст, ҳар як ҷавони марди майдон аст, ватандӯсту ватанхоҳ аст.
Тарбияи инсони ватанпарасту инсондўст, донишманду бомаърифат, худогоху худшинос, солиму нексиришт, мехрубону мехнаткарин вазифаи ахли чомеа ва пеш аз хама вазифаи жониву имонии мо омузгорону устодон ба хисоб рафта, бахри амали гардидани ин хадафхо мо бояд аз донишу махорати худ фаровон истифода намоем.
Албатта дар замони муосир омилњои људоихоњї ва коста гардидани ѓояи вањдати миллї дар аксарияти кишварњои мусулмонии Шарќи араб, њаводис ва љангњои шањрвандии дохилї дар онњо масоили аз нигоњи нав назар намудан ба ѓояи ягонагї ва наќши дин дар ин равандро нињоят муњим гардонидаанд. Бояд гуфт, ки масъалаи номбурда барои Тољикистон низ, ки баъди соњиб шудан ба истиќлолият роњи бунёди давлати демокративу њуќуќиро пеш гирифтааст аз њар љињат муњиму ањамиятнок аст.
Бояд қайд кард, ки сарвари давлат дар он замон ба ҷони хеш нагариста ба хотири сулҳу субот ҷаҳду ҷидол намуд. Он замон чунин ҷангу ваҳшоният натанҳо дар мамлакати мо рӯй дод, балки дар бархе аз кишварҳои ҳамсоя низ ба вуқӯъ омад.
Сарвари давлат ваъдаҳои хешро пайгирӣ намуда, ҷасурона ба сӯи миллати ҷангзадаи афғон руй овард, то фирориёнро ба Ватан баргардонад. Халқи тоҷик ин адолатҷӯиву ҳақиқатпарварӣ, қаҳрамонию ҷасурӣ ва башардӯстию инсонпарваронаи муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро дарк намуда, ба он кас унвони “Пешвои миллат” муносиб донист.
Мо бояд аз миллату аз наҷоди худ ёд карда бошем ва арвоҳи гузаштагонамонро бо некиву накӯи ба ёд биёрем, зеро барои мардуми сарбаланади тоҷик танҳо коре мезебад, ки бошарафонаву ватандӯстна бошад.
Аз ин лиҳоз, ҷиҳати гиромидошти халқи овозадори тоҷик ва арзишҳои милливу фарҳангӣ бояд талош варзид, фирефтаи шахсони ҷоҳилу хоин нагардид, баръакс бояд исбот намуд, ки мардуми сарбаланду соҳибватанем.
Албатта ҳар нафаре, ки соҳибватан аст, ғами ҳиҷрону ҳасрати дурию ҷудои надорад.
Амон Раҳимов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
- Дида шуд: 482 маротиба
Ҷомеаи устодону донишҷўёни Донишкадаи политехникии Донишгоҳи техникии Тоҷикистон ба номи академик Муҳаммад Осимӣ дар шаҳри Хуҷанд бо риояи расму оина ва ифтихор аз ватандорӣ ҷашни умумиҷаҳонии Наврўзи байналмилалро бо шукуҳу шухрати хосса таҷлил намуданд.
- Дида шуд: 1396 маротиба
Чи тавре ки дар љаҲони муосир дида мешавад, аксари ҲаракатҲои сиёсии муосирро пур шудани сафи Ҳизб аз исломгароёни сиёсатзадаи холӣ аз донишу ахлоќ ва ибодати маънавияти исломӣ ки онро метавон «исломгароёни беислом» номид, пур кардаанд ва бинобар ин, онҲое ки кўр-кўрона аъзои Ҳизби наҲзати исломи шудаанд, аз Ҳамин гуна шахсон мебошанд. Баҳри баланд бардоштани ҳисси хештаншиносии ҷавонон, пешгирии падидаҳои номатлуб дар байни ҷавонону наврасон, шомилшавии онҳо ба ҳар гуна ҳизбҳои экстремистиву-террористӣ Ҳукумати Ҷумҳурӣ бахусус дар байни ҷомеа чораҳои махсус андешида ва барои пешгири аз шомилшавии ҷавонон ба роҳ монда истодааст.
Ба ҳама маълум, ки бо вуҷуди мақоми ҷаҳонӣ пайдо кардану соҳиби озодиву ободи будани мамлакатамон, вазъи сиёсии кишварамон вақтхои охир як дараҷа аз фаъолияти ТЭТ ҲНИ изҳорӣ нигарони намуд, ки ин ташиклоти терористӣ ба ҳар роҳу усул азҳоби ифротии худро миёниии мардум тарғибу ташфиқ намуда истодаанд. Дар раванди тарғиботи ҳизҳои терористӣ, шабакаҳои интернетӣ воситаи аввалиндараҷаи наҳзатиҳо, махсусан таҳти раёсати наҳзатиҳо қарор дошта гаштааст.
Вақтҳои охир дар саҳифаҳои васоити ахбори омма атрофи маќолаи собиқ роҳбари ҲНИ ва дигар аъзоёни он оид ба вазъи аз нигоҳи онҳо «нигаронкунанда» баҳсу музокирот ҳангома дорад. Дар ин росто роҳбари ҲНИ Мухиддин Кабирӣ бошад, хулосаҳои мардумони равшанфикрро сахт маҳкум намудааст.
Дар умум сарвари давлат бо ба кор даровардани ин нерӯгоҳи азим ба афсонаи панҷоҳсолаи маллати тоҷик хотима бахшида, онро ба ҳақиқат мубаддал сохт. Аммо бадбахтона, ки инро баъзе аз нобиноёну кӯрдилон намебинанд ва аниқтараш чашми дидан надоранд. Зеро ҳар як пешравии миллати мо барои ин мухолифону хиёнаткорони Ватан мотамеро мемонад, ки ботинашонро сиёҳ сохтааст. Тавре барои мо маълум аст дар зиндагии ҷомеаи мо ва ҳаёти халқамон ҳанӯз мушкилоту масъалаҳои зиёди ҳалталаб мавҷуданд. Хушбахтона мо ба азму иродаи мустаҳкам, нияти неку хиради азалии мардуми солору сарбаланди тоҷик итминони комил дорам ва дилпурона изҳор менамоям, ки ҳамаи мо дар солҳои наздик мушкилоти мавҷударо сарвари давлат ва ҳукумати кишвар бартараф карда, Тоҷикистони маҳбубамонро ба як кишвари ободу пешрафта табдил медиҳем ва барои зиндагии шоистаи қадамҳои устувор хоҳем гузошт.
Мо бояд Ватани худро сидқан ва баробари ҷони хеш дӯст дорем, ватандӯсту меҳанпарасти воқеӣ бошем, шукронаи неъмати бузургтарин ва муқаддаси инсонӣ, яъне соҳибватанӣ ва озодиро ба ҷо орем, барои ҳимояи сарзамини аҷдодӣ ҳамеша омода бошем, ба хотири пешрафту ободии давлати соҳибистиқлоламон ва рӯзгори осудаву ороми ҳар як хонадони кишвари азизамон шабу рӯз заҳмат кашем. Ин суханҳо аз он шаҳодат медиҳад, ки ба хотири фазои оромиро ба мардуми мамлакат муҳайё намудан чи қадар абармардони ватанпарвару худогоҳи миллат ҷонфидои намудаанд.
Шараф бар номи онҳое, ки бадтинатонро дидан нахостанду ақидаҳои ифротгароёнаашонро бо ақидаҳои созадаи хеш барҳам дода буданд ва то кунун барҳам медиҳанд.
Амон Акбарович Раҳимов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд
д
- Дида шуд: 515 маротиба
