9-сентябри соли 1991 расман рӯзи Истиқлолияти давлатии  Ҷумҳурии Тоҷикистон қабул гардида, ин сана барои миллати тоҷик ҷашни муқаддас маҳсуб меёбад. Тамоми сокинони кишвари  азизамон-Тоҷикистон аз ин озодиву Истиқлол    ифтихор мекунанд, ки 30  сол қабл, нахустин хиштҳои пойдевори мустаҳками давлатсозии  худро ниҳода, бо шарофати мустақилият соҳиби рамзҳои давлатӣ; Парчам, Нишон ва Суруди нави миллӣ гардиданд.

         Дар ибтидо бо инояти яздонӣ  ба халқи тоҷик Пешвое раҳбар  омад, ки давлату миллати моро дар арсаи ҷаҳон муаррифӣ намуда, Тоҷикистони навҷавонро обод ва ҷанги бародаркӯшро хотима бахшиданд. Ин бахти бузург ва саодати беназир маҳсуб меёфт.

Маврид ба зикр аст, ки дар пайи ободиву созандагӣ хурду бузурги кишвар камар бастанд.

         Дар ин росто дар қатори дигар сокинони мамлакат насли ҷавон соҳиби имконоти бештару беҳтар дар кору зиндагӣ гардиданд.  Ҷавонон насли умедбахши миллат, нерӯи созанда ва  пешрафтаи ҷомеа, ояндасози  миллату давлат мебошанд. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои муаззами миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ташаббусу пешниҳодҳои созандаи ҷавононро ҳамеша дастгирӣ намуда, барои ҷавонон ҳамаи шароитҳои замонаро муҳайё карданд.

         Ҷавонон дар ҳама давру замон  қувваи бузург мебошанд. Ҳар як миллат дар ҳар давру замон аз насли  ҷавони   худ умед ба  ояндаи нек дорад.

         Дар саҳфаи таърихи давлатдории тоҷикон садҳо ҷавонони фидоӣ  ном гузоштаанд,  ки муҳофизи манфиатҳои миллӣ маҳсуб меёфтанд. 

         Имрӯз низ ҷавонони кишвар дар ҳамаи самтҳои хоҷагии халқи мамлакат фаъолу созанда буда, дар роҳи рушди мамлакат ва татбиқи ҳадафҳои созанда саҳми арзанда мегузоранд. Барои ҷавонон беҳтарин имконоти кору зиндагӣ ва таҳсил муҳайё мебошад.

         Ҷавобан ба ин ғамхориҳои Пешвои миллат- раҳбари ҷавонпарвар  моро зарур аст, ки тамоми саъю талоши хешро ба донишомӯзӣ, интихоби касбу ҳунарҳои муосир, ободиву пешрафти сарзамини аҷдодӣ, ҳимояи  манфиатҳои Ватани азиз, рушди илму техника ва бунёдкорӣ равона созем.

          Бо итминон гуфта метавонам, ки  ҷавонони даврони соҳибистиқлолӣ ояндасоз ва пайравони воқеии  Пешвои миллатанд.

         Ҷашни милли 30-солагии соҳиистиқлолӣ ба ҷавонони саодатманди кишвар муборак бошад.!

Ҷамшед Масаидов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд  

Нашр шуд: 19 августи 2021

Дида шуд: 756 маротиба

Тайи як моҳи охир нархи сӯзишворӣ аз қабили бензину, газ, солярка дар кишвари мо ба таври бесобиқа боло рафт. Агар 2 моҳ қабл нархи як литр газ 4 сомонӣ ва бензин 6 сомонӣ бошад, пас имрӯз нархи як литр бензин 10 сомонӣ арзиш дорад. Мусаллам аст, ки чунин босуръат боло рафтани арзиши сӯзишворӣ миёни мардум як навъ ошуфтаҳолиро ба миён овард. Душманони миллат аз ин ошуфтаҳолии мардум табли шодӣ зада, ҳукуматро ба ноуҳдабароӣ муттаҳам мекунанд, ки ин аз бехирадӣ ва касифии онҳо дарак медиҳад. Ба гуфтаю таҳлилҳои сарсарии онҳо гӯиё имрӯз дар ҳамсоякишварҳо нархи сӯзишворӣ хеле арзон аст, аммо дар мо қиммат.

Ба чунин номардҳо гуфтанием, ки мо истеҳсолкунандаи маҳсулотҳои нафтӣ нестем ва онро аз ҷумҳуриҳои ҳамсоя амсоли Қазоқистон ва қисман аз Русия ворид мекунем ва ширкатҳои нафтистеҳсолкунанда низ бо сабаби камии нафт арзиши аслии онро боло бурданд. Ҳоло дар Федератсияи Русия нархи бензин ба 9 сомон баробар шудааст. Дар Ҷумҳурии Ӯзбекистон ва Қирғизистон низ нархи як литр бинзин ба 7 – 8 сомон баробар аст.

Пас чаро  душманон ин масъаларо сиёсӣ кардаанд, худ медонанду хоҷагонашон.  

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 726 маротиба

Аз деҳа берун, дар наздикии сарҳади ҳамсоякишвар як кулбае ҳаст, ки чор тарафи он бе девор ва дарвоза, гирду атрофи он саҳросту боғчаи вайронае дорад. Саҳар субҳ нодамида даричаи хона кушода мешаваду зане ба даст сатил гирифта ҷониби сарой, ки одатан мардуми деҳот дар он ҷо молҳояшонро мебанданд, оҳиста - оҳиста фикркунон меравад.

Арақи сард аз пешони ба рӯям шориду тарсида бедор шудам, Худоё ба ман чӣ шуд? Соат чанд аст? 2-и шаб, анакнун дигар хобам намебарад, чаро модарамро хоб дидам, ба хайр бошад? имрӯз чанд шанбест? Аҳаа имрӯз шанбе рӯзи дӯстдоштаи донишҷӯ. Вақти ба хона рафтан ҳам омад, пас чаро модарамро хоб дидам. Ба фикрам боз ту имрӯз субҳ нодамида хестӣ. То он, ки тамоми корҳоятро то рафтани ман ба анҷом расониву бароям таоми болаззат омода намоӣ. “Зи ҳолат огаҳам модар”, вале чӣ ҳоҷат дар ин сардии зимистон субҳ нодамида ба ҳавлии торики даҳшатангез мебароиву боз ба ошхонаи худ ворид гардида, бо як асбоби назарногири худсохт аз субҳ то тулӯъи офтоб аз як сатил шир якчанд намуд ғизо омода месозӣ “Зи ҳолат огаҳам модар”.

Модарҷон то имрӯз дар хотир дорам, лаҳзае ки 7 сола будам, дар сарҳад падари ҳарбиямро душманон ваҳшиёна ба қатл расонданд. Ту барои ӯ бисёр месӯхтӣ. Дар деҳа ба ғайр аз ман, хоҳарам ва бародари  18 солаам дигар касе надоштӣ. Ёсин марги ваҳшиёнаи падарамро бо чашми худ дид. Пас аз дафни падарам дар сари қабраш ба ӯ чунин қавл дод: “Падар ман ба хизмат рафта сарҳадбон мешавам, намегузорам ки як дона магаси душман ба деҳаамон дарояд. Ту барои ворид нашудани душман ба деҳа ҷонатро бохтӣ, вале ман ин тавр намекунам. Чунон мекунам ки душман низ таъми марги падарро чашад. Падар имрӯз атрофи ҳавлиамонро девори баланд мезанам, то ки модар, додар ва хоҳарчаам аз ҳуҷуми душман эмин бошанд. Қавл медиҳам падар! баъд аз ором шудани вазъи кишвар, дар кадом ҳол набошад ба назди модарам бармегардам”.

Дар сарҳад ҷанг оғоз шуд! дар ҳама ҷо аз ҷанг сухан мекарданд. Ҳар рӯз аз марги як нафар ҳамдеҳамон огоҳ мегардидем. Аллакай барои девор кардани атрофи ҳафлӣ дер шуда буд. Ёсин худро ба сафи хизматчиёни ихтиёрӣ номнавис кард. Пас аз як ҳафта ба хизмат рафт. Дар ҷанг мардонавор ва бо алам меҷангид. Ҳар боре, ки душманро медид, марги падарам дар чашмаш намудор мешуд. Бо овози баланд мегуфт “Бародарон барои Модар-Ватан ба пеш”. Ногоҳ дар майдони ҷанг ин овоз якбора хомуш шуд. Аҳмад Ёсинро ба рӯи дастонаш гирифт ва ба ҷои бехавф бурд. Ёсин бародар хез, чашмонатро кушо мо пирӯз мешавем, чашмонатро кушо! Ту бояд ғалабаро бинӣ бархез Ёсиннн..

Аҳ..мад дӯстам ман маргро намехоҳам ғалаба бо мост. Ту маро ба ҳолам гузор ҳамаро ба ғор бар, дар он ҷо пинҳон кун. Вақте ки душман дубора ҳуҷум мекунад, мо муқовимат карда наметавонем шумораи онҳо зиёд аст. Дӯстам аз ту як хоҳиш дорам баъд аз тамом шудани ҷанг ба деҳаи мо рав. Ҳавлиамон дар назди сарҳади душман аст, дар он ҷо модар, додарак ва як хоҳари хурдсол дорам. Пеш аз ба хизмат омадан ба онҳо ваъда дода будам, ки гирди ҳавлиамонро девори баланд мекунам, то ки онҳо аз гургони ваҳшӣ ва душманони гургсифат эмин бошанд.  Медонам маргам наздик аст, ман дигар онҳоро дида наметавонам. Ҳамин ваъдаамро ту иҷро кун, то ки дар он дунё ба роҳат бошам...хуб? гӯён аз ҳуш рафт. Ёсин чашмонатро кушо ваъда медиҳам, фақат чашмонатро кушо, хоҳиш мекунам чашмонатро кушо, мо ҳоло ғалаба накардем, маро танҳо нагузор, чашмонатро кушо Ёсин....

Ӯ  тир хӯрда буд. Хамхизматаш Аҳмад Ёсинро бо як машаққат ба ақибгоҳ бурд. Дар он ҷо духтурон ва занҳо боқӣ монда буданд. Душман ба ақибгоҳ ҳуҷум кард. Аҳмад Ёсин ва як нафар духтурро, ки захми ӯро тоза мекард ба даруни хайма дароварда, сарбозони боқимонда ва ҳамшираҳои шавқатро бо роҳи пинҳони ба ҷойи бехавф бурд.

Хоҳиш мекунам раҳм кунед маро кушед, вале ба ӯ нарасед, охир ӯ маҷруҳ аст. Маро кушед ба ӯ нарасед. Магар шумо аз Худо наметарсед, ки шахси бистариро куштан мехоҳед гӯён духтур фарёд мекард. Ёсин мехост аз ҷой хеста ба онҳо ҳамла кунад, вале аз ҷой ҷунбида наметавонист, зеро пойҳои тирхӯрдаи ӯро духтурон бурида буданд. Бо овози баланд чунин калимаҳоро такрор мекард “Ман шуморо мекушам, қотилони гусасталаҷом, ман шуморо мекушам, қотилони гусасталаҷом, қотилони падарам мекушам...”. Душман ба ғазаб омада аз даҳони духтур парронд.

    - Навбат ба ту. Духтурро дидӣ? туро низ ҳамин тавр мекушам, вале мо ҳам инсонем дурастаст рафиқон!

    - Бале.. бале.

    - Бисёр бачаи боақл менамоӣ, агар ба кадом тараф гурехтани дӯстонатро гӯйи туро раҳо мекунем. Ҳаа як чизро фаромуш накун вақте дуруғ гуфтӣ! аз пешониат пақ..пақ фаҳмо.

    - Чиро интизорӣ? силоҳатро ба пешониам гузор ман омодаам. Рафиқонатро ҳам гӯй наздик оянд. Ҳама якбора парронанд.

    - Бисёр хуб, фикри нағз. Ҳама наздик оед. Орзуи охирини душманамонро амалӣ гардонем. Ин марги олиҷаноб мешавад барои ту барин ватанпарвари нобакор.

Ҳама дар атрофи кати ӯ ҷамъ шуданд. Ёсин чашмонашро пушид ва дасташро аз курпа берун бароварда норинҷаке, ки дар даст дошт тарконд.

Сарбозони мо ғалаба карданд. Душманони боқимондаро бародари аз пой маҳрум гаштаи ман Ёсин тарконд. Ман бо ӯ мефахрам. Баъди пирӯзӣ Аҳмад ба ҷустуҷӯи деҳаи мо даромад.

Шукр Худё мо ғалаба кардем. Бояд акнун хоҳиши дӯстам Ёсинро ба ҷо орам, баъд бо дили пур ба назди модарам меравам, гӯён Аҳмад  бо асои дар даст  доштааш лангон лангон ба ҷустуҷӯи деҳа баромад. Деҳаи мо дар наздикии сарҳад ҷойгир бошад, ҳам хеле сарсабзу хуррам буд. Ӯ гоҳ дар лаби ҷӯй ва гоҳ дар сояи дарахте нишаста аз роҳгузарон суроғаи моро мепурсид. Тақрибан як моҳ ҷустуҷӯ кард, вале касе намедонист, ки манзили мо дар куҷост. Ёсин дӯстам маро бубахш деҳаро ёфта натавонистам. Бояд ба назди модарам равам. Ба ту қавл медиҳам, пас аз дидани модарам боз ба ҷустуҷӯи деҳа мебароям. Аҳмад ба зодгоҳи худ баргашт. Хеле хаста буд, аммо ин хастагиашро бӯйи растаниҳои нав сабзида бартараф мекард. Ба хизмат ду сол пеш рафта бошад ҳам, роҳи маҳалла ва кӯчаро хуб дар хотир дошт. Ба назди дарвозае омаду бо асояш дарро кушод. Модарҷон, модарҷон гӯён ба дарун даромад, ашки шодӣ мерехт. Беист куҷоед ман омадам модарҷон мегуфт. Касе ба китфаш даст гузошта чунин гуфт: бо сабр бош гузаштагонро Худованд раҳмат кунад.       

      -Амак амаки Ҳайдар ин шумо?    

      -Бале ман Аҳмадҷон.

      -Шумо чиҳо мегуед? Модарам куҷост?

      -Модарат ғалаба ва омадани туро шунида шодимарг шуд. Ӯро дар назди қабри падарат гӯрондем. Кани биё ба ин ҷо шин.

Аҳмад деворро даст-даст карда ба кати рӯи ҳавлӣ нишст. Ҳайдар амак ин ҳолро дида дар ҳайрат монд. Ӯ ҳангоми бо амакаш гап задан ба замин ё ба ҳар тараф нигоҳ мекард. Сониян Ҳайдар амак пайхас кард, ки чашмони Аҳмад нобиност. Ҳа чашмони ӯ кӯр буд. Вақте ки Ёсин норинҷакро тарконд Аҳмад барои бурдани ӯ омада буд. Ана ҳамон вақт аз чашмаш захм бардошт. Баъди чанд рӯз Аҳмад аз ғаму ғусса вафот кард. Ваъдае, ки ба бародарам дода буд, амалӣ нагардид...

Ҳавлии мо бо ҳамин ҳолаш монд: “Аз деҳа берун дар наздикии сарҳади ҳамсоякишвар як кулбае ҳаст, ки чор тарафи он бе девор ва дарвоза, гирду атрофи он саҳросту боғчаи вайронае дорад”.

Дар ҳаёти ҳама кас чизе ё касе албатта сабабгор мешавад, ки шахсияти инсонро месозад ё месӯзад. Барои ман бародарам Ёсин ва ҳамхизмати ӯ Аҳмад аз ҷумлаи ҳамон нафароне буд, ки дар чунин давраи ҳассос ҷони худро барои оромиву осудагии кишвар бохта сабаби шахсиятсозии дигар ҷавонони деҳа гардиданд. Пас аз чанд сол ман донишҷӯ шудам. Баъди хатми донишгоҳ хостам барои кор ба Маскав равам, вале марги бармаҳали модарам маро аз ин роҳ боздошт. Пеш аз марг модарам маро насиҳат кард: “Писари ҷонам медонӣ дар китобҳо хонда будам, ки  як замонҳо дар Бухоро духтаронро аз хонаашон зӯран мебурданд ва ба амирон тӯҳфа мекарданд.

Лаҳзаи даҳшатовар бароям ин тасаввур кардани вазъи ҳамондавраи Бухоро буд. Кӯчаҳои пур аз мардуми фақир, вале меҳнаткашу ранҷбар. Ҳавлиеро, ки аз он духтараки  12-соларо барои қарзи падар, ва ё писанд афтодан ба амиру амалдорон аз ҳавли кашолакунон мебаранд, доду фарёди модар ё худ дарун- дарун сӯхтан ва ба худ печидани падараш, ки наметавонад духтари ба ҷону дил баробарашро аз дасти онҳо халос намояд. Иброҳимҷон писарам шукр, ки вазъи кишвари мо ин тавр нест. Ту ва писарони деҳ  ҳеҷ гоҳ нагузоред, ки тақдири ягон духтари деҳа чунин шавад. Ман...ман хоҳаракатро ба ту супоридам. Ӯро ба ҳимояи худ гир. Имрӯз дар кишвари азизамон сулҳу субот пойдор ва дар ҳар манотиқаш парчамаш парафшон аст. Вақте ки субҳ ба куча мебароям, хандаи бебоки кӯдакони кӯча маро мекушад. Бо дидани мӯйсафеди 80 сола, ки бо миёни хамида ба бозор рафта ба пули нафақааш китоб мехарад, гиря гулӯгирам мекунад. Аз оинаи мактаб ба кӯдакони дар қалб илмҷӯшзада менигараму Худоро шукр мегӯям. Ман модаре ҳастам, ки аз тарси вазъи ноороми кишвар шавҳар ва ҷигарбандамро ба хок супорида натавонистам. Имрӯз ту хуб дарк намо, ки ҳамаи ин ҷоннисориҳо бар асари чӣ қадар талафот аз ҷумла марги падару бародарат ва бо заҳмату бедорхобиҳои родмардони Ватан, алалхусус бо сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат ба даст омад. Ман аз марг наметарсам, зеро имрӯз боварӣ дорам, ки духтараки барнои ман озодона дар кӯча гаштугузор карда метавонад. Аз сабаби он, ки Падари миллатамон мақоми занро боло бардоштанд, фарзанди ман соҳиби маълумоти олӣ гардида, дар оянда ҳамчун роҳбар фаъолият менамояд. Қалби писараи далерам бошад, аз ҳисси ватандӯстӣ лабрез аст. Писари ҷонам се чизро ҳеҷ гоҳ  фаромуш макун: Якум, бар асари чӣ қадар ҷонбозиҳо ба даст омадани Истиқлолиятро. Таърихи ба даст омадани онро ту метавонӣ аз ҳама ҷо дарёфт намоӣ, зеро рӯзе мешавад, ки таърихи ба даст омадани онро дар пештоқи Қасри миллат бо оби ноби тилло зери номи “Падари Истиқлолофар” сабт хоҳанд кард. Дуюм, ту ҳеҷ гоҳ ҳақ ба хиёнат кардан ба миллату давлатро надорӣ!. Сеюм ояндаи Тоҷикистон дар дасти ту ва дигар ҷавонмардон аст!.   

Баъд аз дафни модарам дар сари қабри ӯ ба ҷамъомадагон муроҷиат кардам: Ҳамдеҳагон ва дӯстони азиз! имрӯз ҳамаи шумо соҳиби касб мебошед ва мехоҳед ба манфиати худ ё мардум кор кунед. Вале мақсади ман дигар аст. Ман дигар намехоҳам, ки ҳар як модари тоҷик дар сарҳад бо хавфи ҳуҷуми душман зиндагӣ кунад. Мехоҳам худи ҳозир гирди ҳавламонро девор занам. Фақат аз шумо як хоҳиш дорам, биёед барои бехаф, осуда, бароҳат зиндагӣ кардани оила ва насли оянда атрофи Тоҷикистони азизро девор занем.

    -Фикрат дуруст аст бародар, аммо чӣ тавр? Тамоми марзи Тоҷикистонро девор задан номумкин аст.

    -Рафиқон шумо маро нодуруст фаҳмидед. Баъди чанд муддат ҷавононро ба хизмати ҳарбӣ даъват мекунанд. Биёед ҳамаи ҳамдеҳагон ба хизмат равем. Дар он ҷо хоҳиш менамоем, ки ҳамаи моро ба сарҳад фиристанд. Дар ин ҳол мо метавонем атрофи марзи кишварро ҳамчун девор ҳимоя намоем. Ман намехоҳам, ки “Истиқлолият”-еро, ки бар ивази марги пайвандон ва ҷонбозиҳои сарвари давлатам ба даст омадааст, ба осонӣ аз даст диҳам.

Рафиқон! Рафтем барои нигоҳ доштани “Истиқлолият”. Охир мегӯяндку “Чист Истиқлол? иззат доштан, бар диёри худ муҳаббат доштан”.

Фарҳоди Андалеб, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд                                                  

Нашр шуд: 19 августи 2021

Дида шуд: 721 маротиба

           Агар Ҳуҷҷати оиди ҳалли масъалаҳои  муҳими  сарҳади (делимитатия ва  демаркатсияи  ҳалли 561 км сарҳади байни ду давлат) байни Ҷумҳуриҳои Тоҷикистон ва Қирғизистон соли 2016 аз тарафи  Комиссияҳои давлати байни ду давлати ҳамсоя  имзо карда шавад буд ( 561 км сарҳади байни ду давлат) , фоҷиаи   29-30 апрели соли 2021 нашуданаш мумкин буд. Ин фоҷиаи мудҳуш байни  тоҷикону қирғизон дар минтақаҳои  наздисарҳадии  ба  таърихи дӯстую ҳамкориҳои  азалии  ду  миллат  таъсири калони манфӣ расониданд. Дар натиҷаи фоҷиа мардум кушта, хоҷагиҳои халқ вайрон гардид.  

         Таърих гувоҳ аст, ки дар муассисаҳои  таълимии  Ҷумҳуриҳои Тоҷикистон фарзандони сершумори мардуми Қирғизистон таълиму тарбия гирифта истодааст, аз он ҷумла, фарзандони  Тоҷикистон дар муассисаҳои  таълимии Қирғизистон. Ғайр аз ин байни ду давлат ҳамкориҳои иқтисодию иҷтимоӣ ва сиёсию  фарҳангии муштарак  дар асоси дӯстона рушд меёбад. Ба  ташвиқоти душманону террористон гӯш накарда,  муносибатҳои дӯстонаи тоҷику қирғизро вайрон кардан беадолати аст.

         Бо супориши  Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо мақсади  ҳалли  масъалаи фоҷиаи (трагедияи)  29-30 апрели соли 2021 Комиссияҳои давлати байни ду давлати ҳамсоя  таъсис дода шуд  ва онҳо дар Исфара, Хуҷанд, Боткен воҳӯриҳо гузаронида, ҳуҷҷат ва Изҳороти муштараки Тоҷикистону Қирғизистонро  имзо карданд.  Оид ба ҳалли низои мусаллаҳонаи дар минтақаҳои наздисарҳадии ду давлат руҳдода гуфтушунид шуд дар Боткент, сабаб ва оқибатҳои ҳодисаро муҳокима карда, ба мувофиқа расиданд, ки  даргириҳои мусаллаҳона қатъ  шуда, ҳайати шахсӣ ва техникаи ҳарбӣ ба минтақаҳои ҷойгиршавии доимӣ  баргардонида шуд,  барои роҳ  надодан ба ташаннуҷ чора андешида шуда, гурӯҳи кории муштараки ду давлат аз ҳисоби  кормандони мақомоти ҳифзи ҳуқуқ ва МИҲД барои  татбиқи пурраи тадбирҳои пешбинишуда ва фароҳам овардани шароити  мувофиқи мӯътадил барои раванди музокироти судманд ба манфиати ду миллат ва давлати дӯст ташкил карда шуд.

Барои ҳалли  масъалаҳо ва таъмини амнияти минтақаи Осиёи Марказӣ Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Президентҳои  Қирғизистон, Ӯзбекистон, Қазоқистон, ФР телефони гуфтушунид намуданд ва чора-тадбирҳои зарури пешниҳод намуданд.

Мо, аҳоли ва олимони кишвар сиёсати дохилию ҳориҷии Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва Пешвои муаззами миллат,  муҳтарам Эмомалӣ Раҳмонро ҳаматарафа тарафдори намуда, дар ҳалли масъалаҳои сарҳади  зарур шавад, саҳми худро мегузорем. Ҳеҷ гоҳ, минтақаи Ворух ва дигар аҳолинишин, минтақаҳои сарҳадиро ҳамчун ҷойи  муқаддаси Ватани азизамон ҳисобида, ба тамоми қувва муҳофизат менамоем.

Дар таърихи ҷаҳон, аз он ҷумла, дар муносибатҳои ҳаррӯзаи  халқи тоҷику қирғиз  аз қадим дӯстӣ –муқаддас мебошанд, онро ҳеҷ гоҳ вайрон кардан мумкин. Ҳар як кори ва муноқишаи байни минтақаҳо, давлатҳо бо роҳи гуфтушини, муколама, созишнома ҳалли худро ёбанд, оромӣ, сулҳу ваҳдат  ғалаба мекунанд.

   Анвариддин Муҳиддинов, устоди ДПДТТ, зодаи деҳаи Ворух 

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 719 маротиба

Тоҷикистон як мамлакати тинҷу осуда, рушдёбанда ва давлати навтаъсис дар таърихи навини дунё мебошад. Ин давлати ҷавонро баъзе аз нохалафон чашми дидан надоранд ва берун аз ватан истода худро ватандӯсту халқпараст, адолатпарвар намоиш медиҳанду хиёнат ба давлату миллат менамоянд. Аламовараш ҳамин аст, ки аксари ин душманон худ тоҷик буданду нону намаки Тоҷикистонро хӯрдаанд (Муҳиддин Кабирӣ, Муҳаммадиқболи Садриддин ва ҳаммаслакони онҳо), вале ба ивази молу дунё роҳи хиёнатро пеша карданд. Онҳоро тоҷик гуфтан хатост! Замоне, ки худи онҳо соҳиби мансабу қудрат буданд, ба ҷузъ аз манфиатҳои шахсии худ ба халқ нафъе наоварданд. Акнун, ин нонкӯрон тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ ва сомонаҳои интернетӣ нисбати Ҳукумат ва сарвари давлати Тоҷикистон ҳар гуна маломатҳои бардурӯғро бор карда, дар байни халқи Тоҷикистон иғво андохтанӣ мешаванд. Пас саволе ба миён меояд, ки чаро онҳо ин гуна рафтор менамоянд? Посухи ин савол чунин аст:

- аввалан: Кабирӣ худ мансабпараст буд ва мехост ба сари қудрат ояд. Аз сабаби нопок будани нияташ ба сари қудрат омада натавонист ва дар дилаш ҳисси бадбинию кина пайдо шуд. Бинобар ин, номи роҳбариятро бо ҳар роҳ сиёҳ карданист;

- дуввум: Кабирӣ ва ҳаммаслаконаш ҳасадкоранд, аз пешрафти Тоҷикистон ва сиёсати одилонаи Пешвои миллат ҳасад мебаранд;

- саввум: беҳуда намегӯянд, ки дузд барои ночориаш ё камбағалиаш дуздӣ намекунад, балки барои дузд буданаш дуздӣ мекунад. Кабирӣ ва тарафдоронаш хиёнат карданд, ки худ хиёнаткоранд.

- чаҳорум: хоинон барои иғвоангезӣ ва танқиди роҳбарияти Тоҷикистон аз хоҷагони хориҷиашон маблағ ба даст меоранд, то ки зиндагиашонро бо ин пулҳои ҳаром идома диҳанд ва аз гуруснагӣ дар кишварҳои бегона намиранд.

Хоинон, ҳамеша ҳаракат мекунанд, ки бо роҳи паст задани обрӯю эътибори роҳбарияти олии мамлаткат ба раванди идоракунии Тоҷикистон таъсири манфӣ расонанд. Вале, ба мақсад нахоҳанд расид. Зеро, аллакай мардуми Тоҷикистон медонанд, ки Пешвои миллат барои халқи Тоҷикистон чӣ хизматзҳоеро карданд. Ҳатто, тамоми сиёсатмадорону мутахассисони олам ба сиёсати оқилонаю наҷибонаи Пешвои миллат қоил шуда, Эмомалӣ Раҳмонро Пешвои тамоми тоҷикони ҷаҳон медонанд. Яке аз далели раднопазир он аст, ки чанд рӯз пеш Президенти Туркманистон муҳтарам Гурбонгулӣ Бердимуҳаммадов барои хизматҳои шоиста дар рушди муносибатҳои дӯстӣ, ҳамсоягии нек, ҳамдигарфаҳмӣ ва ҳамкории давлатҳои Осиёи Марказӣ, таҳкими сулҳу амният дар минтақа, пешбурди манфиатҳо ва ташаббусҳои муштараки кишварҳои минтақа дар арсаи байналмилалӣ нахустин мукофоти олӣ – “Нишони фахрии сарони давлатҳои Осиёи Марказӣ”-ро дар вазъияти тантанавӣ ва дар ҳузури сарони давлатҳои Осиёи Марказӣ ба Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон тақдим намуд. Илова бар ин, он дастовардҳои азиме, ки Тоҷикистон дар давоми 30 соли Истиқлолият ба даст даровард, ки баъзе давлатҳои дунё давоми садсолаҳо ба он мушарраф нагаштаанд. Ин дастовардҳои беназир натиҷаи кӯшишу заҳматҳои бевоситаи роҳбарияти олии мамлакат алалхусус, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошанд.

Аз ин лиҳоз, ҳар як фарди тоҷикро зарур аст, ки суханони иғвоангезон, ҳодиса ва воқеаҳоро бо ақли хирад баҳогузорӣ намуда, ҳамеша кореро анҷом диҳанд, ки ба манфиати ватани азизамон Тоҷикистон хизмат кунад.

Н. Норов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 19 августи 2021

Дида шуд: 711 маротиба

Аксарияти аҳолии Тоҷикистонро ҷавонон ташкил медиҳанд, ки онҳо давомдиҳандаи кору фаъолияти насли калонсол, нерӯи созанда ва иқтидори воқеии пешрафти ҷомеа, ояндаи миллат ва давлат мебошанд. Тадбиқи босамари сиёсати давлатии ҷавонон аз рӯзҳои нахустини соҳибистиқлолӣ дар меҳвари фаъолияти Ҳукумати Тоҷикистон қарор дорад. Ҷавонон бояд аз ҳама қишрҳои ҷомеа фаъол бошанд, рамзҳои давлатӣ, муқаддасоти миллӣ, дастовардҳои Истиқлолиятро ҳифз кунанд, амнияти давлат, шарафу номуси ватандориро ҳимоя карда худро аз ҳама хафу хатарҳои номатлуби ҷаҳони муосир эмин нигоҳ доранд.

Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ва амнияти ҷаҳон ба ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ядроиро ба миён овардааст. Терроризм ва ифротгароӣ ин барангезандаи низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад, ки қурбони он дар ин ё он минтақа асосан ҷавонон мегарданд. Бинобар ҷавонон дар ҳар ҷое, ки бошанд, бояд ҳисси баланди миллӣ ба Ватан, миллат, давлати соҳибистиқлоли худ ва забону фарҳанги миллии хеш ифтихор намоянд ва барои ҳимояи онҳо ҳамеша омода ва ҳушёру зирак бошанд.

 Тарбияи шахсиятҳои донишвару ватандӯст, соҳибкасбу ҳунарманд ин вазифаи аввалиндараҷаи мактабу маориф мебошад. Ба насли ояндасози миллат пеш аз ҳама дарк кунондан лозим аст, ки терроризм ва террористиро ба худӣ ва бегона, ашшадӣ ва ислоҳгаро, хубу бад ҷудо кардан мумкин нест. Террорист Ватан, дин, мазҳаб ва миллат надорад. Аммо расидан ба ояндаи нек танҳо бо суханони шифоҳӣ, ифтихори забонӣ муяссар намешавад. Дар ин роҳ самимият, масъулиятшиносии бузург, нерӯи эҷодиву хиради инсониро дареѓ надоштан нисбат ба фаъолияти ҳамдигар бетараф набудан лозим аст. Бояд дар ҷавонон ва насли ояндасози миллат, завқи забономӯзӣ, хондани адабиётҳои бадеӣ, шунидани васоити ахбори омма, интихоби дурусти касб барои ояндаи дурахшонро бедор намуд.

Барои бедор кардани завқи забономӯзии ҷавонон бояд фазои маърифатомӯзии муҳассилин ѓанӣ гардонида шавад. Ҳар як омӯзгор дар соатҳои тарбиявӣ, дар суҳбатҳои инфиродӣ ба донишҷӯён, бо истифода аз ҳар роҳу восита (намоиши филмҳои тарбиявӣ, хондани китобҳои бадеӣ, иштирок дар чорабиниҳои беруназсинфӣ, маҳфилҳои фаннӣ ва варзишӣ, ташкили саёҳат ба хона – музейҳои таърихи кишваршиносӣ) дар дили насли наврас нисбати маҳалгароӣ, ифротгароӣ нафрат пайдо намуда, оқибати бади ин амалҳоро фаҳмонад. Ҷавонон бояд дар ҳар давру замон, дар ҳолатҳои гуногун зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд, ба суханони душманони дохилию хориҷӣ фирефта нашаванд.

Ба насли наврас моҳияти рафтори некро фаҳмондан лозим. Онҳо бояд донанд, ки маънои «Кори савоб» ин ниҳоли сабзонидан, шогирде тарбия кардан, иморате сохтан, маконеро обод кардан аст. Роҳи дигар ин ҳамкорӣ бо волидайн аст. Мактабу оила бояд ҳамкории зич дошта бошанд. Ҳам волидайн ва ҳам омӯзгор бояд аз ҳар қадами ҷавонон бохабар бошанд. Волидайн имрӯз дар баробари мактаб вазифадоранд, ки дар тарбияи фарзанд масъулиятшинос бошанд, зеро тарбия аз оила сар шуда, дар муассиса сайқал меёбад.

Аз таҷрибаи зиндагӣ ва фаъолияти корӣ ба хулосае омадем, ки аз оилаи солим, фарзандони солим ба камол мерасонад. Аксарияти он ҷиноятҳое, ки аз тарафи ҷавонон содир мешаванд, аз оилаҳои носолим буда, падару модари онҳо маърифати паст дошта, нисбати тақдири кӯдаки худ бетарафанд. Вақте фарзанд дар оила танқисӣ мекашад, меҳру муҳаббатро ҳис намекунад, албатта ба корҳои ношоям даст мезанад.

Имрӯз халқи шарифи Тоҷикистон дарк кардааст, ки дар паси ҳар матлаби ғаразноки расонаҳои хориҷӣ гурӯҳҳо ва ё қувваҳои алоҳида меистанд, ки барои онҳо ба хотири манфиатҳои сиёсиашон қурбон намудани ҷони инсонҳо кори саҳл мебошад. Чунин гурӯҳҳо дар самти ҷалби ҷавонон аз усулҳои таъсиррасони мафкуравӣ истифода намуда, дар асоси ғояҳои динӣ - мазҳабӣ онҳоро ба майдони қатлу куштор мекашанд. Ин фитнаест, ки аз ҷониби душманони қавми мусалмон андохта шуда, мақсадаш нобуд сохтани мусалмонон бо дасти худи онҳо мебошад.

Мутаассифона, баъзе ҷавонони мо ҳатто дорои саводи ибтидоии динӣ нестанд. Бо вуҷуди ба дин таваҷҷуҳ доштан, шинохти дурусти динӣ надоранд. Бинобар ин, онҳоро аз номи дин бо осонӣ барои шомил шудан ба ҳаракату гурӯҳҳои ифротӣ даъват мекунанд. Ҷавоне, ки ҷаҳонбинии хуби сиёсӣ надорад, моҳияти равандҳои сиёсии ҷомеа, минтақа ва ҷаҳонро дарк намекунад, зуд ба доми фиреби гурӯҳҳои ифротӣ меафтад. Бехабар аз он, ки на дар хизмати ислом, балки дар хизмати кадом як хоҷае қарор гирифтааст.

Барои пешгирии ин бояд маърифати динӣ ва сиёсии мардум, хоса ҷавононро баланд бардошт. Умуман, вазъияти баамаломада талаб мекунад, ки зиракии сиёсиро аз даст надода, дар ҳамкорӣ баҳри пешгирӣ намудани шомилшавии шаҳрвандон ба иттиҳодияҳои ифротгаро, иштироки онҳо дар задухӯрдҳои мусаллаҳонаи дигар давлатҳо фаъолиятро боз ҳам ҷоннок намуда, баҳри таъмини сулҳу субот ва истиқлолияти Ватани азизамон, оромиву ободии кишвар ва рӯзгори босаодати шаҳрвандон тамоми имкониятҳоро ба харҷ диҳем.

 Муҳайё Абдусаломова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 715 маротиба

Дар мусоҳибаи онлайнии Муҳидин Кабирӣ, ки чанде пеш дар шабакаи Ютуб пахш шуд, нуктае садо дод, ки гӯиё дар ояндаи наздик созмони “Паймони миллии Тоҷикистон” ба сари қудрат хоҳад омад. Ин суханон ростӣ маъталеро ба ёд меорад, ки кӯдаке дар орзуи қанди ширин аст, аммо ӯ товони роҳ гаштан ва дарки маззаи қандро надорад.

Ҳамаи мо хуб медонем, ки Муҳиддин Кабирӣ бо хушгӯӣ ном бароварда,  аз  асолати сухану сухангустарӣ огоҳии коми дорад. Вале ин маънои онро надорад, ки ӯ ҳама чизро медонаду набзи сиёсии кишвари моро танзим карда метавонад.

Дар суҳбати онлайни як тан аз дар тамосгирифтагон дуруст таъкид намуд, ки яке аз омилҳои зуд маҳбубият пайдо кардани ҲНИ дар ҷомеаи навини соҳибистиқлолии мо маҳз мақсаднок истифода бурдани вожаи ислом дар ин ҳизби сиёсӣ маҳсуб мешавад. Ва буданд ҳолатҳое, ки “муҳибони ҲНИ” бо истифода аз эҳсоси динии мардум онҳоро ба хотири шомил шудан ба ҲНИ чӣ корҳоеро ба сомон мерасониданд. Борҳо дар ин маврид ишора намуда, гуфта будем, ки агарчанде нуфузи ҲНИ – ро дар ҷомеа ба 25 ҳазор аъзо медонистанд, ин комилан хато аст. Зеро ин ҳизб ба ҷузъ аз чанде аз воизон дигар аъзои самимӣ надошт. Чунки ҳизб дар пояи вазифагузхориҳои хоҷагони хориҷӣ бунёд шудаву ҳадафашон пиёда кардани ормонҳои фундаметалистон буд. Аз ин хотир пояи ҳизб дар як муддати кӯтоҳ заиф шуд.

Хуб суоле ин ҷо пайдо мешавад, ки имрӯз созмони “Паймони миллӣ” имрӯз бо кадомин маблағ дар хориҷи кишвар истода чанд сомона ва шабакаҳои иҷтимоиро маблағгузорӣ менамояд. Сарчашмаи молия кист ва чаро рӯз аз рӯз воизони ин гурӯҳ зиёд шуда истодаанд. Сониян кӣ онҳоро бо технологияи рақамӣ, утоқ бари сабти овоз ва видео муҳайё кардааст.  Ҳамааш маълум. Хоҷагони хориҷие, ки мехоҳанд як гӯшаи ободи минтақа, ки ҳаммарз бо Ҷумҳурии Афғонистон аст, бояд ба гирдоби ҷанг ғӯтавар шавад. То онҳо тавонанд хостаҳои худро бароварда бошанд.

Аммо яқин, ки ин нафарон тушбераро хом шуморидаанд. Мо миллати босаодатем, тамоми мушкилиҳоро паси сар карда истодаем. Дар ҳошияи сиёсати хирадмандонаи Сарвари давлат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат кору зиндагии оромона дорем ва намегузорем, ки хоре андар пойи миллат халад.

 Абдусабури АБДУВАҲҲОБ,  устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд.

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 773 маротиба

 Имрӯзҳо корҳои созандагву бунёдкорӣ дар кишвари азизамон – Тоҷикистон бо авҷ ба самти пеш рафта истодааст. Мардуми сарбаланди диёрамон барои боз ҳа ободтару зеботар гаштани Ватанамон заҳмат кашида, барои шукуфоии бештари сарзаминамон талош доранд.

Аммо ҳастанд як зумра афродоне, ки ба роҳи каҷ роҳ ниҳодаанд ва барои расидан ба ҳадафҳои нопоки худ аз ягон амали нанговар рӯ намегардонад.

Ин гуна одамон ба қадри осоиштагию оромии давлатамон нарасида, ба ҷойи обод сохтани кишвари худ, ба малҳои беҳуда машғул мегарданд, ки боиси сархамии худу пайвандонашон мешаванд.

Имрӯзҳо дар арсаи ҷаҳонӣ гурӯҳҳу ҳаракатҳои ифротгарое низ пайдо шудаанд, ки фаъолияташон тавассути баъзе аз қувваҳоиберуна ба роҳ монда шуда, пасипарда назорат ва фаъолият менамоянд.

Бешатр чунин гурӯҳу афродҳо бо вайрон кардани шурри ҷавонон ҳаракатҳои зиёд карда истодаанд.  Баъзе аз афродҳо фирефтаи ваъдаҳои пучу бемаънӣ ва маблағи муфти аҳнабиёну ташкилоту ҳаракатҳои террористӣ гардида, манфиатҳои миллӣ, арзишҳои халқ, аз ҳама муҳимаш оромиву осудагии мардуми азияткашидаи диёрро фаромӯш карда истодаанд.

Ҳоло яке аз масъалаҳои муҳим, ки ҷомеаи ҷаҳонӣ ва ҷумҳурии моро низ ба ташвиш овардааст, терроризм ва ифротгароӣ мебошад. Терроризм ва ифротгароӣ яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони имрӯза ба шумор меравад, зеро зуҳуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш - таҳдид ё истифодаи зӯроварӣ, расонидани зарари вазнин, таҷовуз ба ҳаёти арбоби давлатӣ ё ҷамъиятӣ, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионӣ дар мамлакат, ғасби ҳокимият ва аз они худ кардани ваколатҳои он, барангехтани низои миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ мебошад.

Терроризм аз нуқтаи назари ҳуқуқ ин содир намудани амалҳое мебошанд, ки ба одамон хатари марг ба миён меоварад, истифодаи он мақсади ҷисмон бартараф кардани рақибони сиёсӣ, вайрон кардани бехатарии ҷамъиятӣ, тарсонидани аҳолӣ ё расонидани таъсир барои аз тарафи ҳокимият қабул кардани қарорҳо мебошад.

Дар марҳилаи ҳозира маводи паҳнкардаи душманони миллат нишон медиҳад, ки ҳадафи онҳо ба ҷуз барангехтани ҳисси нобоварӣ нисбат ба давлату ҳукумат ва тафриқаандозӣ миёни ифроди миллат нест. Вагарна бо чӣ сабаб аз ҳаёти сиёсӣ, иқтисодӣ-иҷтимоии ватан канорҷӯӣ мекунанду монанди аксари шаҳрвандони мамлакат дар рушди кишвари худ ширкат намеварзанд, меҳнат ва эҷод намекунанд, дар паноҳи дигарон ҷой гирифта, аз каноре айбҷӯиву харобакориро пеша карданд. Дар зери шиорҳои бофтаву хаёли фирефтаи таълимотӣ ба амалҳои низоъпарастӣ, ифродгароӣ ва террористӣ ҷавононро даъват намуда, амалҳои бади худро бо номи «қаҳрамонӣ», «фидокорӣ» ташбеҳ мекунанд ва мехоханд бо ин роҳ ба мақсадҳои душманонаи худ ноил шаванд.

Ба қадри неъмате чун истиқлолияту давлатдории миллӣ расидан арзишҳои муқаддастарини давлату давлатдориро дарк намудан ва пос доштани онҳо ин ҳам қарз, ҳам масъулият ва ҳам шарафу номуси ватандорӣ, ҳам ифтихор аз давлату миллати хеш ва ҳам таълошу заҳмати ҳар фарди бедордили ҷомеа баҳри худшиносӣ, маърифат ва фарҳанги волои миллӣ аст.

Қайд кардан ба маврид аст, ки нақши фарҳанг, ташвиқоту тарғиботи таълиму тарбияи насли наврас дар ҳамин раванд дар таҳкими эҳсоси ватандорӣ, худшиносии миллӣ, эҳтиром ба таърихи ниёгон ва дар пешгирӣ аз низоъҳои иҷтимоӣ ниҳоят бузург аст. Беҳуда нест, ки қувваҳои манфиатҷӯй дар оғози амалҳои ғаразноки худ аввал арзишҳои фарҳангӣ-маънавиро коҳиш дода, фалаҷ месозанд, баъдан ҳисси нобоварӣ ва таҳдид намуда, ба амалҳои зишт ва хавфноки худ даст мезананд.

Бинобар ин мо  шаҳрвандони кишвар, омӯзгорон, мураббиён ва дигар фаъолони ҷомеаро зарур аст, ки дар маҷрои ҷаҳонишавӣ бо дарки масъулият истиқлолияти худро натанҳо бо шиору гуфтор ситоишу парастиш, балки бо меҳнати софдилона ва самимӣ дар ҳама соҳаҳо таҳким бахшем, бепарво ва масъулиятношинос набошем ва барои таълиму тарбияи наврасон, ҷавонон дар руҳи ватандӯстӣ, худогоҳиву худшиносӣ, инчунин ҷалби онҳо дар корҳои созандагиву ободкорӣ, ҳифзи дастовардҳои истиқлолият, таҳким бахшидани ваҳдати миллӣ саҳмгузор бошем.

Сулҳия Баҳодурова, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 699 маротиба

Ҳар боре, ки тавассути шабакаи иҷтимоӣ суҳбати онлайнии Муҳаммадиқболи Садриддин, Алим Шерзамонов ва устоди маънавии онҳо Муҳиддин Кабириро тамошо мекунам, ин абёти шоири шаҳири миллат Лоиқ Шералӣ ба хотирам меояд, ки гуфтааст:

Душманонам заифу номарданд

Душмани мард орзу дорам.

 Воқеан ҳар он нафаре, ки рақобати солим надошта бошаду аз пушти шона ханҷар мехалад, аз ин дида алами сахт ва дарди ҷонкоҳе нест. Амалҳои хоинонаи нафарони болозикр, ки душмани воқеан ҳам заиф ҳастанд , шабеҳи абёти Лоиқ Шералӣ ҳастанд. Ин кӯрдилон, носипосон ягон зарра пешравии давлат ва миллатро дидан наметавонанд. Зеро ҳар пешравии давлат, дастоварди оилаҳо барои онҳо ба мисли намак пошидан ба ҷароҳаташон мебошад.

Магар расонаӣ кардани мусибати як оилаи наздик ба Сарвари давлат бо мақсади амалӣ намудани ғаразҳои шахсӣ камоли мардист. Куҷост он воқеияте, ки хоҳарзодаҳои Сарвари давлат ба хотири ташхиси хатои пизишкон модари онҳоро гӯиё вазир ва духтуронро мавриди латукӯб қарор дошта бошанд. Магар Вазир ҳаққи ба сафари корӣ рафтанро надорад, ки дар набудани ӯ чунин афсонаҳоро мебофем. Агар ин ҳодиса пояи воқеӣ медошт, Вазир метавонист бо гузашти як ҳафта шаҳрвандонро қабул кунад. Эй ноҷавонмардҳо бас кунед, рехтани борони тӯҳмату ғайбатро. Охир Шумоён имон дореду шариатро хуб медонед. Изои муъмин ҳаром аст. Бо ин амалатон шумо наметавонед маҳбубияти халқро ба даст оварда. Агар Шумоён воқеан ҳам худро душмани мард донед, барои рушди кишвар саҳ гузоред. Аз амалҳои кардаатон пӯзиш хоҳед.

Абдусабур АБДУВАҲҲОБОВ,       устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд     

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 790 маротиба

Бо мақсади баланд бардоштани ифтихор ва ҳуввияти миллӣ, ҳимояи марзу буми Ватан, даъват ба ҷавонмардию далерӣ, нишон додани иқтидори ҳарбӣ, тақвияти маҳорати ҷангӣ дар доираи баргузории “Марз - 2021”, ки бори нахуст дар таърихи давлатдории навини тоҷикон дар сатҳи баланд доир гардид, тибқи  созишномаҳои қаблан ба тасвиб расида миёни Ҷумҳурии Тоҷикистон, Федератсияи Русия ва Ҷумҳурии Узбекистон дар машқгоҳи низомии «Ҳарбмайдон»-и гарнизони Хатлон бо ҷалби ҷузъу томҳои Қувваҳои Мусаллаҳи се давлат машқҳои муштараки васеи низомӣ  доир гардид.  Ҳадафи чорабинии мазкур ҳамоҳангии ҷузъу томҳо дар сурати ба вуқӯъ пайвастани ҳама гуна таҳдиди хатар, вусъат додани қувва ва воситаҳои моддӣ-техникӣ,  ҳамкории қавии ҳарбии ин давлатҳо, табодули таҷрибаи маҳорати ҷангӣ ва нишон додани иқтидори ҳарбии давлатҳо маҳсуб мешуд. Ҷанбаи дигари ин машқҳои муштарак хотима додан бо ҳар гуна овозаҳо, ки Ҷумҳурии Тоҷикистону Ӯзбекистонро хатари воридшавии Ҷунбиши исломии Толибон таҳдид мекунад, буд.

Дар машқҳои муштараки васеи низомӣ зиёда аз ду ҳазор нафар хизматчиёни ҳарбии Қувваҳои Мусаллаҳи се давлат иштирок намуда, дар он 25 адад чархболҳои ҷангиву нақлиётӣ, ҳавопаймоҳои бомбаандозу қиркунанда, қариб 300 адад техникаҳои зиреҳпӯши ҷангиву махсус, тӯп ё воситаҳои гуногуни артиллерӣ, техникаҳои автомобилӣ, силоҳу муҳимоти мухталифи ҳозиразамони ҳарбӣ ва дигар лавозимоти махсуси низомӣ истифода шуданд.

Баргузории машқҳои муштарак бори дигар шаҳодат аз он дод, ки ягон нерӯ ва қувваҳои ҷудоиталаб қудрати ворид шудан ба сарҳади Тоҷикистонро надорад. Зеро таҷрибаҳои ҷангии марзбонони мо дар омӯзиш ба таҷрибаҳои пешрафтаи Федератсияи Русия такмил ёфтаанд. Ин чорабинии муштарак барои  омўзишу аз бар намудани минтақаву мавзеъҳои ҷуғрофӣ зимни доир кардани амалиёти ҷангӣ ва сафарбарии қӯшунҳо дар самти гузаронидани тамринҳои мухталифи зиддитеррорӣ дар минтақаҳои марзӣ, шароити дашту саҳро ва кӯҳистони ҳудуди Ҷумҳурии Тоҷикистон хеле саривақтӣ буд.

Ин рӯйдоди муҳим бори дигар аз нерӯмандӣ, пурқувватӣ ва сарҷамъии миллати тоҷик дар арсаи байналмилалӣ дарак медиҳад. Тавре аз мушоҳидаҳо бармеояд, мардуми бонангу ори кишвар, хосса ҷавонон омодаанд, ки ҳар лаҳзаву соат, аз як гиребон сар бароварда, пайи  омодагии марзу буми ин миллати бузург ҳастанд. Бояд иқрор шуд, ки дар саргаҳи ин ҳама тифоқӣ ва тавоноии Артиши миллии кишвар Садри аввалмақоми кишвар, Президенти мамлакат, роҳнамову пешгоми миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қарор доранд. Ҳамаи мо хуб медонем, ки Қувваҳои мусаллаҳи кишвар дар кадом шароит ва дар кадом лаҳзаи сиёсӣ таъсис ёфт. Касе гумон намекард, ки Тоҷикистони аз собиқ Иттиҳоди Шӯравӣ ба ҷузъ аз чанд танку тӯпи вайрона чизеро мерос нагирифта, имрӯз ба як ниҳоди хеле ҳам пурқудрат табдил ёфтааст. Чанд рӯзи охир бо ширкати бевоситаи Сарвари давлат баргузор шудани машқҳои низоми дар сарҳади кишвар, омодагии ҷангии афсарону сарбозон,  намоиши нерӯву асбобҳои ҷангӣ бори дигар халқи моро ба он ҳушдор дод, ки давлат ва Ҳукумат ягон лаҳза намегузорад, ки душманони ғаддор вориди марзи мо шуда, оромиву осудагии мардумро халалдор намояд. Ба ҳифзи марзу бум мо қудрат дорем ва аҳлию тифоқии сокинон моро дар ин ҷода роҳнамову пуштибон аст. Гуфтанием, ки Миллати тоҷик аз гузаштаҳои худ дарси ибрат гирифтаву як қавму миллат будани хешро амиқ дарк кардааст. Зеро ҳар қавму миллате агар сарҷамъу якдилу якзабон бошад, пас беватану бехона нахоҳад монд. Таърихи ҳастии тоҷикон, ки асрҳои зиёдеро дарбар мегирад бо ваҳдату якдилӣ, зиндагӣ карда, миллати тоҷикро номдору шӯҳратдор ва кишвари мутамаддину устувор ба мо мерос додаанд.

Мо, сокинони саодатманди диёр, дар рӯҳияи баланди хештаншиносӣ изҳор менамоем, ки дар ин марҳилаи созандагию бунёдкории Тоҷикистони соҳибистиқлол ҳамчун як узви фаъоли ҷомеаи муосир бо ҳисси ифтихори миллӣ худро масъул ва вазифадор медонем, ки баҳри истиқлолияти комили мамлакат, рушду тараққиёти кишвар ва ниҳоят амнитяту осоиши он  дар радифи сиёсати пешгирифтаи Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон, таҳти роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон саҳм гузорем.

Мо шукри он дорем, ки чунин Пешвои муаззаму қавиирода ва саховатманд дорем. Якдилонаю якзабона ба душманони миллат гуфтанием, ки мо миллати воҳидем ва Ватандориро як гӯшаи имони худ медонем.

Абдусабур Абдуваҳҳобов, устоди ДПДТТ дар шаҳри Хуҷанд

Нашр шуд: 13 августи 2021

Дида шуд: 725 маротиба